Ik herinner me de schoolfoto nog als de dag van gisteren. In je netste kleren, strak gekamd haar, zenuwen tot in je oksels. Daar zat je dan, op een wit krukje, ongemakkelijk glimlachend in een hoek van de gymzaal, terwijl de fotograaf iets mompelde over 'een beetje rechter zitten' en 'kijk eens blij!'
Lees ook: Zo fotografeer je als een pro met je smartphone: de beste tips voor foto's en video's van je kind
Drie voortanden kwijt
Op sommige foto's heb ik een peuterhoofd met snottebel. Op andere een kuif die groter was dan mijn zelfvertrouwen. Dan weer drie voortanden kwijt, of een verkrampt gezicht omdat ik nét op het verkeerde moment knipperde. Geen enkele is perfect, maar samen vertellen ze het verhaal van een jeugd. Van jaar tot jaar. Van groeien, vallen, lachen. En weer opstaan.
En nu, ruim 35 jaar later, was daar ineens weer een schoolfotograaf. Niet voor mij deze keer, maar voor mijn twee dochters. Mijn eerste reactie: bestáát dat nog? In een tijd waarin we onze kinderen dagelijks vastleggen – bij het ontbijt, in de auto, met een glitterjurk of zonder sokken – is daar blijkbaar nog steeds iemand die professioneel kinderen op een krukje zet.
Gemarmerde achtergrond
Een week later komt er een mapje mee naar huis. Of we de foto's willen houden (lees: kopen). Ik blader door de set en daar zitten ze: mijn dochters. Elk op hun eigen witte krukje, voor een grijs gemarmerde achtergrond die zó uit de jaren 90 lijkt te zijn gehaald. Ze kijken een beetje gespannen. Niet hun allermooiste lach, maar precies dat onhandige, echte, rake moment dat schoolfoto's zo heerlijk maakt.
En ineens voel ik het weer. Dat rare mengsel van trots, vertedering en een beetje ongemak. Alsof de tijd een lus maakt. Alsof ik heel even zelf weer 5 ben, met net iets te korte mouwen en een glimlach die smeekt om het einde van de fotosessie.
De geur van lijm en brood
Ik besef: de wereld mag dan in veertig jaar compleet zijn veranderd – denk aan mobieltjes, Instagram, filters en AI die gezichten mooier maken dan de werkelijkheid – op de kleuter- en basisschool is alles precies zoals het was. De geur van lijm en brood. De kleurpotloden met gerafelde punt. Appels en mandarijntjes in kleine plastic bakjes. De kralenketting en de kring met stoeltjes. De juf of meester met een stem die overal doorheen komt.
En dat is ergens geruststellend. Dat juist daar, in die kleine wereld, alles nog even traag, tastbaar en echt mag zijn.
Ook leuk: Een kindercamera: leuk én leerzaam cadeau
In de la
Dus ja, natuurlijk koop ik ze. Niet omdat ik geen foto's van mijn dochters heb – ik heb er duizenden. Maar omdat het de schoolfotograaf is. Die foto's hóór je gewoon te kopen.
Ik stop ze straks in een mapje. Voor in de la, of voor op zolder. Zodat zij, ooit, ook terug kunnen bladeren en denken: ah ja, de schoolfotograaf, wat een magie zat daar toch in dat ongemak.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
