Je hebt dierenhaters en dierenliefhebbers. Ik behoor tot de laatste categorie. Ik ben in een beestenboel opgegroeid. Even een resumé van wat bij ons thuis rondhuppelde op vier of minder poten: honden, katten, konijnen, hamsters, duiven, kippen, schildpadden, kikkers, zebravinkjes en dan vergeet ik waarschijnlijk nog een heel grut aan dieren.
Dit alles was een reactie van mijn moeder op haar eigen opvoeding. Van mijn oma, haar moeder dus, mocht ze niets in huis hebben. Dieren waren smerig, zo was de resolute mening van mijn grootmoeder. 'Kijk nou naar dat vieze bekkie. Bah', wees mijn oma met haar vinger naar onze kat Minnie als die om haar heen stond te dralen.
Lees ook: Wendy: 'Een loslopende hond in de speeltuin: ben je niet helemaal lekker?'
Kwispelende labrador
Zodra ik een puppy zie verander ik zelf in een kwispelende labrador. Niet zo gek dus dat mijn huis inmiddels ook is veranderd in een soort asiel. Het is nog niet zo heftig als in mijn jeugd, dankzij de tegenwerking van mijn vrouw. (Ik googelde laatst naar een nieuwe kat, ze keek me hoofdschuddend aan. Dat was dus een nee.)
Maar ook ik omring mij graag met beesten. Zo is er kat Theo. Theo is een witte kat die ooit door de Dierenbescherming werd gevonden op de Theodore Rooseveltlaan. Vandaar zijn naam. En dan hebben we nog een andere viervoeter, hond Freddie. Een vuilnisbak van 45 kilo.
Theo is een ouwe chagrijn. Af en toe geeft hij je gewoon een tik, om vervolgens arrogant weg te kijken. Zijn divagedrag wordt gecompenseerd door Freddie, die juist overal bij wil zijn. Als een hond fomo kon hebben, dan was hij hier een goed voorbeeld van.
Lees ook: Hoe de puppycursus van mijn hond de basis legde voor mijn rol als moeder
Hondenneus in de poepluier
Precies deze twee uitersten vond ik erg spannend toen ik hoorde dat mijn vrouw in verwachting was van Koosje. Theo was onvoorspelbaar. Zou hij bijvoorbeeld op het hoofd gaan liggen van mijn oudste dochter? Of haar uit het niets een krab geven terwijl ze rustig op haar speen sabbelt?
Bij Fred was ik juist angstig wat hij zou doen in zijn overenthousiasme. Zo'n enorm beest met zo'n klein kind; gaat dat wel goed? Ik had verhalen gelezen van lieve honden die opeens een kleuter hadden gebeten. Bleek later dat ze al de hele tijd aan de staart van de hond had zitten trekken, maar toch.
Ook had ik ergens online gelezen dat je een luier met daarin een verse drol van je baby in de neus van je hond moest drukken. Zo herkende het huisdier het nieuwe lid in de roedel. Het was dat Freddie geen middelvinger kon geven, maar hij keek niet dolenthousiast naar de poepluier.
Lees ook: Diergedragsexpert: Ga eerst voor een baby, daarna voor een huisdier
Freddie in een Elsa-kostuum
Toch was mijn angst voor mijn huisdieren ongegrond. Theo vindt het te druk in huis en is vooral bij de buren te vinden. Freddie blijkt een geweldige kinderhond te zijn. Ik kan me zelfs een ochtend herinneren dat mijn dochters hem een Elsa-kostuum hadden aangetrokken. Daar zat hij, op de bank, in een blauwe jurk. Ik denk dat hij zijn leven toch iets anders had voorgesteld, maar vrolijk kwispelend nam hij het allemaal tot zich.
Vooral mijn dochter Koosje is verliefd op Fred. En die liefde is totaal wederzijds. Waar hij bij mij gewoon blijft liggen in zijn mand als ik naar beneden kom, krijgt Koosje een volle bak met liefde. Soms kunnen wij haar niet troosten en opvrolijken, maar lukt het Freddie wel. Dus ook zij heeft het dierenvirus te pakken. Bij elke hond op straat wordt uitgebreid stilgestaan.
Lees ook: Beestenboel! 11x originele alternatieven voor een huisdier
Geen nieuwe
Freddie wordt dit jaar 10 en ik vrees de dag dat hij er niet meer is. Mijn vrouw wil geen nieuwe hond. Het is te veel gedoe. Zeker met twee kleine kinderen. Maar ik ben een soort Fred. Ik weet nu al dat ik fomo krijg. En dat er binnen de kortste keren een nieuwe hond in een Elsa-jurk op de bank zit.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
