Steken onder water, die stiekem meer pijn doen dan een trap in mijn maag. Tenminste, voor mij dan. Ik heb het gevoel dat ze alle drie, hun moeder incluis, precies weten hoe ze mij moeten raken. Haaien die weten wanneer ze bloed ruiken en dan hard toeslaan.
Als ik de hele dag bijvoorbeeld leuke dingen met ze heb gedaan en dan toch aan het eind van de middag zeggen: 'Ik vind het met mama gezelliger'. Of wanneer ik ze met open armen ophaal bij school en mijn dochter zuchtend roept: 'Waarom ben jij hier?'
Lees ook: Prepuberteit: hoe herken je het en hoe ga je ermee om?
Een losse tegel
Afgelopen week tijdens een speelafspraak werd ik door een groep hyena's (lees: vriendinnen van Koosje) kapotgemaakt. Het leek me leuk om met zijn allen naar het park te gaan. De twee vriendinnen van Koosje, A. en E., zaten bij mij op de fiets. Koosje en jongste dochter Fiep stepten mee.
Een losse tegel zorgde ervoor dat Koosje onderuitging. Niet heel hard, maar daar dacht dochterlief anders over. 'Komt goed, Koosje. We steppen zo door en dan krijg je een knuffel.'
Veel liever
Woedend keek ze mij aan. 'MAMA IS ALTIJD VEEL LIEVER DAN JIJ', bitste ze mij toe. 'Anders fietsen we naar mijn moeder, Koosje? Die wil je wel knuffelen hoor', riep vriendin E. vanaf het achterzitje. Het viel even stil.
Vriendin A. schraapte haar keel. 'E. bedoelt eigenlijk ook te zeggen dat je niet echt lief bent hè. Dat snap je wel toch?' Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek A. strak aan. 'Bedankt voor deze mededeling. Ik had dat inderdaad niet door', antwoordde ik cynisch.
Lees ook: De dochters van Lucas hebben liever mama: 'En dat doet toch pijn'
Puppyogen
Nou is het gekke dat het ook zo kan veranderen in een soort overdaad aan liefde. Alsof mijn dochters helemaal verliefd op me zijn. Mijn vrouw zit dan grinnikend tegenover mij aan tafel.
'Papa, mogen wij paardje rijden?', vragen ze dan met de meest schattige puppyogen. En wanneer ik hijgend veertien keer op mijn handen en voeten rondjes heb gedaan, toppen ze het af met 'wil je ons in de lucht gooien?'
Niet weerstaan
De blikken van mijn dochters maken mij week. Zo heb ik ooit in de stromende regen de grachten van Utrecht afgespeurd, nadat mijn jongste dochter haar knuffel was kwijtgeraakt (bleek gewoon in mijn jas te zitten).
Mijn vrouw steekt bij deze situaties haar vinger in de lucht en maakt er rondjes mee. Met andere woorden; ze winden je weer om hun vinger. Want ik kan mijn dochters verzoeken simpelweg niet weerstaan.
Lees ook: Stampvoeten of duimen: 5x verandering in gedrag door school
Als pubers
Ik weet na al die jaren meidenvenijnervaring nog steeds niet hoe ik met deze Jekyll en Hyde moet omgaan. Wat ik wel weet is dat ik bang ben voor de toekomst. Wanneer mijn dochters als pubers mij totaal kapot gaan maken.
Om vervolgens poeslief te vragen of ik ze om vier uur 's nachts wil ophalen bij een of ander feestje in de middle of nowhere. 'Waarom heb ik hier ja opgezegd?', zeg ik chagrijnig als midden in de nacht de wekker gaat. Mijn vrouw zegt niets en steekt alleen haar hand omhoog. Met haar vinger maakt ze rondjes in de lucht.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
