Een buik vol met Sophie Meurs (@nourishtoflourish): 'Het eerste trimester kwam ik mijn bed niet uit'

'Toen mijn partner en ik elkaar leerden kennen, hadden we geen van beiden een uitgesproken kinderwens. Het was geen harde 'nee', maar ook geen duidelijke 'ja'. Toen raakte ik op 26-jarige leeftijd ongepland zwanger.

Twee miskramen

Ik voelde meteen: ik wil dit kind heel graag houden en moeder worden. Hoewel mijn partner erg schrok en even aan het idee moest wennen, besloten we na twee weken de zwangerschap door te zetten. Helaas eindigde dit in een miskraam bij tien weken. Twee jaar later eindigde ook een tweede zwangerschap in een miskraam.

De derde zwangerschap van onze dochter Rhodé was een complete verrassing. Hoewel ik al negen jaar geen anticonceptie meer gebruikte, en ik mijn cyclus goed kende, was het moment van bevruchting bij Rhodé een groot vraagteken; ik heb tot op de dag van vandaag geen idee wanneer het gebeurd is. Rhodé werd geboren in februari 2024.

Meer lezen over: Zwanger worden na een miskraam

Een bijzonder cadeautje

Een jaar na de geboorte van Rhodé kwam de vraag: gaan we voor een tweede kind of niet? Ik merkte dat mijn partner tijd nodig had om de gedachte te laten landen. Het mooie was dat de wens bij hem groeide. Rond mei kwam hij zelf naar me toe met de vraag of we voor een tweede wilden gaan.

Dit verraste mij. Ik vloog op dat moment nog fulltime als stewardess, dus ik voelde nog geen ruimte voor een nieuwe zwangerschap. In augustus herhaalde hij zijn wens. Omdat ik inmiddels parttime werkte, voelde het nu ook voor mij oké. Het was onze eerste bewuste poging en het lukte direct. Na de eerdere miskramen voelde dit als een bijzonder cadeau; het voelt alsof het helemaal zo heeft moeten zijn.

Grote buik

Tijdens de zwangerschap van Rhodé had ik, achteraf gezien, een vrij klein buikje. Ik ben nu 19 weken zwanger en ik voel me al bijna net zo groot als ik bij Rhodé met 30 weken was; bij haar begon mijn buik pas echt te groeien rond 23 weken. Ik moest in het begin wennen aan deze snelle groei en vroeg me af of het normaal was. Maar uiteindelijk maakt het de zwangerschap juist tastbaarder.

De ligging van de placenta is deze keer ook anders. De vorige keer lag de placenta voor, maar nu ligt hij achter. Hierdoor voelde ik de baby nu al met 16 weken, terwijl dit bij Rhodé pas rond 21 of 22 weken was.

Lees ook: De placenta (moederkoek): wat is haar functie?

Astma en eczeem

Het eerste trimester was allesbehalve unicorns and rainbows. Bij Rhodé was ik misselijk van week 6 tot ongeveer week 13. Deze keer was ik misselijk tot wel 16 of 17 weken. Ik was erg moe en voelde me zo grieperig dat ik mijn bed niet uitkwam. Daarnaast speelden mijn astma en eczeem ook nog eens vreselijk op.

Astma is de reden geweest dat ik orthomoleculair therapeut ben geworden. Op mijn 18e lag ik in het ziekenhuis na een aanval die ik bijna niet overleefde. Door goed op mijn gezondheid te letten en mijn leefstijl en voeding aan te passen heb ik nu helemaal geen medicatie meer nodig.

Door de hormonale verschuivingen tijdens deze zwangerschap kwamen de klachten weer terug. Ik besloot daarom ook om weer medicijnen te gebruiken. Maar toen werd het nog erger. De huisarts stelde zelfs prednison voor, maar ik dacht: 'Nee, echt niet, ik ben zwanger!' Gelukkig is het met andere medicatie opgelost.

Geslacht blijft een verrassing

Net als bij Rhodé, hebben we er weer voor gekozen om het geslacht een complete verrassing te houden tot aan de bevalling. We vonden dat bij de eerste zo'n magische ervaring dat we het heel leuk vinden om dit moment weer intiem met z'n tweeën te beleven.

We hebben al een mooie meisjesnaam. Voor de jongensnaam zijn we nog zoekende. Veel mensen vragen of we niet de jongensnaam van de vorige keer gebruiken, maar die hadden we toen eigenlijk ook niet honderd procent vastgelegd. We hebben nu wel een favoriete jongensnaam, maar die voelt nog niet helemaal perfect. Gelukkig hebben we nog even de tijd.

Lees ook: Gender reveal: zo maak je het geslacht van je baby feestelijk bekend

Uitkijken naar de bevalling

Ik heb de vorige keer een heel mooie en magische bevalling gehad, gewoon thuis in bad. Het ging heel goed. Ik zou het liefst een kopie van die bevalling hebben. Ik weet nog dat ik direct na de geboorte tegen Tom zei: 'Dit voelde als een vette achtbaan, maar wow die weeën!'

Tegelijkertijd wilde ik het meteen weer doen. De pijn, het overgeven en alles wat erbij kwam kijken, het was zeker niet makkelijk. Maar ik vond de hele ervaring zó mega mooi en bijzonder. Ik kijk er dan ook oprecht naar uit om dit weer mee te maken.

Ik sta natuurlijk wel open voor alle scenario's. Als het deze keer niet hetzelfde wordt als de vorige bevalling, dan ben ik de eerste die naar het ziekenhuis rijdt, mocht dat nodig zijn. Ik verdiep me graag in alle mogelijke uitkomsten en scenario's, zodat ik het makkelijker kan loslaten als de bevalling anders loopt dan gehoopt.

Go with the flow

Ik ben een persoon die graag go with the flow leeft. Met twee kinderen zullen we onze draai moeten vinden, net zoals we dat deden bij de eerste, toen we overgingen van een leven zonder kind naar een leven mét. Ik heb er vertrouwen in dat dit met wat tijd vanzelf zal lukken.

Ik heb vooral heel veel zin om onze dochter Rhodé als grote zus te zien; ik denk dat ze een heel leuke grote zus zal worden. Natuurlijk zullen er struggles komen. Rhodé sliep van vier tot negen maanden bizar slecht, en als ik daar nu op terugkijk, vraag ik me af hoe we dat overleefd hebben. Ik weet dat er ongetwijfeld weer van die 'oh my god'-fases zullen zijn, maar dan doen we dat ook wel weer.'