Vorige maand was het Moederdag. Een dag die ik jarenlang hartgrondig heb gehaat. Allemaal door het overlijden van mijn moeder, dik tien jaar geleden. Ze had een hersentumor, die haar en mijn leven helemaal op zijn kop zette. Na een halfjaar lijden, besloot ze voor euthanasie te kiezen. Ze wilde niet meer. Het was op.
Afgepakt
Sindsdien was ik jaloers op elke oma die liefkozend boven een kinderwagen hing. Er was iets van mij afgepakt, wat ik nooit meer terug zou krijgen. Daar kwam nog eens bovenop dat ik toevallig elk jaar op Moederdag presenteerde voor het Jeugdjournaal. Steevast eindigde de uitzending met een mierzoete reportage van kinderen die hun moeder verrasten met lieve woorden.
Het deed zoveel pijn om dit te zien. Kon ik nog maar wat tegen haar zeggen. Ik weet dat het egoïstisch is, maar het voelde alsof er iets kapot in mij was wat niet meer kon worden geheeld.
Lucas schreef eerder over Moederdag: 'Mijn moeder mag dan weg zijn, dankzij mijn dochters voelt het alsof ze er nog is'
Mijn blijvende gemis
Tot 25 augustus 2018. Mijn vriendin had lang getwijfeld of ze eigenlijk wel kinderen wilde. Het gevoel van rammelende eierstokken bleef lang uit. Was ze wel gemaakt voor poepluiers en huilbuien? Uiteindelijk wilde ze toch graag een baby, maar de geboorte ging niet vlekkeloos. Er moest een spoedkeizersnee aan te pas komen. Ze was bang en op de operatietafel huilde ze dikke tranen. 'Ik durf dit niet', snikte ze.
Ik zong liedjes van Westlife, haar lievelingsband, in haar oor. Ze deed het. Koosje kwam ter wereld. Liefdevol werd ze op haar borst gelegd. Ik was zo trots op allebei. Mijn vriendin werd opeens een moeder. Ondanks mijn blijvende gemis voor die van mij, was mijn hart geheeld.
Lees ook: Dit is de perfecte playlist voor tijdens de bevalling (volgens een gynaecoloog)
Heftig ongeluk
Helaas stond twee jaar geleden ons leven weer op zijn kop. Een heftig auto-ongeluk in Italië veranderde ons leven. Bewusteloos én met een gebroken rug, moest mijn vrouw uit de auto worden gezaagd. Sindsdien is haar lichaam stuk. De meeste uren van de dag ligt ze op bed, omdat ze simpelweg niet lang kan staan.
Het gezinsleven gaat door, maar tot haar grote verdriet maakt ze er vaak geen deel van uit. Naar de bioscoop, een uitje met school of zelfs de speeltuin om de hoek; het doet te veel pijn. In haar lijf. En in haar hart. De vrouw die lang twijfelde of ze moeder wil zijn, zou nu niets liever willen. Ze heeft het gevoel dat ze faalt. Dat ze er niet genoeg voor onze kinderen is.
Elke dag een gevecht
Onze jongste dochter Fiep legt haar Playmobil-poppetje in een bedje en zegt dan zachtjes: 'Dit is mama. En mama moet vaak liggen'. Haar oudere zus is soms boos. 'Waarom kan mama niet zoals de andere moeders zijn? Alle andere mama's kunnen wel goed lopen.' Het geeft mij verdriet om mijn twee meiden zo te zien. Maar ook mijn vrouw.
Elke dag is voor haar een gevecht. En of ze gaat winnen weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik geen moment heb getwijfeld aan haar als moeder. Zelfs op slechte dagen, wanneer haar lichaam en hoofd vol zitten met pijn en verdriet, probeert ze er te zijn voor onze dochters. Met een kus, een knuffel, een grap of een massage (onze jongste dochter wil namelijk niets anders).
Lucas over hun auto-ongeluk: 'Huilend belde ik mijn schoonfamilie op'
Diepe buiging
Ik weet dat er meer vrouwen zijn die worstelen met het moederschap. Moeders die zo graag willen, maar waar het om wat voor reden niet lukt. De frustratie, de woede, de schaamte, het verdriet. Jullie voelen het waarschijnlijk allemaal. Soms ook allemaal tegelijk.
Weet dat jullie geweldig werk doen. Jullie hoeven van mij niet speciaal geëerd te worden op Moederdag. Ik maak sowieso een diepe buiging voor jullie. Deze column is een ode aan mijn vrouw. De geweldigste moeder die er is. En alle andere vrouwen die dat soms even moeten horen.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
