In onze buurt woont een jonge vader. Een aardige, weldenkende man, vaak buiten met zijn twee dochters, zelfs als het regent: dan zet hij ze dure mutsjes op van een verantwoorde wolwinkel. Zijn twee kinderen voedt hij suikervrij op.
Snoep eten ze niet, met Sint-Maarten delen ze rozijntjes uit. En als ze thuis muffins bakken, zijn die slechts gezoet met dadelpoeder. Maar héél soms, vertrouwde hij me toe, propt hij stiekem alleen in de keuken een roze koek naar binnen.
Lees ook: Snoep, zo kun je er het best mee omgaan
Troostdropjes en omkoopijsjes
Ik snap deze vader wel. We hebben allemaal een uitlaatklep nodig, helemaal als je in de opvoeding de lat zo hoog legt. Ik weet het, want ik was ook zo. Natúúrlijk zou ik mijn liefste bezit geen dikmakend, glazuurverpestend e-nummerklontje gaan geven, kom zeg.
Maar waar een baby geboren wordt, sneuvelen uiteindelijk principes. Ik voorzag ineens het echte leven dat ooit binnen zou komen. Met bakkerswinkels, jarige vriendjes, troostdropjes, omkoopijsjes, de héle decembermaand en alle andere verleidingen waar wij volwassenen ook elke dag weer aan blootgesteld worden.
En dan hebben we het nog niet eens over snoepmarathon Sint-Maarten. Mijn mannen leren om op een gezonde manier met die verleidingen om te gaan, leek me verstandiger dan ze na vier jaar van dadelpoeder en natuurwinkelkoekjes totaal onvoorbereid bloot te stellen aan basisschooltraktaties en het hele assortiment van de plaatselijke supermarkt. Alles met mate, natuurlijk.
Lees ook: Zoveel suiker mag je kind per dag hebben
Onderhandelbare grenzen
Maar ja: hoeveel is dat? En waarom mocht ik als kind twee snoepjes per dag, basta, maar lijkt het tegenwoordig een eindeloze onderhandeling? Misschien omdat er van snoep, net zoals van alles in de levens van deze kinderen, simpelweg meer ís. Dus moeten we ook veel vaker nee zeggen: toch al lastig, al helemaal als je mentale weerstand zo rond een uur of vier is gebroken. En als kinderen iets goed aanvoelen, zijn het onderhandelbare grenzen. Waarna het grote gezeur begint.
Gelukkig hebben wij daar iets op gevonden, of eigenlijk zijn we per ongeluk op een soort oplossing gestuit. Het is wel een beetje een vieze. Maar hij werkt al sinds we de oudste zindelijk probeerden te maken. Alles hadden we geprobeerd: spelletjes doen, speelgoed erbij en zelfs de belofte van cadeaus, maar niets hield zijn onrustige kleine billen lang genoeg op dat gehate potje.
Lees ook: Welke zindelijkheidsmethode past het beste bij jou en je kind?
Niemand hoeft erover te zeuren
Tot we in onze wanhoop een nieuwe regel bedachten: een snoepje voor ieder poepje. Werkte onmiddellijk, een paar jaar later ook bij zijn kleine broer. En bij de vriendjes van die kleine broer, als ze tegenwoordig komen spelen, én bij de vriendjes van de grote, waardoor er soms vier, vijf of zes keer achter elkaar snoepjes worden uitgedeeld in ons huis en ik nog maar eens Ambi Pur spuit, want iedereen weet hier: poep = snoep.
Op dat soort middagen vervloek ik onze zelfbedachte regel. Maar er zijn twee voordelen. De eerste is dat niemand erover hoeft te zeuren, want iedereen kent de voorwaarden, zelfs als er een hele schaal sint-maartensnoep op tafel staat. En de tweede: door die associatie heb ik zelf nooit meer zin om een greep in de snoeppot te doen. Ik neem liever een roze koek.
