'"Mama, ik heb allemaal vlekjes op mijn been." Dat zei mijn dochter Julia, een paar dagen voor haar zevende verjaardag. Ze was al een paar weken niet helemaal lekker. De huisarts die dagdienst draaide, weigerde Julia te onderzoeken, dus besloot ik haar 's avonds zelf naar de huisartsenpost te rijden.
De kinderarts die daar toevallig rondliep vertrouwde het ook niet. Voordat we het wisten werden we opgehaald door een ambulance en met spoed gereden naar de spoedpost van het Radboudumc. Een dag later kregen we van de arts vernietigend nieuws: acute leukemie.
Ik heb heel hard gehuild. Het leek alsof de wereld gewoon stopte. Ik heb Julia zelf verteld dat ze kanker had, maar dan niet dezelfde als opa. Hij was drie maanden eerder overleden aan longkanker. Julia zou weer beter worden. Thuis werd Julia bedolven onder de ballonnen en kaartjes, die we samen ophingen.
Lees ook: Guusje (4) had een hersentumor: 'Je kind verliezen is een te grote gedachte om toe te laten'
Heftig en traumatisch
De eerste weken bestonden uit bloedonderzoek, puncties en chemokuren. Helaas reageerde Julia niet goed op de behandelingen. Ze werd er een paar keer zo verschrikkelijk ziek van dat ik oprecht bang was haar te verliezen. Na ongeveer drie maanden ging het in de ochtend ineens heel slecht met haar. Daar kwam ze weer bovenop, godzijdank, maar diezelfde avond overleed mijn moeder.
De drie jaren dat Julia tegen kinderkanker vocht waren ontzettend heftig en traumatisch. Ze miste veel school, was depressief vanwege haar constante angst om dood te gaan, verloor de helft van haar gebit door de chemo en brak tot negen keer haar enkels door haar broze botten.
Alsof dat niet genoeg ellende was, belandde haar jongste zusje Zara (inmiddels 8) ook in het ziekenhuis met een sepsis door hersenvliesontsteking, gingen onze katten dood, verloor ik mijn baan en gingen mijn man, de vader van Julia, en ik uit elkaar. Kort daarna verhuisde ik met Julia en haar zusjes Zara (8) en Fenna (10) naar een andere woonplaats. Om opnieuw te beginnen.
Lees ook: Scheiden, wat nu? Dit moet je allemaal regelen
Mijn held
Julia is inmiddels 12 jaar en het gaat nu weer goed met haar. Om alles te verwerken loopt ze nog, samen met Fenna, bij een kinderpsycholoog. Niet zo lang geleden was ik nog zó bang dat Julia haar negende verjaardag niet meer zou vieren, maar nu gaat ze weer naar school, heeft ze vriendinnen, is ze niet meer bang om dood te gaan en geniet ze weer van het leven.
Ze is door een hel gegaan en heeft keihard moeten knokken om te zijn waar ze nu is. Daar ben ik enorm trots op. Zij is mijn oudste dochter, maar ook mijn grootste held. Daarom heb ik, voor haar, deze tatoeage laten zetten: Julia, my first, my hero forever. Haar jongere zusjes waren natuurlijk wel een beetje teleurgesteld dat alleen Julia een tatoeage 'kreeg'. Voor hen heb ik daarom ook nog drie kleine hartjes in mijn nek laten zetten. Iedereen blij.'
