'Dat ik moeder wilde worden, weet ik al heel lang. Omdat mijn eigen moeder vervroegd in de overgang kwam, wist ik ook dat ik er niet te lang mee wilde wachten.
Vanaf het moment dat mijn man, die zes jaar jonger is dan ik, in mijn leven kwam, was ik daar duidelijk over. Het is nooit een issue geweest, omdat ook hij een sterke kinderwens had. We hebben er veel en goed over gesproken.
Veel over gelezen
Toen onze dochter (inmiddels 5 jaar oud) geboren werd, werd ik niet overvallen door het ouderschap. Ik had er veel over gelezen, we hadden mensen om ons heen waarop we konden terugvallen en ik had een duidelijk beeld van hoe ik het wel en juist niet wilde doen.
Ik wist wat voor een moeder ik wilde zijn. Naast de kennis die ik had opgedaan, dacht ik dat mijn moederinstincten een grote rol zouden spelen in het aanstaande ouderschap.
Lees ook: Van kinderwens tot eindelijk zwanger in 8 goudeerlijke cartoons
Weten versus voelen
Toch kwam ik er al snel achter dat weten en voelen andere dingen zijn. Want ook al wist ik dat bepaald gedrag bij bepaalde fases hoorde, ik vond het soms lastig om ermee om te gaan, omdat het van alles in mij triggerde.
Het kostte tijd om balans te vinden, maar uiteindelijk lukte dat toch sneller dan verwacht. Ik verdeelde mijn tijd en energie onder onze dochter, mijn man, mijn werk, sporten, sociale contacten en mezelf. Het was aanpoten, maar het lukte.
Eén, of toch twee?
Altijd had ik gedacht dat één kind wel genoeg zou zijn, maar ja, ik ben niet alleen. Mijn man wilde graag een groter gezin. Toen we de boel op de rit hadden en balans hadden gevonden, raakte ik per ongeluk zwanger.
De zwangerschap eindigde in een miskraam. Het verdriet dat ik daarbij voelde, deed me beseffen dat ik toch een tweede kind wilde. Een jaar later werd onze zoon (inmiddels 2 jaar) geboren.
Lees ook: Wanneer ben je klaar voor een tweede kind? En is hier een ideaal moment voor?
Op de impact die zijn komst heeft op ons gezin, heb ik me enorm verkeken. We moesten weer van voren af aan beginnen en op zoek naar balans. De oudste trok meer naar haar vader, omdat ik zo veel met de baby bezig was en tot de dag van vandaag moet ik hard werken om haar dicht bij me te houden.
Waar ik voorheen nog vrij makkelijk een moment voor mezelf kon vrijmaken, iets wat ik echt nodig heb, lukt dat niet meer goed. Dat geldt ook voor de tijd die mijn man en ik voor elkaar hebben. We hebben allebei onregelmatig werk, waardoor we echt moeten uitkijken dat we niet alleen ons gezin managen en 'diensten' van elkaar overnemen, maar ook echt momenten samen hebben.
Lees ook: Mirjam: 'Had ik maar beseft wat het kort op elkaar krijgen van drie kinderen betekent'
Van hard naar keihard werken
Met één kind was het hard werken, maar goed te doen. Sinds we met z'n vieren zijn is het keihard werken. Daar heb ik me enorm op verkeken. Ik loop mezelf snel voorbij en heb een korter lontje dan ik zou willen.
Aan dingen waarvan ik had gedacht dat ik ze leuk zou vinden om te doen, zoals knutselen met mijn oudste, beleef ik amper plezier. Want zo'n activiteit betekent nog meer extra opruimwerk en ik móét al zoveel doen.
Mijn triggers
Hoe goed ik me ook heb voorbereid op het ouderschap, het vraagt zoveel meer van me dan ik had gedacht. Ik had geen idee, omdat niemand me daar iets over had verteld.
Had ik dat maar geweten hoe groot de impact van het krijgen van een tweede is, denk ik nu. Dan had ik aan mezelf gewerkt vóórdat ik moeder werd, zodat mijn triggers me minder in de weg zouden staan.'
We publiceren iedere zondagavond een nieuwe aflevering in deze rubriek, eerdere interviews lees je in ons dossier Had ik maar. Heb je ook een levensles over het ouderschap die je wilt delen met andere ouders? Mail oproep@oudersvannu.nl
