De eerste keer dat ik 'ja' moest antwoorden op de vraag of ik single was, voelde het alsof ik loog.
Een te grote jas
Dat zal iets te maken hebben met dat ik sinds mijn twintigste onafgebroken bezet ben geweest. Mijn nieuwe situatie voelde als een te grote jas. Schoorvoetend heb ik erin moeten groeien. Maar misschien had het nog wel meer te maken met dat ik moeder ben. Het woord 'vrijgezel' hoort voor mij meer bij iemand die met niemand rekening hoeft te houden. Bij een leven vol benevelde avonden, bijzondere ontmoetingen, eenzame ochtenden. Een leven dat voor mij al een tijd voorbij was. Maar ook als moeder van twee kleine kinderen valt er genoeg te avonturieren, blijkt.
'Gewoon leuk' hebben
Is het leuk? Best wel. Is het ingewikkeld? Jazeker. Is het anders dan toen ik twintig was? Behoorlijk. Alleen al omdat de insteek zo anders is. Mijn 'buit' is binnen, om het zo te zeggen. Mijn kinderwens is vervuld. Ik ben niet op zoek naar een man om een nest mee te bouwen, ik heb al een nest. Mijn kinderen hebben een fantastische vader en het moet gek lopen wil ik met een nieuwe man nog eens aan zo'n avontuur beginnen. Ik sluit niks uit, maar mijn uitgangspunt is om het 'gewoon leuk' te hebben.
Lees ook: Prachtig verhaal: single man wordt vader van drieling
Onbekend volk in huis
Eén ding was duidelijk: mijn kinderen, een jongen en een meisje, hou ik volledig buiten mijn datingavonturen. Ik moet heel zeker weten dat er behoorlijk wat potentie in het samenzijn met de man in kwestie schuilt, wil ik mijn kinderen aan een 'nieuw' iemand voorstellen. Het is al ingewikkeld genoeg dat hun vader en ik niet meer samen zijn, dus ik ga geen onbekend volk in huis halen als zij er ook zijn. Tot op heden is dat dan ook nog niet gebeurd.
Toen en nu
Daar stond ik dan, na al die jaren van 'samen', ineens wankelend en wel helemaal op eigen benen. Daar had ik niet meer gestaan sinds ik de vader mijn kinderen ontmoette. Toen was ik student, werkte 's avonds in een café en als ik geen verplichtingen had, dwarrelden mijn vriendinnen en ik door de stad. Daten was niet iets waar we over nadachten, dat gebeurde gewoon.
Vaak verliefd
Totdat er iemand voorbijkwam die leuk genoeg was voor een tijdje. Ik was vaak verliefd. Vrijblijvend. Achteloos haast, met verwachtingen die niet verder gingen dan het volgende weekend. Een andere tijd. Een ander leven bijna.
Waar vind je een man?
Nu was ik een vrouw van 33, het hoofd van mijn eigen kleine gezin. Ik had een carrière, belachelijk veel verplichtingen en nagenoeg al mijn vriendinnen waren inmiddels gesetteld. Ik weet nog goed dat ik die eerste vrijgezelle zomer in de trein zat met mijn beste vriendin en met enig gevoel voor drama zei: 'Maar hoe ga ik dan ooit nog een leuke man vinden?' Zoals het een goede vriendin betaamt, verzekerde ze me dat het natuurlijk helemaal goed zou komen. Ik was toch leuk en fantastisch en geweldig? Ja oké, maar hoe moeten al die mannen dat weten?
Op Tinder ga ik echt niet
Door Tinder, bleek. Of Happn en andere handige dating-apps. Hoe handig en algemeen geaccepteerd ook – zelfs de moeder van die beste vriendin zat op Tinder – het was niet mijn ding, besloot ik daar in die trein. 'Nou, ik ga dus echt nooit op Tinder of een datingsite,' verzekerde ik haar. Het voelde zo plat. Dat geswipe. Nee, ik geloofde in de ouderwetse manier, gewoon iemand tegenkomen, elkaar in de ogen kijken en dat er dan iets van nieuwsgierigheid werd geprikkeld. Zo zijn mijn eerste afspraakjes ook tot stand gekomen. Gewoon ontmoetingen via via, of op een verjaardag, bekenden van bekenden en daar dan voorzichtig eens iets mee afspreken. Dat voelde veilig.
Of toch?
Zo heb ik het eerste jaar een beetje aangemodderd. Ik was vooral druk met het zorgen voor vaste grond onder mijn voeten en zo nu en dan kwam er eens wat leuks voorbij. Mannen van diverse pluimage. Zo was er die lieve, net gescheiden vader die ons samenzijn zo gezellig vond dat hij zomaar, zonder overleg, zijn dochter opgaf voor dansles bij die van mij. Heel ongemakkelijk. En de hippe festivalorganisator, die pas toen hij in mijn badkamer struikelde over het ridderzwaard van mijn zoon leek te beseffen dat mijn kinderen ook daadwerkelijk bestaan. Ook zo ongemakkelijk.
Lees ook: Een nieuwe partner aan je kinderen voorstellen? Zo doe je dat
Ik wil verliefd zijn
Het waren onwennige, maar leuke en avontuurlijke ontmoetingen. Maar mijn prioriteiten lagen ergens anders. Nog steeds ligt mijn prioriteit niet bij het vinden van een leuke man. Maar na ruim een jaar single zijn en zo nu en dan een date, voelde ik voor het eerst dat ik zin had in iets nieuws, zin om verliefd te worden. En toen heb ik zomaar al mijn hoogdravende principes overboord gekieperd en ben ik op zo'n dating-app gegaan. Zo casual als het hier staat, 'en ben ik op zo'n dating-app gegaan', voelde het alleen niet. Ik vond het supereng.
Als een malle Eppie in de etalage
Ik was als de dood dat er niemand op mij zou reageren. Dat ik als een malle Eppie in de etalage zou staan terwijl iedereen voorbij zou lopen. Toch zeker een week ben ik er druk mee geweest: het aanmaken van zo'n profiel, wat zet je er wel en niet in, wat voor foto's, mijn god wat voor foto's? Hoe profileer je je op zo'n site? Hoe profileer je je überhaupt?
Kinderen en tinderen
Hierover had ik een interessante discussie met twee vrienden. Met name over de vraag welke rol je je kinderen laat spelen in je datingprofiel. Of ze überhaupt een rol krijgen. En zo ja, benoem je het ouderschap dan expliciet: 'Moeder van twee'? Of laat je ze schitteren in je fotoselectie? Mijn vriendin, zelf geen kinderen, vond het belachelijk om je kroost onvermeld te laten in je profiel. 'Alsof je een wezenlijk onderdeel van jezelf in de doofpot stopt.'
Strenge selectie
Een vriend vond dat onzin. 'In het café hebben mensen ook niet op hun voorhoofd staan of ze kinderen hebben.' Mijn vriendin pleitte voor strenge selectie aan de poort. Mijn vriend voor 'alle opties zo lang mogelijk openhouden.'
Scrollen, scrollen, scrollen…
Ik ging voor het compromis. De eerste twee weken heb ik me een ongeluk gescrold: al die mannen! Die foto's! Nooit geweten dat golfsurfen de collectieve hobby is van Randstedelijke mannen tussen de dertig en de veertig. Net als 'naar festivals gaan' en je laten fotograferen met een dier. Ook de openingszinnen zijn een bron van vermaak. 'Hoe was je weekend?' 'Heb je een leuke dag?' 'Leuke plannen voor het weekend?' Vindingrijkheid is van de meesten niet hun sterkste kant.
Chit chat
Maar, aanspraak genoeg. Mijn angst dat niemand zou reageren was ongegrond. Schijnbaar doe ik het nog aardig op de datingmarkt. Ik heb inmiddels best wat aftastende chat gesprekjes gevoerd. Ze schieten alle kanten op: soms wordt er binnen vijf zinnen gepolst of ik geïnteresseerd ben in een trio. Of ik word uitgebreid ondervraagd: eet ik liever Thais of Indiaas? Verkies ik de boeken van Hemingway boven die van John Fante?
Obscure praat
We maakten leuke grapjes, deelden de liefde voor obscure punkbandjes, maar toen het ging over een biertje drinken, hield ik toch de boot af. Ik was bang dat het zou tegenvallen. Hij bestaat nu in mijn hoofd en ik ben bang dat de werkelijkheid het niet wint van mijn fantasie. Maar misschien durf ik volgende week, ik ben moed aan het verzamelen. Dus tot nu heb ik nog met niemand afgesproken.
Wat doe ik hier eigenlijk?
Van de week had ik een gesprek met een man die me vroeg: 'Wat zoek je hier?' Ik antwoordde: 'Ik weet het niet'. Hij geloofde het niet, maar het is waar. Ik weet niet wat ik zoek. Ik mis het soms om iemand naast me te hebben aan wie ik mezelf niet hoef uit te leggen. Iemand met wie het samenzijn vanzelfsprekend is. En ja, aandacht is leuk. Seks ook, maar alleen als ik iets voor iemand voel. En dat gebeurt gewoon niet zo snel.
Het belangrijkste is er al
Dat is misschien het grootste verschil met vroeger. Toen was ik elke week verliefd. Iedereen had potentie, omdat alles nog alle kanten op kon gaan. Dat gevoel is er niet meer. Omdat het belangrijkste er al is: mijn nest, mijn kinderen. Ik sta op eigen benen en je moet van heel goeden huize komen om me daarvan af te swipen. Tot die tijd scrol ik rustig door.
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
