Als Vanessa 25 jaar is, raakt ze ongepland zwanger. Al snel wordt door artsen vastgesteld dat sprake is van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Vanessa: 'Ik was op dat moment nog niet bezig met het moederschap. Maar als het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was geweest, had ik me er wel op voorbereid.'
Tijdens de verwijdering van het vruchtje wordt een medische fout gemaakt, die tot ernstige complicaties leidt. Zo heeft ze nog altijd een openbuikwond. Ondanks verklevingen in Vanessa's buik zijn haar baarmoeder en eierstokken nog intact. Toch is het tot nu toe niet gelukt om haar kinderwens te vervullen. 'Pas rond mijn 38e was ik bewuster bezig met kinderen krijgen. Voor die tijd lag de focus bij mijn carrière. Toen ik er eenmaal klaar voor was, wist ik dat het niet op de normale manier zou gaan.'
Vruchtbaarheidstraject
Artsen vertelden Vanessa dat een zwangerschap hoogstwaarschijnlijk met in-vitrofertilisatie (ivf) gerealiseerd kon worden. Ze wendt zich tot een fertiliteitskliniek in Leeuwarden. 'Ze haalden enkele eitjes uit mijn rechtereierstok omdat ze niet goed bij de linker konden komen.
De eitjes werden meteen bevrucht met het zaad van mijn partner. Er werd er eentje succesvol teruggeplaatst. Na zeven weken zwangerschap kreeg ik een miskraam. Ondanks het verdriet en de teleurstelling besloot ik het de daaropvolgende maand nog een keer te proberen. Ik wilde doorpakken.'
Een lijdensweg
Ook na de tweede succesvolle terugplaatsing krijgt Vanessa na zes weken een miskraam. De derde terugplaatsing eindigde na acht weken in een miskraam. Het overige bevruchte eitje overleefde de invriezing niet. Vervolgens raakt Vanessa nog twee keer spontaan zwanger, maar bij beide zwangerschappen volgde er een miskraam met tien weken. Vanessa blijft het proberen, maar 'elke maand hopen dat je zwanger bent, is een lijdensweg'.
Lees ook: Herhaalde miskramen: wat kan de oorzaak zijn?
Vertrouwen verloren
'Door alle teleurstellingen durfde ik op een gegeven moment geen zwangerschapstest meer te doen. Bij een positieve uitslag duurde de vreugde maar kort, want daarna kwam meteen de angst. Ik vreesde er constant voor dat het vruchtje zou loslaten. Als dat gebeurde probeerde ik de miskramen voor mezelf te verantwoorden.
Het was waarschijnlijk niet levensvatbaar geweest, of er was iets ernstigs aan de hand, zei ik tegen mezelf. Tegelijkertijd vroeg ik me constant af wat ik verkeerd deed. Waarom mocht het bij mij niet zo zijn? Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam verloren.'
Dichter bij elkaar
Ook voelt ze zich schuldig tegenover haar partner. 'Hij kan kinderen krijgen – hij heeft drie kinderen uit een eerdere relatie. Voor mijn gevoel ben ik een mismaakte vrouw omdat mijn lichaam hem geen kind kan geven. Ik heb alle instrumenten, maar ze werken gewoon niet goed.
Als het mij niet lukt om zwanger te raken of te blijven, voelt het alsof ik ook voor hem een keuze maak. Gelukkig legt dit geen druk op onze relatie. We kunnen er goed over praten en hij steunt me. Alles wat we hebben meegemaakt, heeft ons gelukkig dichter bij elkaar gebracht.'
Lees ook: Mieke was zwanger van een drieling, maar kreeg twee vroege miskramen
Accepteren
Vanaf de leeftijd van 43 jaar wordt vruchtbaarheidsgerelateerde zorg in Nederland niet meer vergoed. Inmiddels is Vanessa die leeftijd gepasseerd, en kijkt zij samen met haar partner naar andere manieren om hun kinderwens te vervullen. 'Ik wil nog één ivf-poging doen in Spanje. Dat is mijn laatste hoop. Mogelijk moet ik mijn baarmoeder en eierstokken laten verwijderen door de verklevingen in mijn buik. Dan is het echt einde oefening. Andere opties zijn draagmoederschap of adoptie.'
Binnenkort begint Vanessa met therapie. 'Misschien wordt het tijd om te accepteren dat het er niet in zit. Ik hoop dat dit mij gaat helpen om het allemaal een plekje te geven. Niet alleen de verliezen, maar ook het feit dat een zwangerschap niet voor mij is weggelegd. Ik weet niet of ik echt een gelukkig leven kan leiden zonder biologische kinderen. Ik ben bang van niet.'
Koester geen wrok
Voor vrouwen die in vergelijkbare situaties zitten, heeft Vanessa nog wat bemoedigende woorden. 'Blijf niet in boosheid hangen, waardoor je het een ander niet meer gunt. Koester geen wrok of jaloezie en zie hun zwangerschap niet als een straf voor jou – dat is het niet. En als je er klaar voor bent, vraag dan om professionele hulp, zodat je het gemis en verdriet een plekje kunt geven.'
