'Van kleins af aan heb ik een grote kinderwens. Wanneer ik achter in de auto van mijn ouders zat, fantaseerde ik dat ik ooit achter het stuur zat, met een auto vol kinderen. Als ik 25 jaar ben begint het nog wat meer te kriebelen. Ik heb een stabiele relatie met de man met wie ik al samen ben sinds de middelbare school. Hij wil echter liever nog even wachten tot we iets ouder zijn.
Ik ben zelf geadopteerd, waardoor mijn kijk op het krijgen van kinderen afwijkt van de norm, en meer invalshoeken kent. Toen ik jonger was heb ik besloten dat ik ook wilde adopteren omdat er zoveel kinderen zijn zonder ouders, maar ik weet ook hoe moeilijk dat proces kan zijn.
Sneller dan verwacht
Een jaar nadat we zijn getrouwd, raak ik ietwat ongepland zwanger. Het is enorm gewenst, maar sneller dan we dachten. Ik krijg een miskraam, waar we erg van schrikken. Ik realiseer me goed dat het niet vanzelfsprekend is een kind te mogen krijgen. Drie maanden later kondigt zich weer een baby aan, en dit keer blijft het kindje bij me.
Ik heb geen plan noch verwachtingen van de bevalling. Ik vertrouw erop dat mijn lijf dit kan, bovendien zijn zoveel vrouwen me voorgegaan die het ook konden. Ik ga het gewoon doen.
Lees ook: Hoelang duurt zwanger worden?
Go with the flow
De bevalling begint vrij rustig, met 40 weken en 5 dagen. Het voelt heel sereen, en natuurlijk doet het wel pijn, maar het is allemaal heel draaglijk. Ik bel mijn moeder, want ik wil haar er graag bij hebben. Zij heeft haar twee kinderen geadopteerd, en ik wil graag dat ze mijn bevalling bewust meemaakt.
Mijn man ondersteunt me ondertussen, fysiek en mentaal, door me liefdevol toe te spreken en mijn hand vast te houden. Dan houdt de verwarmingsketel er plots mee op, en moet hij iemand bellen om het op te lossen. Het is oktober en al best fris.
Mijn moeder neemt zijn rol over, maar het voelt niet hetzelfde. Ik heb een heel sterke band met haar, maar ik wil mijn man aan mijn zijde. Even ben ik bang dat er een monteur moet komen, maar gelukkig kan mijn man het probleem zelf oplossen en snel weer bij me zijn.
Lees ook: 9 tips voor jou als partner tijdens de bevalling
Even op Instagram
De bevalling kabbelt geleidelijk aan door en ik val steeds in slaap tussen de weeën door. Ondertussen open ik zelfs nog even Instagram, want ik heb mijn beste vriendin beloofd dat, als de bevalling begonnen is, ik een foto van mezelf met pannenkoeken op InstaStories zou zetten.
Omdat het allemaal zo rustig gaat, stelt de verloskundige voor mijn vliezen te breken. Maar het doet niet bijster veel. Een aantal uur daarna krijg ik te horen dat ik 10 centimeter ontsluiting heb, maar ik voel geen persweeën. Ik ben plots weer helemaal 'op aarde' en wil het persen op de baarkruk proberen, hopend dat de zwaartekracht me gaat helpen.
Lees ook: Bevallen op een baarkruk, hoe werkt dat?
Naar het ziekenhuis
Maar als de hartslag van mijn baby daalt, stelt de verloskundige voor om naar het ziekenhuis te gaan. Ik vind het prima, de pijn van de weeën is verdwenen en ik voel me goed. Ik pak rustig een tas in, en treuzel wat. Mijn man heeft inmiddels flinke stress, maar dat heb ik amper door. Ik blijf rustig en sereen.
Ik word naar de verloskamer gebracht en aan de CTG-scan gehangen. Dan komt er een verloskundige aan met een schaar. Mijn moeder laat later weten dat dit beeld op haar netvlies gebrand staat. Ik merk er weinig van, en mag na de knip een keer goed persen. Daar is hij dan: Ezra. Ik ben helemaal ontspannen en gelukkig. Twee uur lang mag hij aan de navelstreng vast op mijn borst liggen en ik ben helemaal ontroerd door hoe hij snuffelend op zoek gaat naar mijn tepel. Wat een wonder.'
Lees ook: Dit moet je weten over een knip tijdens je bevalling
Geboren!
Ezra
Op 20-10-2017
Na een bevalling van 12 uur
Lengte: 53 cm
Gewicht: 3785 gram
Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.
