'Ik ben erg actief op sociale media, maar door de dingen die er voorbijkomen ben ik tijdens mijn zwangerschap doodsbang. Ik ben al eerder een kind verloren door een miskraam, wat als dit ook weer misgaat? Wat als ik de bevalling niet overleef? Ik vind het vreselijk, maar schaamde me voor mijn gevoelens en angst.
Zwanger worden is niet vanzelfsprekend voor iedereen, dus het voelt ongepast om erover te klagen. Mijn focus ligt zo erg op overleven dat ik niet bewust nadenk over wat me er na te wachten staat ná de zwangerschap.
Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen
Geen instant moedergevoel
Als mijn dochter wordt geboren, heb ik niet direct dat moedergevoel waarvan iedereen me op het hart drukte dat ik dat zou voelen. Ik voel me meteen al een falende moeder. De eerste weken met haar vind ik vreselijk moeilijk. Ik vind het heel zwaar, en ze slaapt moeilijk en huilt veel. Alles is opeens zo anders, en ik moet 24/7 voor een wezentje zorgen.
Van tevoren heb ik geroepen dat ik zo'n moeder zou zijn die haar kind overal mee naartoe zou nemen en dat er weinig zou veranderen. Ik heb me negen maanden ingelezen over alles. Maar pas als mijn kind wordt geboren leer ik dat elk kind anders is.
Lees ook: Moederliefde: hoe werkt dat precies?
Niemand vraagt hoe het gaat
In mijn vriendengroep ben ik de eerste met een baby, en niemand kan me vertellen wat mijn baby nou precies nodig heeft als ze huilt. Ik weet het ook niet. Ik ga op zoek naar antwoorden buiten me, maar pas later realiseer ik me dat alleen ik die antwoorden kan hebben, als er al antwoorden zijn.
Ik heb geen vriendinnen in mijn omgeving met wie ik dingen over het moederschap kan delen, en als er iets leuks wordt georganiseerd, ben ik er niet altijd bij. Ik zou me dan niet op mijn gemak voelen, omdat mijn baby veel huilt en niet buitenshuis kan slapen. Als mijn baby een paar weken oud is, en het nieuwe eraf is, wordt er minder en minder gevraagd hoe het met me gaat.
Lees ook: Nora had een parental burn-out: 'Het constante zorgen, altijd aanstaan. Dat vond ik zó stressvol'
Jaloers op mijn partner
Ik ben dol op mijn dochter, en dankbaar dat ik mama mocht worden. Maar de dagen duren soms lang, en een baby kan nog niet zoveel. Ik voel dan ook veel jaloezie als mijn partner weer aan het werk gaat. Ik wil heus bij mijn kind blijven, maar tegelijkertijd wil ik ontsnappen aan de dagen doorbrengen tussen vier muren, met altijd hetzelfde patroon.
Het leven is heel beperkt, op deze manier, en dat draagt nog meer bij aan die eenzaamheid. Daarbij zie ik dan ook de ouders op sociale media die wel hun kind mee uit eten nemen, of die wel nog de wereld over reizen. En dan denk ik: hoe doen zij dat dan?
Een taboe
Het begrip daarvoor mis ik, al neem ik het niemand kwalijk. Mijn omgeving vraagt zich af waarom ik mijn kind niet naar een oppas breng. Maar dat is niet zo vanzelfsprekend, helemaal niet als je kind een gebruiksaanwijzing heeft.
De oudere generaties lijken er ook weinig ruimte voor te hebben, die zeggen vooral dat ze het vroeger gewoon deden. De focus wordt gelegd op hoe dankbaar je moet zijn en dat ben ik heus, maar de eenzaamheid en het niet van alles kunnen genieten lijkt een taboe.
Weinig begrip
Het beeld lijkt te heersen dat als je anno 2024 een bewuste keuze maakt om ouder te worden, dat je moet begrijpen wat de gevolgen zijn en dat je er absoluut niet over mag klagen. Je moet maar gewoon leren omgaan met alles wat erbij komt kijken.
Als ik eerlijk ben over de dingen waar ik tegenaan loop, worden sommige mensen er ongemakkelijk van. Maar als ik er over deel op sociale media (@noatuyaerts), krijg ik veel reacties vol herkenning.
Lees ook: It takes a village: moeten we opvoeden niet veel meer als gezamenlijke taak zien?
Het is dus blijkbaar iets dat vaker speelt onder nieuwe ouders, maar waar weinig over gesproken wordt. Dat is precies de reden waarom ik dat wel doe. Ik wil vrouwen graag meegeven dat het oké is om alles in je leven te hebben waar je gelukkig van zou moeten worden, maar je ondanks dat je ongelukkig kunt voelen.
En dat het ook heel normaal is om jezelf af en toe af te vragen of je wel de juiste keuze hebt gemaakt. Dat maakt je absoluut geen slechtere mama.'
