'Het gebeurde allemaal in één moment', vertelt Sterre. 'We zaten in een klein kamertje in het ziekenhuis, mijn ouders en ik, te wachten op een scan om te kijken of de tumor was uitgezaaid. Toen kwam het nieuws: ik had botkanker. En diezelfde week moest ik nog beginnen met chemo.'
In datzelfde gesprek kwam ook haar vruchtbaarheid ter sprake. 'De arts zei dat de behandeling mijn eicellen kon aantasten. Dat ze eventueel een eierstok konden verwijderen om die in te vriezen. Ik hoorde de woorden wel, maar ze drongen niet echt door. Ik wilde alleen de kanker overleven. Over kinderen nadenken voelde zó ver weg. Maar toen ze vroegen of ik later moeder wilde worden, wist ik meteen dat ik dat wilde.
Lees ook: Na kanker had Kimberly (24) weinig eicellen, toch heeft ze nu drie kinderen
Volwassen geworden
De chemo sloeg aan, maar liet sporen na. 'Terwijl mijn vriendinnen bezig waren met school, feestjes en jongens, zat ik in het ziekenhuis. Toen ik eindelijk beter werd, moest ik nadenken over mijn vruchtbaarheid. Iets waar ik normaal niet op mijn 17e mee bezig zou zijn geweest.'
Ze vertelt dat die periode haar volwassen maakte. 'Ik heb nooit meer het gevoel gehad dat ik écht kind kon zijn. Als je geconfronteerd wordt met je eigen sterfelijkheid, verandert alles. Je blik op het leven, maar ook op wat belangrijk is.'
Nog een traject om eicellen in te vriezen
Na haar herstel wilde Sterre weten hoe haar lichaam ervoor stond. 'Mijn arts stelde een traject voor om eicellen in te vriezen. Ik dacht: oké, dit is mijn kans. Maar het voelde tegelijk ook oneerlijk. Alsof ik opnieuw een medisch traject in moest, terwijl ik dacht dat ik eindelijk klaar was.'
De eerste poging was zwaar. 'De hormoonspuiten gingen nog wel, maar de punctie was zó heftig. Ik was bang, gespannen en uiteindelijk konden ze maar één eicel invriezen. Dat voelde als een klap. Ik was boos en verdrietig. Ik had al zóveel doorstaan. Uiteindelijk besloten we te stoppen en onze hoop te vestigen op het eierstokweefsel dat eerder bij mij was ingevroren. Daar is de kans kleiner mee, maar het voelde beter dan nog meer proberen.'
Lees ook: Eicellen invriezen: hoe zit dat?
Zeldzame fout
Twee jaar later veranderde alles opnieuw. 'Tijdens een controle-echo zagen ze dat mijn eierstokken toch nog actief waren. Er was een kans op een nieuwe poging om eicellen te oogsten. Eerst dacht ik: dit doe ik nooit meer. Maar diep vanbinnen wist ik dat ik het moest proberen.'
Het schema was pittig. 'Vier weken Decapeptyl, daarna Gonal-F. Bij de echo zagen ze vijf follikels, dat was genoeg om door te zetten. Maar op de dag van de punctie bleek dat het ziekenhuis een verkeerde triggerprik had gegeven. Zo'n fout is zeldzaam, maar cruciaal. Ik lag al klaar met infuus, in mijn operatiejurk, en moest weer naar huis. Ik dacht: dit kán niet waar zijn.'
Twee dagen later mocht de punctie alsnog doorgaan, dit keer zonder roesje. 'Het was loodzwaar, maar het lukte. Ze konden vier eicellen invriezen. Na alles voelde dat als een klein wonder.'
Lees ook: Silvia werd zwanger na kanker: 'De kans was groot dat ik door de chemo onvruchtbaar was'
Eenzaam
'Mijn lichaam is niet wat het ooit was', vertelt Sterre eerlijk. 'De chemo, de operatie aan mijn rug, ik draag het allemaal nog met me mee. En nu weer die hormonen, de fysieke veranderingen. Ik heb constant het gevoel dat ik in één grote emotionele achtbaan zit. Maar ik doe het, omdat dit mijn kans is om moeder te worden. Dat is mijn grootste droom.'
Tegelijkertijd is het voor haar elke dag een soort levend verlies. 'Dat ik er nu al zo mee bezig moet zijn, brengt veel stress en verdriet met zich mee. Ook in de toekomst zal dat waarschijnlijk nog een uitdaging blijven.'
Haar leeftijdsgenoten begrijpen haar situatie vaak niet. 'Soms voelt dat eenzaam. Ik ben 21 en bezig met eicellen invriezen, terwijl vriendinnen uitgaan of net aan hun studie beginnen. Maar ik heb een paar heel lieve mensen om me heen die me steunen. Ze sturen kaartjes, appjes of komen langs op belangrijke dagen. Die kleine dingen betekenen zóveel.'
Fantaseren over het moederschap
Sterre heeft een lieve vriend met wie ze haar toekomst voor zich ziet. 'Ik studeer nog, maar als ik straks klaar ben, willen we samenwonen. We praten veel over de toekomst. Ik weet dat ik niet te lang kan wachten, maar ik wil het ook goed doen.'
Ze ziet het moederschap als iets heel bijzonders. 'Misschien romantiseer ik het soms een beetje, maar het idee dat je samen met de liefde van je leven een mini-mensje hebt waar je zo ontzettend veel van houdt, lijkt me een onbeschrijfelijk gevoel. Voor mij persoonlijk is dit een van de belangrijkste doelen in het leven: je liefde kunnen delen en voort kunnen geven, samen een thuis creëren.'
Haar studie pedagogiek geeft haar een stevige ondergrond. 'Ik weet dat het niet alleen maar een roze wolk is. Ouderschap is geven, vallen en opstaan. Ik wil mijn kind laten voelen dat hij geliefd is, maar ook leren dat verdriet bij het leven hoort. Dat maakt je sterk.'
Lees ook: Dit is waarom je je baby ál jouw emoties moet laten zien
Openhartig, maar niet alles hoeft online
Sterre is altijd heel open geweest op sociale media, tijdens haar ziekteproces, maar ook nu. 'Ik vind het belangrijk om te laten zien dat het leven niet perfect is. Mensen herkennen zich daarin. Sommige dingen houd ik privé, ik kijk wat voor mij fijn voelt. Daarbij probeer ik échte dingen te delen, niet alleen dat perfecte plaatje. Ik denk dat mensen dat tegenwoordig echt waarderen. We hebben allemaal onze uitdagingen en zijn niet perfect, en dat durf ik ook te laten zien.'
'Mijn huisarts zei ooit: we gaan er alles aan doen om jouw kinderwens te vervullen, op welke manier dan ook. Dat heeft me nooit losgelaten', vertelt ze. 'Dat is mijn houvast. Natuurlijk is het confronterend om te weten dat een spontane zwangerschap waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Soms voelt dat als levend verlies. Maar ik blijf hopen dat ik op een dag moeder zal worden.'
