Tegen alle verwachtingen in werd Fien Vermeulen tóch moeder: 'Voor wonderen moet je soms hard werken'

Er komt een moment dat je het niet meer nodig hebt om hier te komen, drukte de arts van Fien Vermeulen haar jaren geleden op het hart. Nadat er in de zomer van 2012 lymfeklierkanker bij haar wordt geconstateerd en ze op het randje van de dood balanceert, zijn die controles een vast onderdeel van haar leven. Maar ooit zou ze daar geen behoefte meer aan hebben. Dan was het genoeg.

Dat moment komt begin 2024, wanneer ze haar dochter Lise-Marie in haar buik voelt bewegen. 'Toen wist ik: ik heb dit niet meer nodig. Ik heb mijn arts gebeld voor een laatste afspraak. Om afscheid te nemen. Ik hoefde het niet uit te leggen. Hij snapte het direct.'

Op 5 juli 2024 wordt Qmusic-nieuwslezeres en AD-columnist Fien Vermeulen voor het eerst moeder. Na een bevalling van 65 uur legt haar vriend om 03.43 uur een kerngezonde baby op haar borst. Lise-Marie. Een meisje met een open blik en alerte houding, die alles mee lijkt te willen maken. Ze is het evenbeeld van haar vader, het middelpunt in de meeste foto's in haar Amersfoortse huis, maar vooral, klinkt het trots, 'een wonder'.

Meer lezen over (borst)kanker en zwanger worden

Acuut behandeld

Dat is het ook. Elf jaar eerder hoort Fien namelijk dat ze het moederschap hoogstwaarschijnlijk nooit gaat meemaken. Daarvoor moest ze destijds te acuut behandeld worden tegen lymfeklierkanker. Wanneer ze het ziekenhuis binnenkomt, blijkt dat vocht niet langer wordt afgevoerd. Haar hartzakje en longen vullen zich steeds verder met water. Een tikkende tijdbom. Er moet direct wat aan gedaan worden, anders zou ze het niet kunnen navertellen.

Pas later dringt het gevolg ervan tot haar door. Voor het invriezen van eicellen - anders een onderdeel van het medisch traject - is geen tijd geweest. Nu zien haar baarmoeder en eierstokken eruit 'als een soort woestijnlandschap'. Ook heeft Fien zo weinig hormonen in haar lichaam, dat ze überhaupt niet te meten zijn. Daar valt ook niks meer aan te doen. Artsen zijn dan ook helder: op eigen kinderen moet ze niet meer rekenen.

'Zieke klap'

Dat hoort ze wanneer ze 22 jaar is. 'Een heel zieke klap', zegt ze. 'Je bent zó jong en moet dan opeens nadenken over zoiets onnatuurlijks. Ik was daar helemaal niet op voorbereid. Het legt zo'n hoge druk, op elke vorm van relatie die je daarna krijgt. Dat was echt niet leuk. En het moederschap was ook nog iets waar ik helemaal niet klaar voor was om op te geven. Ik heb jaren therapie gevolgd om het een plek te geven dat het nooit zou gebeuren.'

Ergens, diep van binnen, heb ik altijd geweten dat ik tóch moeder zou worden. Ooit

Tegelijkertijd, zegt ze, heeft ze die droom nooit losgelaten. 'Dat kon ik niet. Ergens, diep vanbinnen, heb ik altijd geweten dat ik tóch moeder zou worden. Ooit. Dat is iets heel engs om op te vertrouwen. Gek genoeg is dat hetzelfde gevoel als mijn eigen moeder altijd heeft gehad. Die wist ook: het gaat nog een keer gebeuren. Dat is dan toch een soort van moedergevoel. Idioot hè?'

Lees ook: Cathlins moederinstinct redde haar zoon: 'Ik werd uitgerust wakker en dacht: dit klopt niet'

Toch weer hormonen

Ze blijken gelijk te hebben. Zo'n zes jaar na de verpletterende uitslag voelt Fien haar lichaam veranderen. Ze zijn er weer, die onverklaarbare stemmingswisselingen, de hoge pieken en diepe dalen, heviger dan ze gewend is. Dit zijn hormonen, weet ze direct. Maar dat kan toch helemaal niet?

'De artsen waren stellig, óók toen ik weer terugkwam in het ziekenhuis om mijn waardes opnieuw te testen. Ik wist zeker: hier gebeurt iets, maar zij zeiden alsnog dat de kans eigenlijk niet bestond. Zij hadden dit in ieder geval nog nooit meegemaakt. Maar toen ze een echo deden, zag ik het direct.' Gebarend met haar handen: 'Daar zat een ei, daar zat een ei. Bleek ik ze opeens toch te hebben. Dus ik mijn moeder bellen: ik heb tóch een ei gelegd'.

Hoe het kan, is volgens Fien nog steeds een raadsel. Een verklaring hebben haar artsen immers niet, vermoedens wel. Zo zouden haar eierstokken door de kankerbehandeling een trauma hebben opgelopen, waardoor ze in comateuze toestand hebben geleefd. Kortom: ze hebben zichzelf tijdelijk stilgelegd, om zich uiteindelijk te herstellen.

Voor wonderen moet je soms echt hard werken, weet ik nu

In die wetenschap kan Fien op haar 27e met hormoonmedicatie starten, om haar eicellen in te vriezen. Maar dan volgt een nieuwe klap. Die hormonen lijken niet aan te slaan. De artsen geven haar naar meerdere pogingen nog drie dagen - anders stoppen ze ermee. 'En ja hoor, toen gebeurde er toch iets. Ik heb twee rondes aan eitjes ingevroren. Voor wonderen moet je soms echt hard werken, weet ik nu.'

Stil op de echo

Uiteindelijk heeft Fien die ingevroren eitjes niet nodig. Vier jaar later, op haar 32e, wordt ze alsnog op een natuurlijke manier zwanger. Maar na het zien van een kloppend hartje, blijft het beeld bij een volgende echo stil. Alsof het lot haar nog iets harder wil tarten.

'Dat was heel, heel bot. Mijn zus was op dat moment zwanger van haar vierde kind. Op die momenten leer je dat al het gevoel er mag zijn. Verdriet en blijdschap kunnen naast elkaar bestaan. Sterker nog: het maakt je het gelukkigst als je de ander de wereld kunt gunnen.'

Het blijft even stil. Lise-Marie kijkt haar vanaf het speelkleed met grote ogen aan. Haar moeder, glimlachend: 'Gelukkig raakte ik vrij snel na de miskraam weer in verwachting. Zo zijn mijn zus en ik toch nog eventjes samen zwanger geweest. Het was super bijzonder om dat te kunnen delen.'

Meer lezen over zwanger worden na een miskraam

Nieuwe kwetsbaarheid

Sindsdien is niets meer hetzelfde. Ze is veranderd. Iets wat ze nooit had kunnen bedenken. 'Ik dacht dat ik twee dagen na de bevalling weer aan de wijn zou zitten. Niet dus.' Kijkend naar Lise-Marie. 'Dit is het mooiste en meest intense en meest ingewikkelde wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik hou van alle mensen in mijn leven, en van mijn partner zielsveel, maar dit houden van dat is zo ... Ik wil gewoon leven, voor haar.'

'Dus als je me vraagt: ben je nog bang dat de kanker terugkomt? Dan zeg ik: nee, dat verdriet heeft een plek gekregen. Maar met de komst van mijn kind is er wel een kwetsbaarheid teruggekomen. Ik moet alles doen om te zorgen dat ik gezond ben, voor haar. Ik wil alles met haar meemaken.'