'Ik werd relatief laat pas moeder, op mijn 40e met behulp van een ivf-behandeling. Ik was dolgelukkig en wilde alleen maar genieten. Onbezonnen begon ik aan het ouderschap, met maar één doel voor ogen: een gelukkig kind.
Leuke moeder, in plaats van streng
Ik wilde een leuke moeder zijn, in plaats van een strenge opvoeder. Maar toen mijn dochter ouder werd, ontdekte ik dat ik mezelf daarmee in de vingers sneed.
Het moment dat ik me realiseerde dat ik niet om het stellen van grenzen heen kon, herinner ik me nog goed. Vrienden met kinderen kwamen bij ons eten en een van de meisjes zei: pap, ik moet naar de wc. Zijn reactie was: daar komt niets van in, je weet dat je dat of voor, of na het eten doet.
Mijn mond viel open. Heh, dacht ik, kan dit ook? Mijn dochter was toen een jaar of 5 en ik had er letterlijk nog nooit over nagedacht.
Lees ook: Wanneer beginnen met opvoeden? De 5 manieren
Is dit wat ouders doen?
Later belde ik mijn moeder om haar te vragen of dit is wat ouders doen. O ja zeker, zei ze en ze drukte me op het hart om ook duidelijke regels in te voeren en daarop te handhaven.
Ik besprak het ook met mijn vriend, tevens haar vader, die niet bij ons woont. Hij had al die tijd wel duidelijk zijn grenzen aangegeven en verbaasde zich over het feit dat ik onze dochter zoveel ruimte voor discussie gaf.
Was ik maar wat strenger begonnen aan het ouderschap, dacht ik toen en dat denk ik nog altijd. Omdat ik te laat begon met het stellen van grenzen, heb ik nu een kind dat met mij in discussie gaat als ik grenzen aangeef. En haar puberteit moet nog komen.
Lees ook: Grenzen stellen: hoe zorg je dat je kind zich aan de regels houdt?
Zuchten en rollende ogen
Het maken van huiswerk, toiletgebruik, van tafel tijdens het eten, al aan het toetje beginnen terwijl het avondeten nog niet op is, haar jas aan de kapstok hangen en vuile was in de wasmand gooien: als ik daar nu iets van zeg, krijg ik zuchten en rollende ogen.
Al is het ook weer niet zo dat ik volledig over me heen laat lopen, ik heb in de jaren wel mijn battles gekozen. We lezen iedere avond een halfuur voor het slapengaan, ze kijkt 's ochtend nooit een filmpje en ze krijgt geen mobiele telefoon.
Een paar jaar geleden bleef mijn dochter maar zeuren om de zak snoep in de kast. Ik zei dat als ze nog een keer zeurde, ik de zak op straat zou gooien. Toen ze weer begon te jammeren, heb ik dat ook echt gedaan. Natuurlijk was dat toen een groot drama, maar het maakte ook indruk: sindsdien zeurt ze niet meer om snoep.
Schema en kaders geven vrijheid
Ik heb ADHD en heb altijd moeite gehad met autoriteit en agendabeheer, ik vond het altijd prettig als dingen flexibel zijn. Nu ik 50 jaar ben denk ik: o ja, een schema en een kader brengen structuur die je juist veel vrijheid geven. Tenminste, als je het goed doet.
Dat ik vrienden wilde zijn met mijn dochter, was naïef. Ik had meer weloverwogen na moeten denken over het feit dat ze ouder wordt, dat er andere tijden aankomen en dat ik haar moeder ben, niet haar vriendin. Het is veel makkelijker om eerst streng te zijn en dan de teugels wat te laten vieren, dan vrijheid te vieren en daarna op zoek te gaan naar de teugels.'
