'Tien jaar geleden werden mijn vriendin en ik ouders. Zij baarde onze zoon, ik noem mezelf de 'voeder' - een kruising tussen een vader en een moeder.
Lees ook: Regenboogouderschap: dit moet je regelen als regenbooggezin
In shock
Na de geboorte van onze zoon was ik zo in shock, dat ik de eerste twee jaar in de logeerkamer sliep met oordoppen in. Niet omdat ons kind een huilbaby was, maar omdat ik bang was dat ik niet meer zou kunnen slapen.
Vanaf het moment dat hij er was, vreesde ik mijn eigen leven te verliezen. Mijn carrière als theatermaker was altijd het belangrijkste geweest, daarvoor zette ik alles opzij. Kon dat nog wel?
Zou je dat wel doen?
In die periode toerde ik met mijn cabaretvoorstelling door het land. Achteraf gezien vind ik dat iemand me had moeten vragen: zou je in dat eerste jaar wel spelen?
Het was een confronterende vraag geweest, maar ook een helpende. Want ik had toen nog geen idee dat kiezen voor een kind altijd ten koste gaat van iets anders.
Lees ook: 11 tips om werk en gezin in balans te houden
Niets blijft bij het oude
We zien het als vanzelfsprekend dat alles maar doorgaat, terwijl dat helemaal niet kan. Die gedachte alleen al is totaal absurd, als je ziet wat voor tijdsinvestering een kind vraagt.
Nu weet ik dat het de grootste verandering in ons leven is en dat ik het er niet 'even bij' doe. Het ís niet zo romantisch als we er met z'n allen naar kijken, het is snoeihard werken en bovendien niet vanzelfsprekend dat we het juiste doen voor een kind.
Goede basis
Dat mijn vriendin en ik goed zijn met elkaar, zorgt ervoor dat we het ouderschap aankunnen. Ook al is zij een meer toegewijde ouder dan ik en vervult ze haar moederrol met meer gemak, we doen dit samen.
Onze basis is goed, en dat is goed voor onze zoon. Maar er zijn ook genoeg ouders die van slag zijn na het krijgen van een kind en hun zaakjes niet op orde hebben. In zo'n geval betekent dat: ellende voor een kind.
Screening voor aanstaande ouders
Totaal absurd vind ik het dat homoseksuele partners die in een ziekenhuissetting voor het ouderschap gaan (mijn vriendin en ik deden dat niet) een hele screening krijgen: ze moeten in relatietherapie, nadenken over problemen die in de toekomst zouden kunnen ontstaan, contracten opstellen en noem maar op.
Het klinkt misschien vreselijk en het is oneerlijk dat hetero's, of homo's die die conceptie buiten het ziekenhuis om doen, dat niet hoeven. Maar eigenlijk is zo'n voorbereiding een stikgoed idee.
Lees ook: Leg die babyuitzetlijst even opzij: zo bereid je je mentaal voor op het ouderschap
Rechten en plichten
Voor mijn voorstelling ben ik in de kinderrechten gedoken. De rechten voor een kind, zoals recht op schoon drinkwater en (emotioneel/fysiek) aanwezige ouders, zijn internationaal vastgelegd. Maar daar staan helemaal geen plichten van ouders tegenover.
Mijn voorstel: laat ouders een verklaring tekenen die aansluit op die rechten en laat ze zich in hemelsnaam voorbereiden op wat er komen gaat. Of alle ouders in dat geval wel voor een kind kiezen, dat betwijfel ik.
Natuurlijk hou ik van mijn kind en ben ik dolblij dat hij er is, en toch zeg ik zelf ter provocatie in mijn voorstelling: als ik wist wat het ouderschap inhield, dan was ik er niet aan begonnen. Het is veel intenser dan ik van tevoren had gedacht.'
Minou Bosua is theatermaker. Haar huidige voorstelling (Ouderpardon, het derde, en laatste deel van het theaterdrieluik Moeder-Vader-Kinderen) gaat over tekortschietende ouders en hun beste bedoelingen.
Herken jij jezelf in het verhaal van Minou? Of benieuwd naar meer ervaringen van andere ouders?
Deel je verhaal of praat hierover verder op ons forum.
