Haar zoon (7) wordt dit jaar eindelijk grote broer, want Janine is in verwachting van haar tweede kind. Er is een reden waarom er tussen de twee kinderen een leeftijdsverschil van een paar jaar zit. De zwangerschapshormonen wakkerden namelijk een bipolaire stoornis aan, terwijl Janine niet wist dat ze überhaupt aan deze psychische aandoening leed.
Meer lezen over: Zwangerschapshormonen: wat doen ze met je?
Angstig en hyperactief
'Ik was 33 jaar toen ik de diagnose kreeg', zegt Janine. 'Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik de signalen genegeerd. Tot 23 weken leek alles goed te gaan, maar opeens werd ik heel angstig en hyperactief. Ik reageerde veel heftiger dan ik normaal gesproken zou doen.
Ik werd achterdochtig en hoorde dingen die er niet waren, zoals een sirene van een ambulance terwijl die er niet was. Bovendien stond ik veel te veel aan. Ik kon niet tot rust komen, sliep slecht en raakte snel uit balans. Ook kon ik té enthousiast op iets reageren. Dat enthousiasme bleef maar aanhouden, het zwakte niet af.'
Een psychose van drie dagen
Janine uitte haar klachten bij de verloskundige en ze kreeg het advies om meer rust te pakken. Ondanks dat ze het advies ter harte nam, werden de klachten niet minder. Sterker nog: ze werd alsmaar zieker en raakte zelfs in een psychose.
'Dat was heel heftig, omdat ik compleet van de wereld was. Ik wist niet meer wat ik deed, wat ik voelde, of wat ik allemaal zei. De psychose hield drie dagen aan, maar ik kan me er niks van herinneren.'
Lees ook: Het vierde trimester: Esther kreeg twee keer een kraambedpsychose
Opname met haar zoon
Uiteindelijk werd ze acht weken opgenomen, maar een duidelijke diagnose bleef uit. Na de geboorte van haar zoon ging het weer mis met Janine. Binnen twee weken kreeg ze weer een manie en daarom besloot ze zich wederom vrijwillig op te laten nemen.
Dit keer bij een speciale plek voor moeder en kind. Gedurende de opname mocht ze haar zoontje bij zich houden. Daar is Janine heel blij mee, omdat ze anders geen band op had kunnen bouwen met haar zoon. Deze opname was van korte duur en eenmaal thuis ging het beter met Janine.
Geen verklaring
Maar drie maanden na de geboorte voelde Janine zich erg somber. 'Ik bleek depressief te zijn. Dit kon ik gelukkig thuis oplossen. Maar ik vroeg me wel af hoe dit voor de zoveelste keer kon gebeuren. Ik kon geen verklaring vinden voor mijn gemoedstoestand.'
Lees ook: Liza van der Veeken kampte met een postnatale depressie: 'Wilde mijn baby uit het raam gooien'
Toch een diagnose
In 2022 werd ze voor de derde keer opgenomen. Toen werd eindelijk duidelijk wat haar mankeerde. De hormonale veranderingen die met haar zwangerschap gepaard gingen, hadden de symptomen van een bipolaire stoornis verergerd. Ook haar slaapproblemen werkten als een trigger voor haar manische en depressieve episodes.
'De diagnose gaf mij heel veel rust, omdat er een behandelplan opgesteld kon worden. Door lithium te slikken worden de extreme stemmingswisselingen onderdrukt en ik heb geleerd hoe ik mijn eigen grenzen moet bewaken. Je hoeft niet gelijk als een kluizenaar te leven, ik kan nog steeds leuke dingen doen. Maar ik maak bijvoorbeeld niet meer dan twee afspraken in één weekend. Gelukkig heeft mijn omgeving daar heel veel begrip voor.'
Ja, ik heb een bipolaire stoornis. Maar dit betekent niet dat ik geen normaal leven kan leiden
Janine
Dosering aangepast
Haar huidige zwangerschap verloopt goed. Ze staat onder behandeling van een zorgprofessional in Almelo en ze mag haar medicatie blijven slikken, omdat de dosering aangepast is. Er bestaat een kans dat haar kinderen ook erfelijk belast zijn met deze aandoening, maar Janine maakt zich daar nu nog geen zorgen over.
Lees ook: Zwanger en gebruik je medicijnen? Dan moet je mogelijk de dosering aanpassen
Signalen eerder herkennen
'Het is belangrijk om er open over te praten, zodat we te zijner tijd de signalen opvangen. Doorgaans begint een bipolaire stoornis zich vanaf het 18e levensjaar te uiten. Hoe eerder je bepaalde signalen herkent, hoe sneller je kan beginnen met hulp vragen en medicatie te slikken.
Achteraf gezien hadden mijn opa en mijn tante deze aandoening ook, maar daar werd vroeger nauwelijks over gesproken. Dat wil ik zelf anders doen. Ja, ik heb een bipolaire stoornis. Maar dit betekent niet dat ik geen normaal leven kan leiden. Ook met een bipolaire stoornis kan ik 100 jaar worden.'
