'Mijn derde verjaardag vierde ik met een volledig kale kop, en met koeienletters stond er op mijn hoofd geschreven 'Ik ben 3'. Ik breng mijn jeugd voornamelijk door met een pet op. Wel één met glitters. Ik heb amper door dat ik anders ben dan andere kinderen.
Als ik 8 jaar ben begint het pesten. Als 'Jenny met de pet', krijg ik veel naar mijn hoofd geslingerd. Thuis vloeien er regelmatig tranen. Maar omdat er tegelijkertijd thuis zoveel liefde en geborgenheid is, en mijn ouders me alles geven wat ik nodig heb, maakt het geen grote indruk op me.
Lees ook: Haar, huid en nagels tijdens de zwangerschap
Alopecia areata is een goedaardige ziekte van de haarwortels met als gevolg pleksgewijze (areata) kaalheid (alopecia) op de schedelhuid. Ook haren op andere plaatsen (wenkbrauwen, baard, oksel- en schaamhaar) kunnen uitvallen. Bron: huidarts.com.
Van extensions naar echt haarwerk
Als ik de puberteit bereik, komen er wat plukjes haar bij en wordt het wat dikker. Mijn wimpers blijven weg, net als een deel van mijn wenkbrauw. Voor het eerst vraag ik me af wat mensen van me vinden en ben ik soms onzeker. Als ik zo'n 17 jaar ben neem ik extensions, die ik draag tot ik zo'n 25 jaar ben.
Mijn haar wordt helaas nog dunner van de goedkope extensions en via via kom ik bij Jennifer Hoeve Hair terecht, een haarwerkspecialist met ervaring met mensen met alopecia. Sindsdien draag ik een haarwerk, ik heb er inmiddels drie.
Zo'n haarwerk is een flinke investering, het is alsof je een tweedehands auto op je hoofd draagt (ook al krijg je een deel vergoed), maar het maakt zo'n verschil. Ik voel me zekerder en vrouwelijker, en daar ben ik zo dankbaar voor.
Lees ook: Vera's dochter heeft staar: 'Probeer maar eens een lens in het oog van een 2-jarige te krijgen'
Helemaal kaal tijdens zwangerschap
Vlak voor ik zwanger werd van mijn zoon (hij is inmiddels 5 jaar) viel al mijn haar plots uit. Ik ben naar de kapper gegaan om de restantjes weg te laten scheren en samen met mijn vriend hebben we voor de spiegel thuis mijn capuchon afgedaan.
Dat was voor mij een heel intens moment, maar zijn reactie maakte alles goed. ,,Je bent toch wie je bent", zei hij. En als ik soms verdrietige momenten heb, is hij mijn steun en toeverlaat. Hij houdt van me om wie ik ben, en dat neemt zo'n stuk onzekerheid weg.
Erfelijk?
Omdat alopecia een auto-immuunziekte is, in de reumafamilie, is er een kleine kans dat je het doorgeeft in een zwangerschap. Daar ben ik dan ook wel even bang voor geweest. Mijn zoon heeft gelukkig geen alopecia, maar juist een bos haar waar ik jaloers op ben.
Lees ook: Column Lilly: 'Als we allemaal een DNA-foutje hebben, dan is het eigenlijk gewoon normaal'
Innerlijk bepaalt
We noemen mijn haarwerken samen liefkozend 'Fredje' en mijn zoon vindt ze mooi. Hij heeft weleens bij onze gastouder vertelt dat het haar van zijn mama eraf kan, waarop ik wat vragen kreeg van ouders. Maar verder weet hij niet beter. Pas kwam hij naar me toe om te vertellen dat een jongen bij voetbal een onderarm mist.
Toen heb ik hem verteld dat iedereen uniek is, maar perfect is op z'n eigen manier. Mama heeft minder haar, dat jongetje mist een stuk arm. Dat maakt hem geen slechtere voetballer en daar was hij het mee eens. Ik probeer hem mee te geven dat het uiterlijk straalt, maar het innerlijk bepaalt.
Alles laten zien
Natuurlijk loop ik ook heus tegen uitdagingen aan in het ouderschap. Zo moet ik van tevoren altijd nadenken over het weer in combinatie met mijn haarwerk en daarmee welk vervoersmiddel ik pak. Toen ik pas op vakantie was met mijn familie, heb ik goed nagedacht over hoe ik toch samen met mijn zoon kan zwemmen. Het was ook nog eens 45 graden, dus een haarwerk is dan echt even geen optie.
Ik ben voor een haarband met haarverlenging in een knotje gegaan: ik heb vrij lang haar van mezelf, maar vooral kale plekken op mijn hoofd. Mijn nichtje gaf aan: ,,Zo ga ik niet bij het zwembad zitten, tante Jennifer", en toen heb ik haar even uitgelegd wat er met mij aan de hand is. Ik heb haar alles laten zien, en ze was onder de indruk van mijn haarstukken.
Lees ook: Stefanies dochter had hersenvliesontsteking en is daardoor doof
Sinds die vakantie ben ik wat meer open geworden over mijn aandoening. Ik ben namelijk liever een open boek en neem taboes weg, dan dat een ander achter mijn rug om lelijk over me praat. Je bent nu eenmaal zoals je bent en de dingen die bij je horen maken je uniek. En dat is dan ook de grootste les die ik heb mogen leren, en die ik mijn zoon mee wil geven.'
