Katriens bevallingsverhaal: 'Je moet nu van het toilet afkomen, anders wordt hij in de wc geboren'

'Joep is alleen thuis, ons kind slaapt bij opa en oma, en ik? Ik lig in een ziekenhuisbed. Ik kan eindelijk slapen na een paar maanden bekkenpijn en een beknelde zenuw. De injectie met slaapmedicatie begint al te werken. "Nog even bijtanken, voordat het echte werk begint," zeiden ze. Morgen gaat het gebeuren. Dan krijgen we onze tweede.

Nieuwe energie

De verpleger trekt de gordijnen open en het vroege daglicht stroomt als nieuwe energie de kamer binnen. Ik heb in tijden niet zo goed geslapen. Gisteren was ik nog onrustig en moe, zo ongelooflijk moe door de pijn en het slaapgebrek. Maar ik kan er weer tegen. Laten ze maar beginnen met inleiden.

Lees ook: Slaapgebrek: zo ga je om met de gebroken nachten

Opwekken

De verloskundige is bezig om een ballonnetje bij me in te brengen. Dat moet de ontsluiting op gang brengen. Joep is er inmiddels ook
en houdt mijn hand vast. Ik dacht altijd dat zo'n ballonnetje pijn zou doen, maar dat valt reuze mee. Sterker nog: ik voel bijna niks. Klopt dat wel? Zul je zien dat zo'n ding bij mij niet werkt.

Krampjes

Mijn buik voelt wel een beetje onrustig. Ik heb wat kramp, maar om nou te zeggen dat het weeën zijn? Nee. Joep heeft lekkere dingen
meegenomen van thuis. De verloskundige komt binnen om het ballonnetje te checken. Ik zeg dat het volgens mij niks doet. Ze begint te lachen. Volgens haar heeft hij zijn werk prima gedaan en kan ze hem er bijna uithalen.

Wandelingetje

Ik heb bijna 3 centimeter ontsluiting. Bij mijn eerste bevalling deed ik daar dik 24 uur over. Toen het ballonnetje werd verwijderd, zijn meteen mijn vliezen gebroken. Maar omdat mijn lichaam daar amper op reageert, krijg ik nu ook weeënopwekkers. Wat nu? Ik ga maar een beetje rondwandelen. Misschien doet de zwaartekracht z'n werk. Rustig aan door de gangen. Met het infuus als een soldaat trouw naast me.

Bad opzetten

Wow. Er gebeurt nu echt wel wat. Mijn buik trekt harder samen, m'n ademhaling versnelt. Rustig meepuffen. Kunnen we nu het bad opzetten? Ik zie Joep enthousiast opspringen. Hij wil zo graag iets doen. Samen met de verloskundige bouwt hij de kamer om. Ze roept nog: "Probeer te ontspannen, het duurt wel een uurtje voordat het bad vol is." Maar ik zit alweer midden in een wee. Concentreren. Rustig blijven.

Waterkracht

In bad lijkt het warme water mij te dragen. Alsof ik niks weeg, heerlijk. Volgens mij wordt het nu serieuzer. Ik voel meer druk in mijn buik, knijp in Joeps hand en focus op de verloskundige. Rustig puffen bij een wee. Ze zit naast het bad en zegt wat ik moet doen. Het begint heftig te worden.

Naar de wc

Ik moet naar het toilet, jongens. Er moet wat uit en ik wil dat niet in bad doen. Verbaasde ogen kijken me aan. De verloskundige zegt dat het na de volgende wee mag, maar het moet nu! Ze helpen me uit bad. Ik wil niet, maar het moet. Wat een druk. Onderweg een wee. Ik moet nu echt! Help!

Onrust

Of het persweeën zijn? Geen idee. Bij de eerste heb ik die nooit gehad. Ik zit in elkaar gedoken op het toilet. Iedereen staat om me heen. Wat een pijn. Zo veel druk. Onrust bij de verloskundige. Ze kijken elkaar aan. "Je moet nu van het toilet afkomen, anders wordt hij in de wc geboren."

Ho, stop

Het bed is niet ver, maar de wandeling is lang genoeg. Ik hang om Joep heen. Eindelijk liggen. En ik mag meteen meepersen. Wat een opluchting. Het persen is veel minder erg dan de weeën van net. Het gaat goed. Ik doe met al mijn kracht mee en knijp Joeps hand fijn. "We zien het hoofdje bijna. Nu even wachten!" Jeetje wat brandt het. "Ja, nu mag je weer!" Een laatste pers en hij is eruit. De verloskundige legt hem op mijn borst. Jip! Mijn kleine mannetje. Hij is er.'