'Negen jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn partner. Al vrij snel merkte ik dat hij het moeilijk had zodra de herfst begon: als de dagen korter werden, leek ook zijn stemming te dalen. Hij kon slecht omgaan met tegenslag, maar het was te doen. Er waren redenen genoeg: donker, kou, grauwheid.
Terugkerende depressie
Als we na een paar jaar samen graag een kind willen, duurt het drie jaar voor het lukt via een iui-traject. Dat was geen makkelijke weg, maar de blijdschap was groot toen ik eindelijk zwanger bleek.
Onze zoon bleek een ontzettend makkelijk kind. We grapten dat we er wel tien van zouden kunnen hebben. Toen hij negen maanden was, besloten we te kijken of een tweede kind ons gegund was. Na een jaar zonder resultaat belandden we opnieuw in een iui-traject.
In diezelfde periode kreeg mijn partner de diagnose recidiverende depressie: een terugkerende depressie. Aan de ene kant was het een opluchting om eindelijk te weten waar zijn klachten vandaan kwamen, maar tegelijk was het zwaar.
Een zwangerschap vol zorgen
Toen ik opnieuw zwanger raakte, voelde ik vanaf het begin dat er iets niet goed zat. Elke zwangerschap is spannend, maar dit voelde anders. De controles waren goed, maar ik kreeg zwangerschapsdiabetes en moest insuline spuiten.
Daardoor kreeg ik regelmatig hypo's, die ik moest opvangen met dextro. Het vrat energie. Ik ben van nature zelfstandig en vraag niet snel om hulp, maar toen ik het eindelijk deed, kreeg ik die niet van mijn partner. Dat deed pijn.
Bloeddruk schiet omhoog
Bij 26 weken bleek onze baby veel te klein. Toen ik bij 35 weken voor controle naar het ziekenhuis ging, kreeg ik te horen dat ik niet meer naar huis mocht tot de baby geboren was: ik had zwangerschapsvergiftiging. In het ziekenhuis werd ik ontzettend ziek.
Mijn bloeddruk schoot omhoog naar 187/130 en ik had ondraaglijke hoofdpijn. Zelfs naar mijn telefoon kijken deed pijn. Ik was bang dat ik het niet zou overleven. Mijn partner deed zijn best om er voor onze zoon te zijn, maar in het ziekenhuis voelde ik me eenzamer dan ooit.
Liggen slapen
Toen de bevalling begon, veel te vroeg, belde ik hem. Zijn reactie: 'Oké, ik kom straks wel even.' Ik kon het niet bevatten. Ik had hem nú nodig. Toen hij uiteindelijk kwam, ging hij op de bank liggen slapen. Ik durfde geen pijnstilling te nemen, bang dat ik niet meer wakker zou worden. De weeën werden steeds heftiger.
Toen ik voelde dat de baby eraan kwam, riep ik dat hij op het alarm moest drukken. 'Je kunt er zelf bij, toch?', zei hij. Uiteindelijk drukte hij toch. Nog voor de artsen er waren, werd onze dochter geboren: 1,9 kilo en 45 centimeter.
Lees ook: Alles over vroeggeboorte en een premature baby
Alleen in het moederschap
Ze had een moeilijke start, en ik merkte dat mijn partner weinig met haar op leek te hebben. Dat raakte me diep; mijn moederhart brak. Toen ze rond vier maanden slecht begon te slapen, liep ik nachtenlang met haar door het huis terwijl hij rustig doorsliep. Overdag ging ik naar mijn werk als een halve zombie, en probeerde er tegelijk volledig te zijn voor mijn kinderen.
Zijn irritatie groeide. Hij raakte snel gefrustreerd als de baby huilde en deed nauwelijks iets voor haar. Ik voelde steeds sterker: iemand die er niet is voor mijn kind of voor mij als het moeilijk wordt, hoort niet in mijn leven. Maar als ik dat met mensen deelde, kreeg ik te horen dat het vast de hormonen waren, of dat ik het nog wat tijd moest geven.
Toen besloot ik: het wordt relatietherapie, of we gaan uit elkaar. Zijn reactie was kort: 'Dan gaan we uit elkaar'. Dat zei genoeg. Later kwam hij erop terug en wilde hij toch therapie, maar toen was het vlammetje bij mij al uit. Ik had altijd alles voor hem gedaan, maar dit was niet het leven dat ik wilde.
Lees ook: Uit elkaar met kinderen: dit zijn de meestgestelde vragen
Een pijnlijk maar krachtig besluit
En ineens ben ik alleenstaande moeder, met een zoon van 3,5 jaar en een dochter van 10 maanden. Het voelt verschrikkelijk. Ik voel me mislukt. Hoe had ik het zover laten komen? Maar tegelijk ben ik trots. Ik geef mijn kinderen het voorbeeld dat je mag kiezen voor jezelf als iets niet goed voelt. Dat je grenzen mag stellen, ook als dat pijn doet.
Begrip van mijn omgeving krijg ik nauwelijks, en dat steekt. Maar diep vanbinnen weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Hoe moeilijk ook, ik ben een sterkere, rustigere en leukere moeder geworden.'
*Annika's naam is gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
