Start: 06.00 uur
'Het slaaptabletje heeft niet geholpen. Alain ligt wel te slapen, terwijl ik naar het ziekenhuisplafond staar. Het zal toch wel goed komen? Ze wilden me oorspronkelijk niet de volle veertig weken zwangerschap laten afmaken. Maar ja, in week 38 kreeg ik corona en konden alle plannen de prullenbak in. Inmiddels ben ik 41 weken zwanger.
Na mijn quarantaine ben ik een paar keer gestript. Zonder succes, dus gisteravond is in het ziekenhuis een ballonnetje geplaatst om de bevalling op te wekken. We mochten meteen blijven.
Water en bloed
Nadat ik 's ochtends snel heb gedoucht, staan de verloskundige en verpleging al aan mijn bed voor een controle. Een krappe 3 centimeter ontsluiting. Ze willen meteen mijn vliezen breken, maar het lukt nog niet. De opening is te nauw. De baby krijgt een schedelelektrode op haar hoofd om de hartslag in de gaten te houden.
De verpleging is net weg als ik wat geks voel. Water en wat bloed tussen mijn benen. Hé, mijn vliezen zijn gebroken! Een beetje vies is het wel. Beetje gênant om aan Alain te laten zien. Maar hij reageert heel lief: "Ik bel de verpleging, die komen het wel schoonmaken."
Misselijk in het bad
De weeën komen steeds sneller. Om de vijf minuten nu. Het gaat wel hoor. Maar ik ben wel heel misselijk. Weeën opvangen en het spugen tegenhouden tegelijk. De kruik op mijn buik voelt fijn, misschien helpt een bad? Maar eenmaal in bad word ik nóg misselijker. Dit is niet vol te houden. Snel er weer uit. "Misschien toch maar een ruggenprik?" vraagt de verloskundige.
Ik houd dit niet vol. Het moet wel. De anesthesist is er al snel. "Blijf zo stil mogelijk zitten," wordt er gezegd. Rechtop op bed. Wacht even, ik voel een wee! Wat lastig dit. "Je doet het super," zeggen ze. Een raar gevoel in mijn linkerbeen. Opnieuw prikken. Ja! Nu voel ik het goed. Gelukt!
Niet goed in geboortekanaal
Rust stroomt door mijn lichaam. Wat fijn dit. Ik voel me meteen zo veel beter. De verpleging komt regelmatig langs. Checken hoe het met mij is, hoe het met de baby gaat. Omdat ik een katheter heb, verhuizen we naar een kamer zonder bad.
Aan de linkerkant van mijn onderbuik voel ik nog wel wat weeën. Die kant is minder verdoofd blijkbaar. Wel fijn, zo voel ik toch dat er iets gebeurt in mijn lichaam. Zes uur later heb ik nog steeds maar 5 centimeter ontsluiting. Weëenopwekkers komen erbij. Onze baby blijkt naar de zijkant te kijken, waardoor ze het geboortekanaal niet goed inkomt. Ik moet op mijn zij gaan liggen. "De komende twee uur moeten we alles op alles zetten, anders wordt het een keizersnee," hoor ik zeggen. Ik schrik me rot. Dat wil ik écht niet!
Bang voor de operatie
Mijn arm knelt. En ik ben zó moe. Na twee uur komen ze terug. En nog steeds 5 centimeter. Wat een hel! Het wordt echt een keizersnee. De baby moet eruit, maar dit is precies hoe ik het niet wilde. Tranen lopen over mijn wangen. "Je faalt niet, het kan gewoon niet anders," zegt Alain.
Mijn hele lichaam trilt. Ik heb het helemaal niet koud, maar ben zo bang voor wat er gaat gebeuren. Ik ben nog nooit geopereerd. Gaat het pijn doen? Het team staat al op me te wachten. Ze zijn superlief. Terwijl ze mijn hand pakt, zegt een verpleegster: "Je bent zenuwachtig hè? Het komt goed." Ik knijp haar hand fijn. "Ik blijf bij je hoor," zegt ze geruststellend.
Razendsnel
Een doek zit tussen mij en de artsen die klaarstaan. Ik kan alleen het plafond zien, maar Alain ziet alles gebeuren. Zijn ze al bezig? Zie je haar al? Hoe lang duurt het nog? Ik kan niet stoppen met vragen stellen. Zo spannend dit!
Het gaat razendsnel. Voor ik het weet, gaat het doek al naar beneden. De gynaecoloog houdt haar omhoog. Ik kan alleen maar huilen. Daar is mijn meisje! Onze Luca-Jane.'
17,5 uur later
Naam: Luca-Jane • lengte: 51 cm • gewicht: 3415 gram
