Kims bevallingsverhaal: 'Kom maar op met die pijn'

'Twee dagen voordat Marlo werd geboren, voelde ik opeens sterke weeën in mijn rug. Ik vroeg mij meteen af of de bevalling was begonnen, maar na een half uur verdween de pijn en kwam ook niet meer terug.

Ik vond het wel best, want ik had weinig aanleiding om te denken dat er iets stond te gebeuren. Onze dochter Elora is drie jaar geleden met 41 weken geboren, dus daarom ging ik er een beetje vanuit dat het nu ook nog wel even kon duren.

Lopen

Toen ik de volgende dag wakker werd, zei iets in mij dat ik moest lopen om de bevalling op gang te brengen. Samen met Elora wandelde ik daarom naar de controle bij de verloskundige.

Met haar had ik een fijn gesprek over de thuisbevalling die ik graag wilde. Daarna volgde de controle. Ik weet nog goed hoe ze mij aankeek: 'Wat zit hij al laag!', zei ze.

Druk

Na de afspraak liepen we weer terug naar huis. Tijdens het lopen voelde ik de baby zakken, tegen mijn schaambot aan. Pijn deed het niet, maar ik voelde wel druk. En toen wist ik: het gaat gebeuren!'

Eenmaal thuis, zei ik dit meteen tegen mijn vriend Marvin. Ik adviseerde hem ook maar meteen om die avond vroeg naar bed te gaan, want de vorige keer was hij eigenwijs en had hij maar een uurtje geslapen. Dit keer nam hij mij heel serieus, haha.

Poepen

Die avond gingen we inderdaad op tijd slapen. Om 2 uur 's nachts werd ik even wakker. Het leek rustig in mijn buik. Wat gek, dacht ik nog. Maar drie uur later moest ik poepen. Eenmaal terug in bed moest ik wéér. Een uur lang ben ik een paar keer op en neer naar de wc gegaan.

Vlak daarna voelde ik de eerste rugwee, die meteen een minuut duurde. Een paar minuten later kwam er weer een, en weer een. Ik ben ze gaan timen en al snel kwamen de weeën om de drie of twee minuten. Marvin, die naast mij in bed lag, had niks door en kroop lekker tegen mij aan. Zijn warmte voelde superfijn voor mijn rug.

Toen Marvin om 06.40 uur wakker werd, vertelde ik hem dat de bevalling was begonnen. Hij zat meteen rechtop in bed! Marvin heeft zich aangekleed, Elora wakker gemaakt en zijn baas gebeld dat hij niet kon komen werken. Ook belden we Elsemieke, de verloskundige. 'Ik kom er gelijk aan', zei ze.

Lees ook: Poepen tijdens de bevalling, heel normaal

Enthousiast

Elora was aan het stuiterballen. Ze vond het superleuk dat haar broertje werd geboren. Marvin en ik hadden er ook veel zin in. Het is aan!, dacht ik. Die conclusie trokken ook Elsemieke en haar stagiaire Anne zodra ze binnenkwamen. Ze konden aan mij zien dat ik al vergevorderd was in de bevalling.

Het moment dat Marvin met Elora de deur uitliep om haar naar de opvang te brengen, werden de weeën nog krachtiger. Zó krachtig, dat ik allerlei oergeluiden maakte. Ik zat in een bubbel.

Elsemieke en Anne waren boven ondertussen alle spullen aan het klaarleggen. Ze vulden daarna samen Marvin het bevalbad, waar ik iets voor half tien in kon.

Het water gaf meteen verlichting, alsof ik in een oase van rust terechtkwam. Heel even maar, want vervolgens werden de weeën weer heel sterk.

Sereen

Het grootste deel van de bevalling waren Marvin en ik met z'n tweeën. De sfeer was sereen, met heerlijk rustgevende muziek op de achtergrond. De verloskundige was veel in de kamer naast ons en liet Marvin en mij samen de weeën opvangen. Zó fijn dat ze ons daarin vertrouwde.

Hangen over de rand, wiebelen: ik zocht naar de juiste houding die zoveel mogelijk verlichting gaf terwijl Marvin continu mijn rug masseerde.

Op een gegeven moment voelde ik dat ik moest overgeven, net zoals bij de bevalling van Elora. Dat deed toen zo'n pijn dat ik dat nu echt niet meer wilde. Ik weet niet hoe ik het heb gedaan, maar het is mij gelukt om het in te houden.

Lees ook: Overgeven tijdens de bevalling

Boos en gefrustreerd

Rond 10:30 uur kwam bij mij dat befaamde gevoel dat je echt niet meer kan. Toen ik niet veel later zelf daarbeneden voelde, voel ik Marlo's hoofd met de vliezen eromheen.

Het voelde groot en zwaar, de vliezen stonden op knappen en zorgden voor veel druk. Omdat de weeën zo veel pijn deden, verkrampte ik. Alles in mij zei dat als die vliezen eenmaal gebroken waren, Marlo er snel zou zijn. Maar waarom braken ze nou niet? Ik snapte er niets van, raakte daardoor boos en gefrustreerd.

Tot ik me realiseerde dat het kwam doordat ik mij verkrampte en niet meebewoog met de weeën. Na dat besef kon ik mij ontspannen en de pijn omarmen. En toen, na drie weeën: bam! De vliezen knalden kapot en ik voelde Marlo direct zakken. Ook kwamen toen de persweeën.

Oergeluiden

Ik ging op handen en knieën zitten, dat had ik de hele bevalling nog niet gedaan, en met de volgende wee stond het hoofdje. The ring of fire was heftig en ik maakte weer allerlei oergeluiden.

Na tien minuten perste ik Marlo's lijfje eruit. Ik bewonderde hem terwijl hij nog onderwater was. Echt magisch! Marlo deed even zijn ogen open en hij was zó mooi.

Marvin en ik huilden van geluk en bij kwam ook een trots gevoel omdat het mij gelukt was om frustratie om te zetten in ontspanning. Ik voelde mij heel krachtig.

Lees ook: Hoe voelt persen écht? Elf vrouwen vertellen openhartig

Dankbaar

Ik zat nog met Marlo in bad toen de placenta werd geboren. Die heb ik zelf aangepakt. Nog zo'n bijzonder moment! Pas na een golden hour van anderhalf uur en een halve lotusbevalling knipte Marvin de navelstreng door. We hebben de placenta aandachtig bekeken. Ik was dankbaar voor dit orgaan. Het was immers negen maanden lang het huisje geweest van Marlo.

Ik kijk terug op een krachtige, magische en liefdevolle bevalling waarbij ik heb geleerd hoe belangrijk het is om vertrouwen te hebben in jezelf en je lichaam. Daardoor heb ik de bevalling zo goed als hands-off kunnen doen.

Andere vrouwen wil ik meegeven om tijdens de bevalling te ontspannen en de pijn zo veel mogelijk te omarmen. Zo dacht ik bijvoorbeeld een paar keer: kom maar op met die pijn, het gaat een keer over.'

Lees ook: Hands off bevalling: wat is het?