Elines bevallingsverhaal: 'Na deze stuitbevalling kan ik alles aan'

'Met 28 weken zwangerschap hoorde ik tijdens een pretecho voor het eerst dat ons kind in stuit lag. Ik maakte me er geen zorgen om. Komt wel goed, dacht ik. Bij de 32 wekenecho en ook vier weken daarna was er niets veranderd. In het ziekenhuis werd met een versie daarom geprobeerd de baby te laten draaien. Maar ook dat hielp niet. Vanaf dat moment was ik medisch.

Scène uit Friends

En dat terwijl ik het liefst thuis wilde bevallen. Ik had namelijk een clichébeeld van een ziekenhuisbevalling: benen in de beugels, mijn bezwete voorhoofd dat wordt drooggedept. Zo'n scène uit Friends, dat wilde ik niet voor mezelf. Ik wilde me geen patiënt voelen.

Toch heb ik me er snel bij neer kunnen leggen. Ik dacht: het is nou eenmaal zo en we moeten er het beste van maken. Het ziekenhuis gaf me na de versie een formulier mee waarop ik kon aangeven hoe ik wilde bevallen: vaginaal of met een keizersnede. Ik koos voor de eerste optie, onder meer omdat ik zo natuurlijk mogelijk wilde bevallen.

Positieve verhalen

De gynaecoloog was heel blij met onze keuze. Volgens haar kiezen veel ouders bij een stuitligging snel voor een keizersnede, terwijl een vaginale bevalling in veel gevallen goed mogelijk is.

Dat kwam overeen met alle verhalen die ik had gelezen en gehoord over stuitbevallingen. Mijn moeder vertelde ook over de goede vaginale bevalling van mijn zusje, die ook in stuit lag. Het hielp mij om met vertrouwen naar de stuitbevalling te kijken.

Lees ook: Rebecca's stuitbevallingsverhaal: 'Ik blijf persen, want ze moet er zo snel mogelijk uit'

Nat

Ik was 40 weken zwanger toen ik op een ochtend voelde dat mijn onderbroek wat nattig was. Daar dacht ik verder niet echt over na, maar de volgende dag was het wateriger geworden. Ik belde de kraamafdeling om te vragen wat ik het beste kon doen. 'Kom maar langs', zeiden ze.

De hartslag van de baby werd gecheckt, die was goed. Verder gebeurde er in mijn buik nog weinig. Ik kreeg de opdracht om het vooral lekker rustig aan te doen, maar kon het niet laten om boodschappen te doen.

Spannend

Ondertussen maakte ik me wel zorgen: als de bevalling binnen 48 uur niet zou beginnen, dan zou de gynaecoloog me inleiden. Dat vond ik een heftig idee. Ik droomde van een natuurlijke bevalling, toen werd ik medisch en nu moest ik misschien ook nog eens worden ingeleid.

Mijn vriendin Eva, bij wie ik tijdens de zwangerschap de echo's liet doen, kwam langs om uit te leggen hoe het gaat als je wordt ingeleid en hoe mooi je bevalling dan nog steeds kan zijn. Dat stelde me gerust.

Gezellig

Chris en ik hebben de bevalkamer met bevalbad in het ziekenhuis zo gezellig mogelijk gemaakt. We hingen affirmatiekaarten met teksten als 'je lichaam is gemaakt om te baren' en 'elke wee brengt je dichter bij je kind' op, net als kerstverlichting. Het was echt ons plekje geworden waardoor we zin kregen in de bevalling.

Een verpleegkundige kwam nog even de kamer binnen om te vragen of de stuitbevalling gefilmd en gefotografeerd mocht worden. De beelden konden dan weer gebruikt worden voor studenten. Chris en ik vonden het best, maar wilden wel zo veel mogelijk in onze eigen bubbel blijven.

Lees ook: Van playlists tot affirmaties: zo ga je positief de bevalling in

Ingeleid

Ondertussen gebeurde er in mijn buik nog niets, dus de verloskundige besloot me te gaan inleiden. Ik dacht: prima, we gaan ervoor want we zijn er nu toch.

Terwijl we wachtten tot de hormonen die ik toegediend kreeg de bevalling opwekten, deden Chris en ik allerlei spelletjes: Regenwormen, Qwixx. We waren er lang zoet mee. Tot ik rond het middaguur krampen voelde. Ik kon het qua pijn heel goed aan, het voelde als een menstruatie.

Gebroken vliezen

Niet veel later braken de vliezen, werden de krampen heviger en kwam ik in een bubbel. De krentenbol die ik aan het eten was moest ik af en toe echt neerleggen om me te kunnen focussen op mijn ademhaling terwijl ik met mijn lichaam achtjes draaide.

Op de wc overvielen me de weeën me opeens. De tijd van spelletjes spelen was nu echt voorbij. Het TENS-apparaat hielp, maar echt veel tijd om het te gebruiken had ik niet.

'Energie naar beneden richten'

De verloskundige kwam meten hoeveel ontsluiting ik had. Als ik ver genoeg was, kon ik in bad om de warmte van het water als natuurlijke pijnbestrijding in te zetten. Ik zat op 5 centimeter, dus het bad werd gevuld.

De weeën vond ik op dat moment heftig. Ze waren scherp en ik voelde ze door mijn hele lichaam. Ik probeerde me te focussen op mijn ademhaling, maar hoorde ondertussen de verpleegkundigen tegen elkaar zeggen dat het bad niet aan ging.

De weeën werden steeds krachtiger en kwamen sneller achter elkaar. Ik kon ze niet meer bijhouden. 'Probeer je energie naar beneden te richten', kreeg ik het advies. Ja dag, jij hebt makkelijk praten, dacht ik bij mezelf. Opeens had ik het gevoel alsof ik moest poepen.

Volledige ontsluiting

Een kwartier later had ik volledige ontsluiting. De verpleegkundigen stopten met het laten vollopen van het bad, de verloskundige riep dat ik mocht persen. Er ging bij mij meteen een knop om: ik ga het nu gewoon doen!

In totaal stonden er een stuk of zes mensen om me heen, een daarvan met een camera in de hand om alles te filmen. Ik stond met mijn rug naar ze toe, dus ik zag ze niet. Dat vond ik fijn.

Energieboost

De persweeën gaven me veel kracht en toen ging het megasnel. Na een paar keer persen hoorde ik de verloskundige zeggen dat ze de billen al zag. Dat gaf me een energieboost.

Ik klom op het bed om op handen en voeten verder te gaan want dat gaf me meer grip. Vol vertrouwen én met m'n oerinstinct voelde ik dat mijn baby bij iedere perswee meer naar buiten kwam.

Na de billen gleden haar benen naar buiten en uiteindelijk ook haar armen. En toen gleed Demi zo tussen mijn benen door. Toen ze onder me lag, riep ik: 'Het is een jongen!' Maar ik verwarde haar opgezwollen schaamlippen met een balzakje, haha!

Liefde en trots

Een golf van liefde overspoelde mij meteen. Ik dacht: wow, zij is van mij. Dit is míjn vlees en bloed. Bovendien voelde ik veel trots. Mijn kind lag in stuit, maar ik ben vol vertrouwen bevallen zonder keizersnede. De ring of fire deed zeer en ik was even bang dat ik zou uitscheuren, maar ik had alleen inwendig een klein scheurtje.

Veel mensen zijn onder de indruk als ik vertel over mijn stuitbevalling. 'Wow, je hebt het gewoon gedaan', zeggen ze dan. Ik voel me er ook heel krachtig door, alsof ik nu álles aan kan.'