Dat ene stomme zinnetje
'Iedereen kan borstvoeding geven.' Dat had de kraamvrouw waar ik deze week werk ook gelezen toen ze twee jaar geleden haar eerste kind kreeg. Zittend op de rand van haar bed hoor ik aan welke ellende dit eenvoudige zinnetje tot gevolg heeft gehad.
Nadat de borstvoeding in het begin moeizaam ging, probeerde ze alles wat ze maar kon vinden. Van eindeloos kolven tot medicatie via de huisarts tot de hulp van diverse lactatiekundigen, de een nog fanatieker dan de ander. Diverse borstontstekingen, abcessen die operatief behandeld moesten worden en die ze zelf thuis moest schoonmaken, veel pijn en tranen en een aantal loodzware eerste maanden met haar baby – mijn mond valt open van verbazing als de kraamvrouw vertelt wat ze heeft meegemaakt. Wat een lijdensweg.
Lees ook: Pijnlijke tepels bij borstvoeding
Niet meer obsessief kolven
Wat me het meeste choqueert, is hoe het emotioneel blijkbaar werkt. Het is zo verdrietig om te horen dat ze zichzelf geen goede moeder voelde omdat zij haar kind onvoldoende borstvoeding kon geven. Want: iederéén kan het toch?
Uiteindelijk heeft ze negen maanden gekolfd, maar omdat ze zo'n lage productie had, moest de voeding worden aangevuld met kunstvoeding. Ik heb er bewondering voor dat ze ook haar tweede kind borstvoeding wil geven. 'Maar', zo geeft ze aan, 'we gaan het deze keer anders doen.' Niet meer obsessief kolven, niet meer al die ellende meemaken en vanaf het begin bijvoeden met kunstvoeding als het nodig is. En vooral: genieten.
Gezondheid van de moeder gaat voor
Omdat ik wil dat de kraamvrouw goed wordt begeleid, stel ik voor om een lactatiekundige te raadplegen. De moeder heeft zelf al iemand gevonden die ze vertrouwt. Die komt langs en al na een paar minuten weet ik: met deze vrouw kan ik lezen en schrijven. In mijn werk kom ik vele lactatiekundigen tegen en ik weet dat er heel goede tussen zitten, maar ook mensen voor wie borstvoeding de allerheiligste graal is.
In mijn ogen is het simpel: het belangrijkste is dat de baby liefde en aandacht krijgt. Af en toe iets te eten is ook handig, maar of dat nu uit een borst of een fles komt, dat staat niet voorop. Wat wel voorop staat, is het belang en de gezondheid van de moeder, zodat zij zowel fysiek als mentaal ook nog in staat is om die liefde en aandacht te geven. Gelukkig staat deze lactatiekundige er hetzelfde in. De gezondheid van de moeder gaat voor. Er komt weer een kolf in huis, maar ook kunstvoeding. En dat is prima.
Lees ook: Feiten en fabels over kunstvoeding
Verwachtingen vs. realiteit
Begrijp me niet verkeerd: ik ben groot voorstander van borstvoeding. Maar in mijn werk zie ik vaak een doorgeslagen beeld ervan. Veel kraamvrouwen hebben een borstvoedingscursus gevolgd waarbij ze hebben geleerd hoe mooi het is, hoe fijn het moment samen is en vooral dat een goede moeder haar kind borstvoeding geeft. Ook online lees je dit veel en het is daarnaast iets waar moeders elkaar onderling vaak op afrekenen.
Borstvoeding ís ook mooi en kan zeker een fijn moment zijn, maar de suikerlaag die eromheen hangt, stoort mij. Borstvoeding is de eerste twee weken vaak een kwestie van overleven, zoeken en doorbijten. Pas daarna zijn vraag en aanbod goed op elkaar afgestemd en wordt het makkelijker. En dat is helemaal niet erg, als je het van tevoren weet en met een realistisch beeld begint aan het avontuur. Hoe goedbedoeld de voorlichting ook is, je bereikt er in mijn ogen het tegenovergestelde mee, namelijk dat mensen stuklopen op hun verwachtingen versus de realiteit.
Fantastische moeder
Gelukkig blijkt al snel dat de borstvoeding bij het tweede kind een stuk beter gaat. Het is nog steeds even zoeken, maar de ellende van de eerste keer is er gelukkig niet. Op mijn laatste dag bij het gezin zit ik te kijken naar hoe de moeder met haar baby bezig is terwijl het oudste jongetje rondom haar op de grond speelt. Ze ziet er relaxed en gelukkig uit en heeft zo veel liefde en aandacht voor haar beide kinderen. Hoezo geen goede moeder? Ik vind haar een fantastische moeder.
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
