'Baby's hebben de neiging kort na de geboorte op de vader te lijken, een slimmigheidje van de natuur om de man ervan te verzekeren dat hij daadwerkelijk de biologische vader van het pasgeboren kind is. Maar baby's veranderen ook supersnel.
's Ochtends zie ik nog duidelijk de trekken van de vader in een gezichtje, maar 's middags kan het me zomaar opvallen dat de mond of neus precies op die van de moeder lijken. Ik deel mijn observaties vaak met de ouders en natuurlijk vinden ze dat bijna altijd leuk om te horen.
Uitgezocht: Lijken newborns echt meer op hun vader dan op hun moeder?
Schrikachtige blik
Deze week kraam ik bij een gezin waar gelijkenissen een beetje gevoelig liggen. Althans, bij de kraamvrouw. Al bij de kennismaking oogt ze nerveus. Als ik, ook om het ijs te breken, zeg dat haar pasgeboren dochter zo op haar lijkt, komt er geen lachje maar een schrikachtige blik. Ik zeg er maar niets over en richt me op de praktische kant van mijn zorgverlening: werktijden, administratie, dat soort dingen.
Ondertussen let ik op de kraamvrouw en zie dat ze wat ontspant. Aan haar man – een indrukwekkende fitnesser van zo'n 2 meter – merk ik niets, hij zit erbij als een trotse vader. De eerste dag verloopt zonder opmerkelijkheden, de tweede dag ook, hoewel de moeder op mij schichtig blijft overkomen.
De baby doet het super. Op dag drie is de vader weg voor zijn werk. Ik houd de baby tegen het licht om haar kleur te beoordelen en zeg: ,,Ze begint op papa te lijken, vind je niet?" Het is eruit voordat ik er erg in heb, ik heb niet gedacht aan dat moment op de eerste dag.
Niet zeker
De kraamvrouw ziet ineens bleek. ,,Ja?", vraagt ze met een klein stemmetje. ,,Vind je dat?" Ik leg de baby bij haar en ga op de rand van het bed zitten. ,,Als er iets is waar je over wilt praten, weet dan dat je bij mij terechtkunt", zeg ik. ,,Ook als het om gevoelige onderwerpen gaat. Ik heb een beroepsgeheim." Die laatste woorden trekken haar over de streep. Ze slaat haar blik neer, streelt met haar vinger over het wangetje van haar dochter, haalt diep adem en zegt dan: ,,Ik weet niet zeker of hij wel de vader is."
Ai. Wat ik ook had verwacht, dit niet. In al mijn jaren in de kraamzorg heb ik dit nog nooit meegemaakt. ,,Oh", zeg ik neutraal. En dan: ,,Wil je het me vertellen?" Dat wil ze wel, ik zie een zekere opluchting bij de kraamvrouw dat ze erover kan praten.
Lees ook: Kraamzorg klaar? Met deze originele cadeaus kun je je kraamverzorgende bedanken
Gezichtje afspeuren
Met horten en stoten vertelt ze over een affaire met een collega, twee jaar geleden. Haar man had in dezelfde periode ook een affaire en nadat alles was uitgekomen, zijn ze met relatietherapie aan zichzelf en de relatie gaan werken. Alles ging weer goed en de betreffende collega had een andere baan, dat hielp ook.
Maar ongeveer een jaar geleden kwam ze hem weer tegen, wat leidde tot een kortstondige opleving van hun oude affaire. En toen was ze zwanger.
,,Ik heb me helemaal suf gerekend", zegt ze. ,,Het moet wel van mijn man zijn, maar er is een kleine kans dat dat niet zo is. Het enige wat ik de hele dag doe, is dat gezichtje afspeuren naar trekken van mijn man. Ik heb zijn babyfoto's op mijn telefoon gezet zodat ik kan vergelijken."
Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: 'Zet je relatie niet in de spaarstand'
Maak je geen zorgen
Ook al is het overspel niet netjes, ik heb met deze vrouw te doen. Misschien eigen schuld, maar deze stress is natuurlijk niet fijn. ,,Laat eens zien", zeg ik en ze toont me foto's van een baby die echt veel lijkt op het kindje in haar armen. ,,Ik ben geen deskundige", zeg ik. ,,En ook geen menselijke DNA-test. Maar als je het mij vraagt, is dit de dochter van jouw man."
,,Echt?" De kraamvrouw kijkt me aan en voor het eerst zie ik dat het schichtige verdwijnt. Ze glimlacht en huilt tegelijk. ,,Ik denk het zelf ook, maar ik maak me zoveel zorgen en er is niemand bij wie ik het kan checken." ,,Mag ik je een advies geven?", vraag ik en ze knikt. ,,Stop met je zorgen maken, ga genieten van je baby en wees vanaf nu trouw. Dat scheelt je een hoop stress."
Ze kijkt me aan en dan glimlacht ze opnieuw, door haar tranen heen. ,,Dank je wel", zegt ze. ,,Dat je me niet veroordeelt. En al mijn vriendinnen hadden gelijk: het allerbeste advies, krijg je van de kraamzorg."
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
