'Voor het eerst in tijden ga ik weer op vakantie. Met mijn familie, zonder mijn vriend. We zijn inmiddels acht maanden samen en staan op het punt om te gaan samenwonen, maar hij kan voor deze vakantie geen vrij krijgen. Ik kijk er enorm naar uit, maar eenmaal daar voel ik me niet lekker. Ik geef de schuld aan vermoeidheid en maak er het beste van.
Blindedarmontsteking?
Als ik weer thuis ben voel ik me nog steeds niet lekker en krijg ik plots enorme pijn in mijn zij. Ik pak mijn telefoon en googel mijn symptomen. Alle symptomen die ik ervaar komen overeen met blindedarmontsteking. Ik lees dat je hieraan kunt overlijden, dus ik schrik me kapot. Ik pak direct de tram naar het ziekenhuis en bel mijn vriend om te vertellen dat ik onderweg ben.
Schreeuwend kom ik de eerste hulp binnen. Ik roep dat ik een blindedarmontsteking heb en dat ik doodga. Ze vragen me te gaan zitten en niet veel later word ik meegenomen naar een kamer om mijn verhaal te doen. Ik begin direct te huilen.
Lees ook: Van aambeien tot zwangerschapsdementie: alle zwangerschapskwaaltjes waar je last van kunt krijgen
Heel erg zwanger
De arts stelt me gerust en zegt dat hij eerst wat bloed moet afnemen en wat tests moet doen. Als de resultaten tien minuten later al terug zijn, in plaats van de gebruikelijke dertig minuten, denk ik direct dat het mis is. ,,Ik ga dood hè?!", roep ik in totale paniek. Maar de arts blijft rustig en vraagt of ik alleen ben.
Ik word meegenomen naar een andere arts. ,,Ik begrijp dat je buikpijn hebt. Dat kan, want je bent zwanger", zegt hij. Zwanger? Maar ik heb een blindedarmontsteking! Ik weet het zeker. De arts verzekert me dat ik geen infectie heb, maar zwanger ben. De paniek verdwijnt op de een of andere manier volledig en ik word rustiger. Dan kijkt de arts me nog een keer aan en zegt: ,,Je bent niet alleen zwanger, je bent heel erg zwanger, begrijp je?"
Zo plat als een dubbeltje
Nou, nee. Ik begrijp er niets van. Ik slik de pil, mijn menstruatie is al mijn hele leven onregelmatig en blijft soms maanden uit, maar ik heb nooit aan een zwangerschap gedacht. Mijn buik is zo plat als een dubbeltje. De arts zegt dat uit de bloedtest blijkt dat ik zestien weken zwanger ben. Ik tel op mijn vingers. Vier maanden? Nee dat kan echt niet.
Er komt een vrouwelijke arts aan mijn buik voelen, en ze zegt dat ze denkt dat ik zelfs nog langer zwanger ben dan zestien weken. Op dat moment word ik boos. De artsen zeggen op dit moment maar gewoon wat, denk ik. Dit kan allemaal niet. Ik wil naar huis, en ik storm de eerste hulp uit om mijn vriend te bellen.
Samen in shock
,,Je moet me nú bij het OLVG komen halen", zeg ik tegen hem en niet veel later is hij er. Ik vertel dat ik zwanger ben, waarop alle paniek van zijn gezicht smelt. Dus ik herhaal de woorden van de arts: heel erg zwanger. Misschien wel al vijf maanden. Ik ben weer helemaal in paniek en zie nu pas dat er nog een buisje in mijn arm zit van het bloedprikken.
Ik zeg tegen mijn vriend dat hij het eruit moet halen en dat we naar huis gaan. Hij kijkt me aan alsof ik gek ben, probeert me te kalmeren en neemt me weer mee het ziekenhuis in. Daar krijgen we te horen dat ik over twee dagen terechtkan voor een echo en ik krijg psychische hulp aangeboden de komende tijd. De komende twee dagen neem ik vrij van mijn werk en probeer ik de puzzel compleet te maken: wanneer was mijn laatste menstruatie? Wanneer heb ik voor het laatst sushi gegeten? Maar ik verkeer vooral in shock.
Lees ook: Waarom je beter geen sushi kunt eten in je zwangerschap
Genetische afwijking?
Als we eindelijk terechtkunnen bij de echoscopist zijn we allebei doodstil, ook als de echoscopist enthousiast vertelt dat onze dochter(!) tien vingers, tien tenen en alle organen heeft die ze zou moeten hebben. Ik blijk 5,5 maand zwanger, maar de echoscopist laat weten dat - als ik nog een abortus zou willen - dat eventueel in België kan. Niet in Nederland. Ik kijk haar aan en denk: maar net vertel je nog enthousiast over mijn dochter. Waar ze zit, weet ik niet, want een buik heb ik niet. Maar ik krijg een dochter.
Omdat mijn overleden broer een ernstige genetische afwijking had, moet ik allerlei testen ondergaan. De uitslag laat twee weken op zich wachten, en we vertellen het nieuws ondertussen aan onze families. Iedereen is van slag. Ik heb mijn familie pas nog gezien, en toen was ik nul dagen zwanger. Nu ben ik 'plots' zo'n zes maanden zwanger.
Lees ook: Alles over erfelijkheid en genen
Een dikke buik
Mijn vriend is gelovig en vol vertrouwen dat God zorgt dat het goedkomt met ons kind, maar ik vind het heel spannend. Dan krijgen we te horen dat alles in orde is met onze dochter en ben ik echt, echt zwanger. Ook opeens fysiek. Mijn buik groeit enorm en in de drie maanden die volgen kom ik 30 kilo aan. Iets waar ik grote moeite mee heb, vooral omdat het zo plots is.
Ik heb het tot nu toe geheimgehouden op mijn werk, alleen mijn manager weet ervan, omdat ik veel in het ziekenhuis te vinden ben voor onderzoeken. Maar mijn buik is nog maar lastig te verbergen. Als ik bijna zeven maanden zwanger ben, plan ik een meeting voor mijn grotendeels Amerikaanse collega's en kijk heel ernstig naar mijn laptop, waarna ik mijn jasje open knoop en mijn buik laat zien.
Lees ook: Hoe vertel je dat je zwanger bent?
Genoeg liefde
Iedereen is in shock en snapt er niets van. Maar de warmte overheerst en ik word in de weken erna overladen met cadeaus. Grote cadeaus. Van een kinderwagen tot een bedje. Ik voel zoveel dankbaarheid. Ik ben immers nog maar 22 jaar en woon in een appartementje van 20 vierkante meter aan de Albert Cuypstraat, dus alle hulp is meer dan welkom.
Ondanks dat alles zo plots en zo snel gebeurt, en we maar weinig tijd hebben voor voorbereiding, weten mijn vriend en ik dat we genoeg liefde te geven hebben. Op 4 februari wordt ze geboren, onze dochter Sofia. Inmiddels is ze 9 jaar en loopt mijn moederhart over van trots. En is ons gezin vier jaar geleden groter geworden met de geboorte van onze dochter Carolina.'
