Nadine Folkers (39) is getrouwd met Erwin (41). Samen zijn ze ouders van Sara (5), Jasper (3) en Daniël (3 maanden). Ze wonen in Ermelo.
Grote baby
Nadine: 'We zouden die middag een afspraak hebben in het ziekenhuis, om een datum te bepalen voor een inleiding. Ik was 38 weken zwanger en de gynaecoloog schatte onze zoon al op 4600 gram. Sinds 32 weken ging hij als een raket. Als een baby zo veel groter is dan gemiddeld, spreek je in medische termen van macrosomie. Dat kan complicaties opleveren bij de bevalling. Hij moest er dus zo snel mogelijk uit, vond de gynaecoloog een week eerder.Ik wilde daar even over nadenken. Mijn andere twee zwangerschappen duurden meer dan veertig weken, dus nu al ingeleid worden? Dat ging me wel wat snel. Gelukkig kreeg ik nog een paar dagen respijt. Maar vandaag zouden we dan toch een datum bepalen. En toen kwam Erwin ineens veel vroeger naar huis dan verwacht. Hij had buikpijn en zag helemaal grauw.'
Lees ook: Zwanger van een grote of zware baby? Dit moet je weten
Met een bons uit bed
Erwin: 'Ik besloot even te gaan liggen, zodat ik weer fit zou zijn voor de afspraak met de gynaecoloog. Daar wilde ik natuurlijk bij zijn. Maar eenmaal in bed ging het niet goed, ik werd licht in mijn hoofd van de pijn.'
Nadine: 'Ik hoorde ineens een enorme bons. Erwin was uit ons hoge bed gekropen, dat natuurlijk al op klossen stond, omdat hij bang was eruit te vallen. Het mocht niet baten, hij viel flauw en stootte daarbij hard zijn hoofd. Ik maakte me zorgen, dacht aan blindedarmontsteking. Maar hij had zichzelf weer in bed gehesen en verzekerde me dat het wel ging. Dus besloot ik toch gewoon naar het ziekenhuis te gaan, met een vriendin. Die baby moest er immers uit, dat vond ik zelf inmiddels ook. De gynaecoloog en ik spraken af dat ik de volgende dag zou worden ingeleid. Ik dacht dat dat wel zou kunnen.'
Blindedarmontsteking én allergische reactie
Erwin: 'Stiekem was ik behoorlijk in paniek omdat ik was flauwgevallen. Maar ik wilde dat Nadine niet laten merken, in haar omstandigheden, en belde zelf de huisarts. Die kon in eerste instantie geen aanwijzing vinden voor een blindedarmontsteking en vroeg ons het nog even aan te kijken, ook omdat het ziekenhuis een opnamestop had. De Eerste Hulp was nog wel open en dat was maar goed ook, want niet veel later lag ik daar, met inderdaad een blindedarmontsteking.
Ik kreeg een CT-scan om een goede diagnose te kunnen stellen, maar kreeg het ineens vreselijk benauwd. Ik had het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen, dat ik stikte. Heel eng. Ik bleek allergisch voor de contrastvloeistof die ik ingespoten had gekregen. Alle alarmbellen gingen af, er was echt paniek in de tent.'
Lees ook: Allergische reactie bij je kind: wat te doen?
Allebei in een ziekenhuisbed
Nadine: 'En ik had in eerste instantie niks door. Ik was doodmoe en zat met mijn dikke buik een beetje te suffen op een stoel; het liep al tegen middernacht. Maar van de paniek om me heen werd ik wakker en ik schrok me rot. Erwin was lopend uit de kamer weggegaan, maar kwam terug op een brancard, terwijl hij nauwelijks meer kon praten. Ik wist niet hoe ik het had. Na een spuit adrenaline ging het snel weer redelijk met hem, maar met mij niet. Er gebeurde ineens zo veel tegelijk, ik was het toen wel een beetje kwijt. De verpleegkundige zag dat en besloot mij ook een bedje te geven.'
Erwin: 'Ik moest de volgende dag geopereerd worden. De inleiding was dus van de baan. Maar ook Nadine mocht die nacht blijven, daar waren we heel blij mee. Zij was echt niet meer in staat normaal naar huis te gaan. Ergens op de geriatrische afdeling was er nog een kamer voor ons samen. Of we wel spullen bij ons hadden. Nou, de vluchtkoffer, met spullen voor ons allebei, stond al weken in de achterbak, dus we waren van alle gemakken voorzien.'
Toch een keizersnee
Nadine: 'Mijn inleiding zou worden verplaatst naar donderdag, twee dagen na Erwins operatie. Dat zou niet meer worden uitgesteld, ook al zou Erwin misschien niet voldoende hersteld zijn om er bij te zijn. Ik vroeg een vriendin om stand-by te staan, voor het geval hij te ziek zou zijn. Dat vond ik wel lastig, ik had al geen 'gewone' bevalling en nu kon mijn man er ook niet voor de volle honderd procent bij zijn. Het kraampersoneel gaf Erwin een eigen bed om tussen de bedrijven door te kunnen rusten.'
Erwin: 'Dat bed was hartstikke welkom. Ik voelde me fysiek een dweil. Ik hield me sterk, maar kon eigenlijk nauwelijks naast haar bed zitten om haar hand vast te houden. Dat vond ik moeilijk, ik wilde er natuurlijk helemaal voor haar zijn. De bevalling kwam ook nog eens heel moeizaam op gang.'
Nadine: 'Na een ballonnetje op dag één, een hormoonveter op dag twee en tien uur weeënopwekkers had ik maar 7 centimeter ontsluiting. De baby bleek niet voldoende te zijn ingedaald. Na een echo werd duidelijk dat er maar één ding op zat: een spoedkeizersnee. Al dat werk voor niks. Ik was al die uren doorgekomen door steeds maar te denken aan dat mooie moment ná de bevalling: als ze onze zoon op mijn borst zouden leggen, dat uurtje dat we rustig met z'n drietjes zouden zijn.'
Lees ook: Hoe gaat een keizersnede in zijn werk?
Baby van bijna 5 kilo
Erwin: '"Hier is je peuter," grapte de verpleegkundige toen Daniël uiteindelijk supersnel ter wereld kwam in de ok. Daar moesten we wel om lachen, hij woog maar liefst 4975 gram. Ik kreeg hem meteen in mijn armen, om hem aan Nadine te laten zien. Lang hield ik het niet vol, ik was aan het eind van mijn Latijn na die twee dagen. Dat was heftig. Ik wilde hem zó graag samen bekijken, even dat moment met z'n drietjes. Maar het ging gewoon niet.
Echt kennismaken met Daniël kon ik pas toen we met z'n tweeën terug waren op de kamer. Hij was toen al aangekleed, dat lukte me niet zelf. Maar ik kon wel een tijdje rustig zitten om hem zijn eerste flesje te geven. Dat krijgen alle baby's met macrosomie, om hun glucose op peil te houden. Het was heel fijn om samen te zijn en hem van alle kanten te kunnen bekijken. Maar na een halfuurtje dacht ik: waar blijft Nadine? Ik begon 'm een beetje te knijpen, wat als er iets ergs met haar aan de hand was?'
Nadine: 'Ik lag dus nog op de ok, want ik bleek veel bloedverlies te hebben. Terwijl ze met me bezig waren, hoorde ik de artsen en verpleegkundigen over Erwin en mij smoezen, over dat hij net nog geopereerd was en nu ik. Ik wist niet of ik dat nou grappig moest vinden of niet, ook omdat ik niet wist waar Erwin en Daniël waren. Ik wilde heel graag naar ze toe, om Daniël vast te kunnen houden, om hem te borstvoeding te kunnen geven en te koesteren. Ik vond het ontzettend moeilijk dat er geen eerste hechtingsmoment was geweest, daar heb ik nog steeds weleens last van.'
Hup, naar huis
Erwin: 'Na anderhalve dag, Nadine had net voor het eerst gedoucht, kwam de verpleegkundige zeggen dat we naar huis mochten. "Dat gaat niet," zeiden we. Hoe kunnen we ons thuis redden met een baby en twee kinderen, terwijl we allebei een buikwond hebben? Maar de verpleging bleef enthousiast herhalen dat we heus beter af waren in ons eigen bed.'
Nadine: 'Ja, dat was bizar. Dood- en doodmoe was ik, doordat ik niet fit aan de bevalling had kunnen beginnen, die ook nog eens eindeloos duurde en er bij de keizersnee complicaties optraden. Ik had het gevoel dat ik niet gehoord werd en kreeg de indruk dat ze onze kamer nodig hadden. Later bood de gynaecoloog hiervoor haar excuses aan, ze hadden juist afgesproken ons niet te snel te laten gaan. Ergens was er iets misgegaan in de communicatie. Maar ja, toen zaten we al thuis. Gelukkig hadden we een dijk van een kraamhulp, er was huishoudelijke hulp en mijn moeder kwam een tijdje logeren. We hadden al die hulp hard nodig. Want eigenlijk kon ik alleen maar huilen.'
Erwin: 'En ik kon ook helemaal niks, ik was totaal gevloerd, al liet ik dat niet merken. Ik probeerde zo veel mogelijk met de andere kinderen te doen, zodat Nadine alle tijd en aandacht had voor Daniël en de borstvoeding goed op gang kon krijgen. Dat kostte me veel energie, zo veel zelfs dat mijn littekens gingen ontsteken. Het heeft drie weken geduurd voordat ik weer een beetje boven Jan was. En zelfs toen had ik nog regelmatig een middagdutje nodig. Gingen Nadine en ik samen slapen. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt, normaal gesproken werkte ik gewoon in de kraamperiode. Stiekem vond ik dat heel gezellig.'
Lees ook: Geboorteverlof na de bevalling, hier heeft een partner recht op
Geen druppel melk meer
Nadine: 'Ondertussen was mijn kies afgebroken op mijn eerste beschuit met muisjes en kwam de borstvoeding maar moeizaam op gang. Daniël bleek een te korte tongriem én lipband te hebben, waardoor hij niet goed kon drinken. Die moesten we laten laseren toen hij vijf dagen oud was. Die middag bij het behandelcentrum heeft mij de das omgedaan, mijn lichaam ging in de spaarstand en ik had geen druppel melk meer.
Daniël begon af te vallen en dat is ook bij flinke baby's niet goed. We moesten hem gaan bijvoeden. Wat heb ik me toen ellendig gevoeld. Ik heb niks tegen kunstvoeding, maar het voelde toch als falen. Ik had hem al niet normaal op de wereld gezet en nu kon ik hem ook al niet voeden! Waarom kon mijn lichaam dit niet gewoon, de vorige twee keer was het toch ook goed gegaan?'
Stevige les in flexibiliteit
Erwin: 'Ik probeerde er zo goed en zo kwaad als het ging voor haar te zijn, want ik zag hoe ze worstelde, met de situatie en haar eigen gevoelens. Maar ik was vooral bezig ons gezin draaiende te houden. Onze oudste brak namelijk haar arm, we moesten de kat laten inslapen, Daniël liep het RS-virus op en Nadine en ik kregen zwaar de griep. En daar kreeg Nadine een borstontsteking bij. Laten we het erop houden dat we een stevige les in flexibiliteit en incasseringsvermogen hebben gehad, de afgelopen drie maanden. Gelukkig slaapt Daniël door, dat scheelt een stuk.'
Nadine: 'Het was echt ploeteren, en we zijn er nog niet. Maar het heeft ook veel moois opgeleverd. Ik weet nu dat we gezegend zijn met een grote groep heel lieve mensen om ons heen. Familie, vrienden, buren, kennissen van de kerk, iedereen bood hulp aan. Dat was zo bijzonder en waardevol, ik had het nooit verwacht. Onze vriezer zat helemaal vol met maaltijden, mensen kwamen zomaar ons huis poetsen en van onze overburen kregen we liters soep. Ik ben iemand die graag haar eigen boontjes dopt en liever andere mensen helpt, maar ik heb nu alle hulp durven toelaten. Daar ben ik trots op.'
Tekst: Neeltje Huirne
