Laura's bevallingsverhaal: 'Druk op de noodknop, hoor ik ze roepen'

Natte broek

'Hmm, een harde buik. Gisteren was mijn laatste werkdag en dat is maar goed ook. Voorzichtig til ik Lyse in de autostoel. We gaan naar de speeltuin. Eh, wat voel ik nu? Er stroomt water tussen mijn benen. "Mama," roept Lyse, "je hebt in je broek geplast." De speeltuin gaat 'm niet meer worden. Ik pak gauw mijn telefoon en bel Danny: "Ik denk dat je maar naar huis moet komen."

Schoon water

Ze zeggen altijd dat je het vruchtwater moet controleren, dus ik ga meteen naar de badkamer om het te checken. Het water blijft stromen. Volgens mij is het doorzichtig.

Mijn moeder komt Lyse ophalen. Ze vertelt dat ze van de stress verkeerd is gereden, maar ze is er alsnog snel. Ik zwaai ze na: veel plezier in de speeltuin. Oké, het huis opruimen, nu het nog kan.

De bekleding!

De boel is gedweild, ik ga douchen. Ik voel af en toe een soort kramp, maar er is nog weinig aan de hand. Danny is thuis. Ik ben normaal niet zo georganiseerd, maar mijn vluchtkoffer staat al een tijdje klaar. Het eerste pakje voor de baby, een lekkere pyjama voor mezelf: alles zit erin. Ik zet 'm in de auto en op ons gemak rijden we naar het ziekenhuis. Oeh, ineens een serieuze wee. Opnieuw een sloot water tussen mijn benen. "De bekleding!" roept Danny nog, maar het is al te laat.

Lees ook: Vliezen gebroken, waar moet je op letten?

De spanning stijgt

Wijdbeens loop ik door de gang van het ziekenhuis. In de lift ligt al snel een plas water onder mijn voeten. Houdt het dan niet op? Ik voel wat buikpijn, maar het gaat nog wel. Als we aan de balie staan, voel ik de spanning ineens stijgen. Het gaat écht gebeuren. Ik ga bevallen!

In een tijdelijke kamer rommelen we wat aan. Ik lig aan de monitor, maar het kan nog wel 24 uur duren, zeggen ze. Er zit nog geen regelmaat in de krampen. Mijn ontsluiting gaan ze ook nog niet controleren. Maar de verloskundige ziet wel wat weeën en wil me voor de zekerheid in het ziekenhuis houden. Ze brengt me naar een andere kamer.

Onrust

Als iedereen weg is, voel ik me ineens onrustig. "Danny, zullen we gewoon naar huis?" Een dikke wee, alles trekt samen. Oké, misschien is het toch beter om te blijven. Ik leg mijn telefoon weg en probeer nog wat te slapen. Draaien, woelen, niks ligt lekker. Het wordt heftiger. We timen de weeën. Twee tot zes minuten. Daar ga ik nog niemand mee lastigvallen. Even tanden op elkaar en doorzetten.

De verpleegkundige komt kijken en stelt voor onder de douche te gaan. Goed plan. In de douche doe ik wat schuim op mijn hand. En dan ineens… Mijn hele lijf trilt. Wat gebeurt er? De verpleegkundige wil net weglopen, maar ik roep haar terug. "Ik heb nu wel heel veel pijn!"

Het hoofdje

Danny komt meteen naar de badkamer. Ze pakken ieder een arm en helpen me naar het bed. Ik plof op bed. Zo veel pijn ineens. "Ga maar op je rug liggen, we gaan je ontsluiting controleren," zegt de verloskundige. Ze schrikt. "Ik zie het hoofdje al!"

Een rollercoaster. Ik moet meteen persen. Die pijn! Ik knijp Danny's hand fijn. Twee keer persen. Waar zijn de weeën gebleven? Ze zijn weg! De verloskundige roept streng: "Bij de minste wee ga je meepersen, want hij moet er nú uit." Paniek. Wat is er aan de hand?

Oerkracht

"Druk op de noodknop!" hoor ik iemand roepen. Ik vang op dat de navelstreng dubbel om de baby's nek zit. Ze moeten hem nú doorknippen. "Je doet het goed," zegt Danny naast me. "Je kunt dit." Nog één keer persen. Alles geven. Oerkracht. Ja, hij is eruit!

Ze nemen hem meteen mee. Overal artsen. Hij krijgt extra zuurstof. Ik kan niks zien. Hoe doet hij het? Een minuut duurt een eeuwigheid. En dan… gehuil. Blije gezichten. Wat is er allemaal gebeurd? Maar hij is er, en het gaat goed. Lieve Vinn, je bent zo welkom!'