Ik was drie weken alleen thuis. Mijn geliefde, de vader van mijn drie koters, en tevens cameraman, zat in Thailand om een programma voor HBO te filmen. Mensen vragen me dan, 'Hoe gaat het?' 'In je eentje met drie kids en werk enzo?' 'Valt dat een beetje te combineren?'
De enige die aan het werk is
Meestal antwoord ik dan met een anekdote uit mijn horecatijd. Stel je voor: je bent aan het werk op een overvol terras. De eerste zonnestralen kruipen door de wolken en de hele stad lijkt op dit terras neer te strijken. Stoelen worden bijgeschoven, vriendengroepen worden één grote kluwen en er is een constante stroom van bier en rosé. En jij? Jij bent de enige die die dag aan het werk is.
Het gaat ongeveer zo: 'Hallo, mevrouw, kunnen wij nog wat bestellen?' 'Ja, ik kom eraan, geef me even een seconde, ik moet deze bestelling nog wegbrengen.'
Lees ook: Bewust alleenstaande moeder Mirthe: 'Mijn zoon komt absoluut niets tekort. Ook geen vader'
Chaos
'Hallo! De bitterballen zijn koud!' 'Ah, goed dat je het zegt, ik duik meteen de keuken in voor nieuwe.'
'Kunnen wij betalen?' 'Ja, natuurlijk, wacht even!' Het zweet druipt van mijn voorhoofd. 'Mevrouw?' roept een vrouw vanaf een tafel in de verte, 'mag ik eindelijk mijn bestelling plaatsen?' En terwijl ik op weg ben om de volgende bestelling op te nemen, blijk ik de vorige, door alle chaos, alweer vergeten.
'Hallo, moppie, hé jij daar!' roept een man. 'Ik ben toch geen konijn?' klinkt het terwijl hij bedenkelijk naar zijn salade staart. 'Nou, je bestelde een salade,' mompel ik, 'maar ik kan er wel wat extra kip bij doen, als u dat wilt?'
Onze lekkerste test: Alcoholvrije drankjes – wijn, bubbels, bier en cocktails
Licht in mijn hoofd
Ondertussen stapel ik nog wat lege glazen op mijn dienblad, dat inmiddels overvol en loodzwaar is, en loop richting de bar om zelf de afwas te doen. Plotseling botst een slungelige tiener tegen me op en kletteren mijn 35 glazen op de grond. Terwijl ik stoffer en blik haal, gris ik snel schone handdoeken en servetten uit de droger en prop ik de afwasmachine vol.
Ondertussen hoor ik op de achtergrond mensen roepen: 'Hallo, is hier bediening?' 'Kunnen wij bestellen?' 'Waar blijft mijn koffie?' En alsof dat nog niet genoeg is, komen er vijf Peruaanse straatartiesten vlak voor het terras staan om een panfluitoptreden te geven.
Sommige klanten vinden dat geweldig, anderen vreselijk, en die twee groepen krijgen ruzie. Terwijl ik die ruzie probeer te sussen, ietwat licht in mijn hoofd wordend, vraag ik me af of ik zélf wel iets heb gegeten vanmiddag.
Goeie vraag: It takes a village: moeten we opvoeden niet veel meer als gezamenlijke taak zien?
Niet nog eens
Echt lang om daarover na te denken heb ik niet, want de volgende klant roept alweer: '10 Aperol Spritz graag! Ik wacht hier al langer dan een slak op een schildpad!'
Nadat ik deze anekdote heb verteld, valt mijn gesprekspartner meestal even stil. En dan zeg ik: zoiets. Zoiets is het om in je eentje een gezin te runnen. En ik ben niet van plan het nog een keer te doen.
Dus, bij deze; een dikke vette buiging voor alle alleenstaande moeders. Knap hoe je dát voor elkaar krijgt. En niet alleen voor alleenstaande moeders trouwens, voor alle moeders. En vooruit, waarom niet, ook voor alle vaders.
