Daar lig ik dan, languit op de bank, scrollend door een decennium aan foto's op mijn telefoon. De ene na de andere flashback schiet voorbij onder mijn rechterduim. Afgezien van het feit dat het me nogal laat schrikken ('Godsakke, worstelde ik zes jaar geleden met précies hetzelfde?!!' En: 'Wauw, wie is die frisse verschijning op het scherm? Wat is er in hemelsnaam met mijn gezicht gebeurd?!') word ik vooral geraakt door een opvallende openbaring.
Lees ook: Hallo, contact? Turen op een smartphone verslechtert de band met je kind
Smoorverliefd en innig verbonden
Beste lezeressen (en ja, ook jullie paar verdwaalde lezers), ik neem jullie mee in mijn fotoarchief en daag jullie uit om de ietwat schokkende verschillen te vinden.
Ik kijk naar foto's uit 2016. Daar zijn we, mijn geliefde en ik romantisch oesters zoekend op een Zeeuws strand. Ik zie ons paraderen op een dakterras in Bangkok met een Pornstar Martini in de hand. Een intieme selfie in bed.
Ik achter op de motor, mijn armen stevig om zijn middel geklemd. Feestend als een stel onbezonnen gekken. En dan 2017; stralend gebruind, smoorverliefd en innig verbonden. Aan tafel bij vrienden. Met onze oude camper door Europa. Op festivals, in een wereld van vrienden. Hij fotografeert me met dikke buik.
Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: 'Zet je relatie niet in de spaarstand'
Hapjes, stapjes, woordjes
En daar is 2018! De geboorte van ons eerste kind. De allereerste weging, 3118 gram. Baby aan de borst. Baby schattig weggedoken in de kinderwagen (en serieus, toen dacht ik nog dat ik een heel mooie baby had), een snottebellenfoto, de eerste dagen op de kinderopvang.
Met 2019 kwamen de eerste stapjes, de eerste hapjes. De eerste woordjes. Een betoverend lief babymondje vol met roomijs. En dan 2020, daar verschijnt baby nummer twee op het toneel. Verjaardagsmutsjes, peuterdansles, eerste schooldagen, en tekeningen vullen mijn filmrol.
Lees ook: Wanneer kun je de eerste woordjes bij je baby ongeveer verwachten?
Mijn partner in chaos
Als een vreemde door mijn telefoon zou scrollen, zou hij denken dat mijn leven één grote roze wolk is…. als alleenstaande moeder.
Terwijl ik daar op de bank lig en deze openbaring ervaar, beloof ik mezelf een ding plechtig – en jullie zijn er nu ook getuigen van: bij de volgende scènes zal de camera zich niet meer alleen richten op onze drie kinderen, maar vooral op de man die mijn copiloot is in dit leven, mijn partner in chaos, slaapgebrek en geluk.
Zijn grijns zal voortaan stralen op al mijn foto's. Want met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat het tijd is om mijn vergeten ster in de schijnwerpers te zetten.
