Hoe vaak betrap jij jezelf op leugentjes om bestwil? Ik was een pro, tot ik recentelijk mijn leven beterde. Geen 'ik had autopech', 'ik denk dat ik migraine heb' of 'de oppas is ziek dus ik kan nu ook niet komen' meer. Nee, ik besloot radicaal te stoppen met ál mijn stomme, laffe smoesjes.
Waarom? Omdat mijn lieve dochters begonnen te denken dat smoesjes verzinnen net zo'n normale bezigheid is als tandenpoetsen. Ze zeggen niet voor niets 'be the example' als het over opvoeden gaat, toch?
Lees ook: 12x de handigste leugentjes om bestwil die jullie ooit tegen je kind hebben verteld
Onnodig
Want los van het feit dat het soms natuurlijk fijn is om de waarheid wat te verzachten voor anderen (zeg nu zelf, is het niet veel vriendelijker om tegen een kersverse moeder met een zes weken oude baby te zeggen dat ze er heus niet zó moe uitziet, terwijl ze eigenlijk een gastrol zou kunnen spelen in The Walking Dead?) vond ik de leugentjes die ik vertel om het mezelf makkelijker te maken eigenlijk al veel langer onnodig.
Lees ook: Kinderen liegen het vaakst tegen hun moeder – en wel om deze reden
Preek van de kleuterjuf
De afgelopen weken heb ik me dus keurig aan mijn voornemen gehouden. Eerlijkheid alom, en dat voelde goed. Tot vanochtend dan. Ik kwam een kwartier te laat, met mijn oudste dochter in mijn kielzog, de school binnen en verkondigde met een stalen gezicht: "Ik kon van elk paar schoenen er maar één vinden. En schone sokken hadden we überhaupt niet meer".
Trots op mijn eerlijkheid keek ik stoïcijns naar juf Marijke. De kleuterjuf begon vervolgens een gepassioneerde preek over het belang van op tijd zijn. De boodschap snap ik heus wel, al had ik die nog nooit eerder zo onverbloemd gekregen. Niet toen ik zogenaamd autopech had, of een afgebroken tand, of het alarm niet uitkreeg en dus het huis niet kon verlaten.
Geen smoesjes meer: Zo meet je de juiste schoenmaat van je kind (plus de leukste schoenen voor het voorjaar)
Het nut van smoesjes
Iemand met een goede ik-kan-er-zelf-echt-niets-aan-doen-smoes krijgt geen preek, zelfs niet als de tegenpartij er eigenlijk geen ene snars van gelooft. Maar dat is nu dus totaal anders! Te laat komen heeft opeens consequenties en die krijg ik nu ongezouten voor mijn kiezen. Mensen voelen zich afgewezen, vinden me een lapzwans of gaan me de les lezen.
En daar moet ik dan maar mee dealen. Eerlijkheid duurt het langst, zeggen ze. Maar is dat echt zo? Of hebben smoesjes, zeker in een leven met drie jonge koters, toch hun nut? 'Be the example', het klinkt zo mooi. Al vermoed ik dat nog een lange weg te gaan heb.
Meer lezen van Lauren? Hier staan haar columns bij elkaar
