'Meer dan een glimp ving ik niet op van Logan na zijn geboorte. De couveuse flitste langs, terwijl artsen hem snel meenamen. Dillan ging erachteraan, ik bleef achter, starend naar de muur.
Twee uur na mijn spoedkeizersnee werd ik met bed en al naar Logan toe gereden. Ik had me geprobeerd een voorstelling te maken van wat ik te zien zou krijgen, maar zo klein had ik niet verwacht. Hij woog net aan een kilo, zijn huid was doorzichtig, ik zag de adertjes lopen. Zo'n klein vierkant spuugdoekje: daar paste hij helemaal onder.
Hem knuffelen, aan hem ruiken, een kusje geven: dat kon allemaal niet. Wat ik deed, was een kus geven op mijn hand en die legde ik dan op zijn wangetje.
Na vier dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Hoe kon ik hem daar nou achterlaten, ik had hem pas net gekregen? Huilend zwaaide ik vanaf de gang naar zijn couveuse, alsof hij dat kon zien. Het was ruim een uur rijden naar huis. Ik huilde de hele rit, was niet in staat ook maar iets te zeggen.
Niet durven genieten
Elke dag gingen we op en neer. Ik had een buikwond van de keizersnee, maar niets kon mij tegenhouden. Logan bleek een open ductus te hebben: een opening tussen de verbinding tussen de aorta en de longslagader. Zijn hartje moest heel hard werken om het bloed rond te pompen. Hij had het zo zwaar. Er werd al gesproken over een operatie toen het met medicatie gelukkig toch sloot.
Dag in, dag uit zaten we naast hem. Tussen de piepjes en geluiden van alle monitoren en apparatuur. Er was een ouderkamer, maar die ontweken we. We hadden geen ruimte voor het leed van een ander.
Als de verpleging kwam zeggen dat we mochten buidelen, kwam het mooiste moment van de dag: dat ieniemienie lijfje op mijn borst. Uren bleef ik met hem zitten. We werden vaak gewaarschuwd: het kan nu goed gaan, maar dat zegt niets over morgen. Het zorgde ervoor dat je zelfs van de mooie dingen niet voluit durfde te genieten.
De zorgen stopten niet
Maar onze kleine kanjer deed het ontzettend goed. De zuurstof mocht afgebouwd worden. Een mijlpaal. Zes weken na zijn geboorte mocht Logan naar huis. Eindelijk mochten we alles zelf doen: hem aankleden, hem in bad doen. En hem de hele dag knuffelen.
Maar de zorgen stopten niet. Aan de ene kant wilde ik hem aan iedereen laten zien, aan de andere kant was ik heel bang dat hij een virus zou oplopen. Na vier dagen zaten we weer op de eerste hulp. Logan dronk zijn flessen niet meer, leek minder alert, sliep veel. Hij bleek bloedarmoede te hebben en heeft een bloedtransfusie gekregen. Weer aan de snoertjes, weer die monitor aan.
Sociaal ventje
Een dag voor kerst mocht Logan dan eindelijk echt mee naar huis. Sindsdien is het alleen maar bergopwaarts gegaan. Maar we zijn er nog niet. Door de sondevoeding is zijn mondmotoriek niet goed ontwikkeld. Twee keer per week gaat hij naar een medisch kinderdagverblijf om daar spelenderwijs opnieuw vertrouwen te krijgen in eten.
Hij was lange tijd enorm prikkelgevoelig, een dagje weg lukte niet. Dit jaar zijn we voor het eerst naar de dierentuin geweest, we hebben gezwommen en zijn zelfs op vakantie gegaan. Voor anderen normale dingen, voor ons zo waardevol. Logan is ons vechtertje en samen kunnen we, stap voor stap, de hele wereld aan.
Hij was net een jaar toen hij begon te lopen. Motorisch is ie heel rap. En zo sociaal, hij lacht de hele dag. Het is een lekker ondeugend ventje. Hij komt van zo ver en als ik hem dan zie genieten van alles… Ja, dat vind ik echt bijzonder.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Sabine Kok en Mariska Schulte. Fotografie: Kim Krijnen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
