Bobbies bevallingsverhaal: 'Hij is met de helm op geboren'

'Ik was 41 weken en 4 dagen zwanger toen ik op een zaterdagochtend wakker werd. Mijn eerste gedachte: ik zou toch echt zweren dat ik vannacht weeën heb gevoeld. Pijn deden ze niet, maar ik voelde ze wél. En nu was dat gevoel helemaal weg.

Die dag had ik toevallig al een belafspraak met de verloskundige. Dan zouden we de optie om te strippen bespreken. Voor mij hoefde dat niet zo nodig. Het liefst wilde ik het zo lang mogelijk afwachten en de natuur zijn gang laten gaan.

Ik belde de verloskundige en vertelde haar dat ik 's nachts wat had gevoeld. Ze kon niet meteen langskomen, want iemand anders stond op het punt te bevallen, dus ze zou mij rond 15.00 uur terugbellen.

Lees ook: Hoe voelen weeën? Een verloskundige legt uit

Dutje

Toen ik mijn oudste zoon João (2) in bed legde voor zijn middagdutje, ben ik bij hem gaan liggen. Al snel merkte ik dat het weer begon te rommelen. Ik kon er niet van slapen en ben de weeën gaan timen. Soms kwamen ze regelmatig, maar er zat ook vaak een langere pauze tussen.

Om 15.00 uur belde de verloskundige me terug. 'Wil je dat ik langskom om te kijken?', vroeg ze. 'We kunnen je dan eventueel licht strippen.' 'Ja, laten we dat maar doen', antwoordde ik.

3 centimeter ontsluiting

Ze kwam langs en is meteen gaan kijken hoe het ervoor stond: 3 centimeter ontsluiting. Omdat ze maar moeilijk kon inschatten of dit snel meer zou worden én omdat ze een eind bij ons vandaan woont, besloot ze een uurtje bij ons in de buurt te gaan wandelen. 'Doe jij in alle rust maar jouw ding, terwijl ik aan mijn stappen kom', grapte ze.

In het uur dat ze weg was, heb ik nog lekker de was gedaan. Ik voelde me actief, hoewel ik wel merkte dat de weeën heftiger werden.

Lees ook: Stacy's bevallingsverhaal: 'Ik had al twee weken ontsluiting'

Naar het geboortecentrum

Toen de verloskundige terug was van de wandeling, controleerde ze de ontsluiting opnieuw. Ik was twee weeën verwijderd van 5 centimeter. Ik had niet het idee dat het allemaal heel snel ging. Bij de geboorte van João vond ik de aanloop vrij lang, dus ik dacht dat het dit keer ook nog even kon duren.

Maar de verloskundige vond het toch een goed idee om het geboortecentrum van het ziekenhuis te bellen. Daar was plek, dus we konden er meteen naartoe. Samen met mijn vriend Jerome en mijn moeder, die ik graag bij de bevalling wilde hebben, stapte ik in de taxi.

Knus

Iets voor zevenen kwamen we aan in het ziekenhuis. We moesten eerst de hele hal door om op de afdeling te komen, maar het lukte me om er zelf naartoe te lopen. Wel moest ik om de paar meter een pauze nemen, om vervolgens weer in hoge snelheid een paar stappen erbij te zetten.

We konden meteen door naar onze kamer. Er stond ziekenhuisapparatuur, maar het voelde helemaal niet als een ziekenhuis. Het was meer een knusse woonkamer met een ruim bad erin dat al was gevuld.

Weeën opvangen in bad

Ik wilde in bad gaan nog even uitstellen, omdat ik er bij mijn vorige bevalling volgens mij te vroeg in ben gegaan. Toch zat ik na een kwartier al in het water omdat ik merkte dat de pijn heviger werd.

Het voelde meteen goed om in bad te zitten. Ik vond het fijn om op handen en voeten te zitten en zo de weeën op te vangen. Maar omdat de verloskundige de hartslag van de baby wilde controleren was het handiger als ik af en toe van houding wisselde: op mijn billen en met mijn rug tegen de badrand.

Persfase

In het geboortecentrum ben ik niet één keer getoucheerd. Dat wilde ik zo min mogelijk en bovendien zag de verloskundige aan mij dat het heel snel ging. Om 19.30 uur, een half uur nadat we in het ziekenhuis arriveerden, startte de persfase al.

De verloskundige coachte mij tijdens de bevalling en Jerome hield al die tijd mijn hand vast. Ik herhaalde mantra's in mijn hoofd als 'Mijn lichaam weet precies wat het moet doen en ik hoef alleen maar te volgen' en 'Mijn lichaam doet niets wat het niet kan'.

Dat heeft mij geholpen. Ik heb de bevalling en mijn lijf niet tegengewerkt. Bij de bevalling van João heb ik actief mee geperst, nu was dat heel anders. Bij elke wee lette ik op mijn ademhaling en voelde ik de baby naar beneden zakken.

Met de helm op geboren

Ik voelde dat hij uit me kwam. Op een gegeven moment dacht ik: dit is zijn hoofd, maar dat waren de vliezen. Die waren al die tijd nog niet gebroken. Jace is met de helm op geboren, zoals ze dat dan noemen.

Ik had niet de wens om Jace zelf aan te pakken, dat vond ik een beetje eng. De verloskundige haalde hem uit het water en legde hem meteen op mijn borst. Wat een ontlading!

Onnodige stress

Omdat het even duurde voordat de placenta werd geboren, is die met wat buikdruk eruit gehaald. Bij de vorige bevalling had ik namelijk veel bloedverlies en de verloskundige was daarom bang voor een interne bloeding. Achteraf denk ik dat dat onnodig was en dat het voor onnodige stress heeft gezorgd.

Dat is het enige wat bij de bevalling misschien anders had gekund. Verder ben ik heel blij hoe alles is verlopen: mooi en heel natuurlijk. Zonder pijnmedicatie, TENS-apparaat, bevalkam of wat dan ook.'