Marije was depressief tijdens de borstvoeding door hormonale reactie: 'Ik wilde mijn gezin verlaten'

'In de periode na de geboorte van mijn zoon ging het niet goed met me. Ik voelde me opgesloten en wilde weg uit de situatie. Ik hunkerde naar mijn leven voordat ik moeder was, snakte naar vrijheid en dacht dikwijls dat ik een fout had gemaakt door, na jaren te hebben geroepen dat ik géén kinderen wilde, toch overstag te gaan.

Dat het ondanks dat een heel bewuste keuze was om toch zwanger te worden, daar was ineens geen ruimte meer voor. Zie je wel, dacht ik alleen maar, je had er niet aan moeten beginnen, wat ben je stom geweest, dit is helemaal niets voor jou.

Lees ook: Postnatale depressie: wat kun je doen?

Paniekaanvallen tijdens borstvoeding

Dat die gevoelens te maken hadden met het geven van borstvoeding, kwam niet bij me op. Achteraf gezien had ik vaak een dip rond de momenten dat mijn zoon aan mijn borst lag, maar vooral in die eerste periode viel dat niet op, omdat hij om de twee tot drie uur dronk.

Die voedingen waren bovendien de meest tastbare momenten van mijn angsten: ik zat letterlijk vast aan mijn kind. Ik kreeg paniekaanvallen en wilde alleen maar weg: weg uit het moment, weg uit mijn moederrol. Ik herinner me zelfs dat ik tijdens het voeden googelde 'hoe verlaat je als vrouw met baby je gezin?'.

Die urgente paniek verdween meestal kort daarna, maar het gevoel beklijfde. Ik vond het verontrustend dat ik zo kon denken, zo kende ik mezelf helemaal niet. Het zorgde ervoor dat ik mezelf niet vertrouwde en dacht dat ik niet in orde was.

Lees ook: Dit zijn de 24 meestgestelde vragen over borstvoeding

Openheid hielp

Dat ik vanaf het begin open ben geweest over mijn gevoelens, heeft me enorm geholpen. Ik sprak erover met mijn partner, met vrienden en familie en zocht ook meteen psychische hulp. Tijdens die sessies spraken we ook over borstvoeding, waardoor ik met het idee heb gespeeld om te stoppen.

Toch lukte dat niet, omdat ik vond dat ik er geen goede reden voor had: mijn kind dronk goed, ik had geen last van borstontsteking of andere ongemakken. Moedermelk was de beste voeding voor mijn baby, dat ik me opgesloten voelde was toch geen excuus om de handdoek in de ring te gooien? Dus ik zette door.

Vierenhalve maand heb ik borstvoeding gegeven. Uiteindelijk stopte ik omdat mijn melkproductie terugliep nadat ik een weekend weg was geweest met vriendinnen. Binnen twee dagen waren mijn klachten weg en voelde ik me weer goed.

Opluchting

Toen ik ging googelen naar de link tussen psychische klachten en borstvoeding, las ik voor het eerst over dysforische toeschietreflex. Hoe meer ik las over de aandoening die een hormonale, in plaats van psychische oorzaak heeft, hoe zekerder ik wist dat ik er al die maanden last van had. Ik was zo blij dat het niets te maken had met hoe ik ben, of het feit dat ik lange tijd geen moeder wilde worden. Het was een enorme opluchting om te leren dat het iets hormonaals was.

Lees ook: Mega PMS en ooglidontsteking: van deze klachten door hormonen kun je jaren na een zwangerschap nog last hebben

Achteraf gezien, heb ik mezelf geweld aangedaan door het geven van borstvoeding. Ik ben over mijn eigen grenzen gegaan en heb me in die eerste maanden, onnodig, heel ellendig gevoeld. Dat was niet goed voor mij, maar ook niet goed voor mijn kind en mijn relatie. Ik kijk echt met een slecht gevoel terug op die eerste periode en word bij het kijken naar foto's vaak verdrietig in plaats van blij.

Quick fix

Ook al had ik de diagnose graag eerder gehad, het fijne is wel dat mijn depressieve gevoelens weg waren met een quick fix, iets waar ik tot die tijd geen rekening mee had gehouden. Ik dacht aan maandenlange therapie, of zelfs medicatie. Dat het uiteindelijk zoiets simpels was als stoppen met borstvoeding was aan de ene kant fijn, omdat het probleem ineens verdwenen was. Aan de andere kant baal ik ervan, want als ik had geweten dat ik me daardoor al maanden zo slecht voelde, dan was ik er niet eens aan begonnen.'