'Het vruchtje heb ik nog uit de wc gehaald en in bakje gestopt. Het was vlak voor kerst, het leek net een stukje vlees dat je op de gourmet legt', vertelt Mieke. Ze belt in de vroege ochtend de verloskundige, die zegt dat Mieke over twee weken langs mag komen om te kijken of de baarmoeder leeg is. 'Dat duurde me veel te lang.
Toen schoot al de gedachte door me heen: wat als er meer kindjes in mijn buik zitten? Noem het intuïtie, ik had nog geen idee dat ik zwanger was van een drieling. Uiteindelijk mochten we 's middags al langskomen. Die ochtend liep ik als een zombie door het huis. Onze jongens van toen 7 en 8 jaar dachten nog dat ik zwanger was, ik dacht van niet. En dan was er nog dat bakje met het vruchtje in de koelkast.
Lees ook: Zo groot is de kans dat je een tweeling of meerling krijgt
Toch een hartje
Op de echo is toch een hartje te horen. 'Toen was ik dus weer zwanger! 's Nachts had ik tegen mijn man gezegd: dit is dus het einde van deze kinderwens. Door de zwangerschap voelde ik me zo slap als een vaatdoek, ik was moe en chagrijnig en dacht: dit wil ik niet meer. Dit is het gezin dat er is en daarmee moet ik het doen. Nog geen twaalf uur later moest ik die gedachte dus alweer bijstellen.'
Mieke gaat gewoon weer aan het werk als fysiotherapeut op een afdeling ouderengeneeskunde in het ziekenhuis. 'Ik dacht dat dat wel kon. Maar uitgerekend die dag had ik een patiënt die me vertelde over een stilgeboorte die ze zestig jaar eerder had meegemaakt. Ik brak. 's Avonds kreeg ik ook nog eens een enorme bloeding. Het bleek een nabloeding van mijn miskraam, maar al mijn emoties kwamen los en ik raakte in paniek. Ik wilde dit kind niet ook nog kwijt.'
Nog een vruchtzakje
Een paar dagen later gaat Mieke opnieuw langs bij de verloskundige, omdat die wil kijken of er nog meer stolsels in haar baarmoeder zitten die bloedingen kunnen veroorzaken. 'Ze zag het kloppende hartje, maar ook nóg een vruchtzakje met daarin een kind met een hartje dat met zes weken was gestopt met kloppen. Dat was al heftig, maar ze zei er ook nog bij dat mijn lichaam dit vruchtzakje zou kunnen afstoten, met weeën tot gevolg. Ook het gezonde kind kon dan mee naar buiten komen.'
‘De paniek sloeg regelmatig toe: straks gaan ze alle drie dood’
Het is allemaal te veel voor Mieke om te bevatten en te verwerken. Iemand vinden om mee te praten over haar gevoelens, blijkt niet eenvoudig. Ze wordt van de praktijkondersteuner van de huisarts naar de POP-poli (voor zwangere vrouwen met psychische klachten) gestuurd, maar na een poosje op een wachtlijst blijkt ze daar geen begeleiding te kunnen krijgen. Ze wordt weer terugverwezen naar de verloskundige.
'Uiteindelijk kwam ik bij een bedrijfspsycholoog die de gouden woorden sprak: je reageert normaal in een abnormale situatie. Haar woorden gaven me toestemming om verdrietig te zijn. De onzekerheid of mijn kind het zou halen had de overhand, ik had moeite om blij te zijn met deze zwangerschap. Ik voelde me schuldig tegenover de baby in mijn buik als ik verdriet had. Ik leerde mezelf voorhouden: als ik verdrietig ben, ben jij dat ook, want jij bent twee broertjes of zusjes verloren.'
Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen
Inlegvel bij het geboortekaartje
In die periode wordt het zaadje geplant voor de carrièreswitch van Mieke. 'Toen dacht ik al: dit moet anders. Het kan toch niet zo zijn dat je nergens terechtkunt als je het verlies van een miskraam meemaakt of een zwangerschap om medische redenen moet afbreken?'
Maar eerst neemt ze volop ruimte om baby Emi te verwelkomen. 'Ik vond het belangrijk om de miskramen zo goed mogelijk verwerkt te hebben voordat zij ter wereld kwam. Ik wilde me bij haar geboorte op haar kunnen richten.' Daarom laten Mieke en Lennert een speciaal inlegvel maken ter nagedachtenis aan hun twee miskramen en staat het geboortekaartje zelf volledig in het teken van de geboorte van hun dochter.
Tip: Geboortekaartjes maken: 7 handige tips
Miskraambegeleider
Na een opleiding tot miskraambegeleider ondersteunt Mieke nu vrouwen die een miskraam hebben gehad en organiseert ze retraiteweekenden. 'Dat mijn eigen ervaring daarbij op tafel komt, vind ik alleen maar mooi. Op deze manier houd ik ook mijn kinderen in ere.'
Tekst: Nadine Folkers
