Muk (38) is getrouwd met Maarten (40) en moeder van Wies (5) en Lot (3). Ze is projectleider Testen bij de GGD Noord- en Oost-Gelderland en werkte de afgelopen twee jaar soms zestig uur per week. Continu aanstaan, dat is voor haar het nieuwe normaal geworden.
Zestig uur per week werken
'Ik ben, met een team, verantwoordelijk voor de zes testlocaties binnen onze regio, horend bij 22 gemeenten en 850 duizend inwoners. Op de eerste testdag begonnen we op een parkeerplaats met een partytent en een paar medewerkers in een blauw pak; nu is het een enorm logistiek netwerk.
Ik ben de hele dag aan het overleggen, met het ministerie van VWS, de laboratoria, gemeentes, de landelijke GGD en de pers. En ik bedenk hoe we het beleid, dat steeds abrupt verandert, het beste kunnen uitvoeren. Dat vereist wel een zekere flexibiliteit, ja. Ik heb weken van zestig uur gemaakt, terwijl ik een baan heb van 36. In de eerste lockdown zat ik om half acht 's ochtends op kantoor.
Maar rond etenstijd was ik altijd thuis en bracht ik de meisjes naar bed. Dat deed ik met zo veel mogelijk aandacht, al was het soms moeilijk de telefoon te negeren. Ik heb wat afgeappt, stiekem achter een deur. En na bedtijd weer stug verder, tot een uur of tien.
Lees ook: Moeder-van-drie Suzanne heeft long covid: 'Mijn leven staat al een jaar stil'
Werk gaat voor
Het was echt absurd druk, zeker in de beginperiode van covid, en nog steeds heb ik nauwelijks rustige dagen. De hele dag aan staan was mijn nieuwe normaal. Ik moest continu schakelen en ook 's nachts ratelde het door in mijn hoofd. Maar het harde werken was heerlijk, ik had zelfs energie over, al had ik ook duizelingen van de drukte.
Voor Maarten was het zwaarder, hij had naast zijn nieuwe fulltimebaan ook de zorg voor de kinderen. We hadden afgesproken dat mijn werk voor ging, die maatschappelijke verantwoordelijkheid voelden we allebei.
Het zorgde thuis voor de nodige spanning, ook omdat de kinderen niet altijd gezellig deden als ik thuis was. Wies, die toen net vier was geworden, vond naar school gaan erg lastig. Ik heb haar daarom de eerste weken veel gebracht, ondanks de drukte. Dat heeft me energie en tranen gekost, maar ik wilde het per se. In die periode heb ik me echt wel schuldig gevoeld.
Gerust hart
Alles veranderde toen Maarten tijdelijk stopte met werken. Dat deed hij vooral omdat hij echt niet gelukkig was in zijn werk, maar het bracht een hoop rust, die we beiden nodig hadden. Hij kreeg de tijd uit te zoeken wat hij echt wilde, ik kon me met een gerust hart op mijn werk storten, omdat ik wist dat het thuis gecoverd was.
Daarbij hadden we noodopvang, een grote steun, net als de zorg van opa en oma, die nog steeds oppassen. En ook al ben ik er niet altijd fysiek, ik laat de kinderen elke dag weten dat ik er voor ze ben. Dat voelen ze, daarvan ben ik overtuigd.
Lees ook: Terugblik op corona-dilemmma's: mocht jouw kind opa en oma knuffelen?
Nog steeds overuren
Over een tijdje ben ik elke donderdag thuis, althans, dat is het streven. Maarten wees me erop dat Lot bijna naar school gaat en dat ik veel van haar heb gemist, de afgelopen twee jaar.
Die opmerking was raak, dus toen ik solliciteerde naar een nieuwe baan bij de GGD, wilde ik graag die dag vrij. Maar ik word straks verantwoordelijk voor de hele covidorganisatie hier, dus de overuren blijven ongetwijfeld.
Nu Maarten meer thuis is, kan dat. Daar hebben we geluk mee, ik realiseer me dat dit niet in elk gezin lukt. Partners en de bedrijven waar zij werken, zouden hierin veel flexibeler moeten zijn.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Neeltje Huirne
Lees ook:
Sanne was zwanger en verpleegkundige op de corona-afdeling: 'Uitvallen was geen optie'
Terugblik op corona-dilemmma's: liet je je vaccineren tijdens je zwangerschap?
Terugblik op corona-dilemmma's: liet jij je kind testen?
