Ankes gezin woont op een compound, een bewaakt terrein met vier appartementen, samen met internationale collega's. Joost werkt voor non-profitorganisatie Mission Aviation Fellowship (MAF). Hun leven als pilotengezin werd gevolgd in het tv-programma Junglepiloten.
Geen talent voor thuisblijfmoeder
'We hebben altijd gezegd dat Joost voor de jongens zou zorgen tot ze fatsoenlijk kunnen voetballen, en dat ze daarna voor mij zijn. Dat is een beetje mislukt. Joost is veel weg, ik zorg fulltime voor de kinderen. Ik ben een ander soort moeder dan vele andere moeders, denk ik. Feit is dat ik hier zit met twee kinderen, terwijl niets in mijn natuurlijke talenten iets beschrijft van een thuisblijfmoeder. In principe is het waanzin dat ik hier zit. Soms vind ik het echt niet leuk, dan worstel ik de dagen door.
In Nederland werkte ik drie dagen en had ik meer eigen ruimte: even naar mijn ouders, 's avonds volleyballen. Hier zit ik fulltime met de jongens. Toen we laatst op vakantie gingen besefte ik dat dat weinig verschil maakt voor mij, behalve dat ik in een andere omgeving ben. Dat betekent dat ik weinig ruimte heb voor mezelf, terwijl ik dat wel nodig heb om te floreren.
Volhouden
Joost vindt het ook niet fijn dat de rolverdeling zo is, maar we snappen allebei dat het niet anders is nu. Ik merk dat mensen schrikken als ik zeg hoe ik erin zit. 'Gaat het wel goed met je meisje, houd je het wel vol?' Maar ik krijg ook regelmatig terug: 'Dank dat je dit zegt, nu voel ik me minder raar.'
Waarom zegt niemand dat het soms heel rot is om dit te doen? Dat het niet per se is waar je gelukkig van wordt – maar dat je het toch doet? Ik wíl niks anders doen, en ik vind het toch niet leuk. Dat bestaat naast elkaar.
Er zijn voor anderen
Het leven hier bestaat uit meer dan het moederschap. Zo zou ik afgelopen zondag met een internationale collega naar de markt gaan om tweedehands kleding te zoeken. Maar ze belde dat haar zoon door een glazen deur was gevallen. Haar man was niet thuis en ze rijdt zelf geen auto – uiteindelijk is Joost met hen naar het ziekenhuis gereden.
Dan voelen we ons zo op onze plek: dáárvoor zijn we hier. Het leven in Tsjaad is niet makkelijk, maar we zijn er voor Joosts werk en om de mensen hier te ondersteunen. En dat maakt ons gelukkig.
Strak ritme
Thuis heb ik altijd een megastrakke structuur, dat werkt als een trein. Iedereen weet wat wanneer gebeurt, en het geeft mezelf ook veel houvast. Joshua gaat sinds kort naar school, dat is fantastisch. Tegelijk kon ik wel janken, want het ritme overdag veranderde helemaal.
Normaal lunchen we om 11.30 uur en gaan de kinderen daarna naar bed, nu is hij pas om 12.30 uur klaar met school. We waren een paar weken een beetje de weg kwijt. Dan is het echt even op de tanden bijten en volhouden tot die nieuwe structuur er weer in zit.
Lees ook: Alles over het middagslaapje van je peuter: wanneer geen dutje meer?
Nu ga ik gewoon om 11.30 uur met Toby eten, smeer ik broodjes voor Joshua zodat hij die op de terugweg uit school in de auto kan eten. Als we thuiskomen gaat Toby gelijk naar bed, Joshua rommelt nog wat en gaat daarna ook. Het kost allemaal best veel energie, maar Joshua oogt blij en ontspannen en dat maakt dat ik het niet moeilijk vind om hem los te laten.
Te laat
Doordeweeks gaan we er om 06.00 uur uit. Joost gaat om 6.45 uur weg, voor Joshua's school moeten we om 07.00 uur weg. Maar het is Afrika, dus je mag hier best tien minuten te laat komen. 's Ochtends doen we het dus vaak samen.
Mits hij niet laat terug is van een vlucht, is Joost 's middags om 15.45 thuis, dus de laatste twee uur kunnen we vaak samen doen. Dat is fantastisch. We liggen allebei tegelijk een kind op bed. Daarna geven we elkaar een high five dat we het weer gefikst hebben.
Intensief
Ik vind het heel intensief met jonge kinderen. Alles wat ze doen, doen ze samen met mij. Bij Toby al helemaal, hij is nog heel jong. Continu wordt er een appel op je gedaan. Dat vind ik heel heftig. Ik heb geen spijt, maar of ik het opnieuw zou doen –het fulltime moederschap met zulke jonge kinderen in Tsjaad, met de wetenschap van nu? Daar moet ik oprecht over nadenken.
Misschien weet je daarom ook niet van tevoren hoe het gaat zijn om kinderen te hebben. Het doet zoveel met je: fysiek, mentaal, met je relatie. Maar wij zitten dan ook echt in een vreemde situatie natuurlijk.
Lees ook: Dirk en Feikje emigreerden met hun jonge gezin naar Spanje: 'We fantaseerden hier al lang over'
Ontspanning
We kunnen er niet makkelijk op uit, je hebt hier geen speeltuinen. Dus we moeten creatief zijn. Op zaterdag gaan we vaak naar de rivier, waar nijlpaarden zwemmen. Na de uitzendingen van Junglepiloten wilden we er even uit: we namen een gasstelletje mee, een pot knakworsten en een baguette, en reden naar de rivier.
We zijn onverrichter zake weer naar huis gekomen: het is het regenseizoen, en de rivier was overgestroomd. We konden niet eens van de weg af – alles was één grote modderpoel. In de achtertuin hebben we poging twee gedaan. Het is dan überhaupt fijn om er even uit te zijn.
Soms is boodschappen doen ons uitje van de dag, of we gaan even naar de buren. Twee keer in de maand gaan we naar de kerk, en iedere zondag spelen we volleybal. Dat is heel fijn.
Zelfzorg
In Nederland werkte ik als psychomotorisch therapeut in het ziekenhuis. Om dat geregistreerd te mogen doen, moest ik een paar keer per jaar supervisie volgen. Ik heb dan een gesprek met een vrouw met wie ik kan reflecteren op mijn leven. Dat heb ik aangehouden en dat is echt goud, het is maximale zelfzorg. Ik neem patronen onder de loep, doe recht aan wat ik denk en voel.
En verder probeer ik goed voor mezelf zorgen. Ik vind het leuk om mensen uit te nodigen op de compound. Ik ga regelmatig in bad, beweeg veel, en Instagram is een uitlaatklep. Als je de moeilijkheden deelt, wordt het echt lichter.
Lees ook: Waarom ouders massaal steun zoeken op Instagram, TikTok en Facebook
Missie
En hoewel het dus echt pittig is, wil ik niets liever dan hier zijn. Ik wil dit aangaan, ondanks dat dit nu even niet leuk is. Daarom deel ik er open over, daarom zoek ik hulp in reflectie. Want Tsjaad is echt niet alleen de missie van mijn man. Het is onze missie. En er is hier ook iets voor mij.'
