Vloer is lava
'Stop met schreeuwen!', schreeuw ik naar m'n kinderen. En nee, de ironie ontgaat me niet. Maar tijd om er bij stil te staan of sterker nog: erom te lachen zoals ik normaal zou doen, is er niet.
De Man zit boven in een Zoom-meeting, ik probeer uit alle macht nog even een artikel te tikken. Ondertussen rennen de jongens om me heen. De jongste met z'n verjaardagsmuts op, want hij was immers drie maanden geleden pas jarig en de ander springt op de bank omdat de vloer lava is.
Misschien moet ik zeggen dat er om mij heen lava ligt? Dat anderhalve meter afstand ook geldt voor ouders en kinderen? Gekkigheid, natuurlijk. Of zouden ze er in trappen?
Thuiswerken
Een dag later: 'Kan ik nou niet eens even tien tellen een mailtje tikken, jongens?', snauw ik onaardiger dan de bedoeling is. Uit twee monden tegelijk: 1, 2, 3,…. Juist ja, thuiswerken met kinderen. Leuk idee, in theorie. Of nee, zelfs dan niet.
Het was vast hartstikke noodzakelijk om de corona besmettingen binnen de perken te houden, maar man, wat vroeg het veel van ons als kantoortuiniers. Als ik al dacht dat er iets op mijn collega's aan te merken viel: ze vragen me in ieder geval niet of ik hun billen wil afvegen als ik net in vergadering zit.
Lees ook: Moeder-van-drie Suzanne heeft long covid: 'Mijn leven staat al een jaar stil'
Hoe het begon
Op 12 maart 2020 zag ik het nog zonnig in. Met mijn collega's kijken we naar een ingelaste persconferentie van Rutte via mijn laptop. De eerste van velen, zou later blijken.
Met deze collega's heb ik de ups en downs van Andre Hazes op de voet gevolgd, dus enige sensatielust is ons niet vreemd. En zo beschouwden we deze persconferentie, waarin gevraagd werd om twee weken thuis te werken, ook. Wat een nieuws, spannend hoor.
Ons al verheugend op uitslapen in plaats van in de file staan en de rest van de dag in pyjama met de voetjes op de verwarming verhalen tikken. Ons niet helemaal niet beseffend dat dit een ernstig virus is dat veel mensen het leven gaat kosten. En van ons allemaal het dagelijkse leven gaat veranderen.
Afscheidsborrel
We gingen, hup door naar de borrel, die stond al weken gepland, dus die ging door. Geen mens die bedacht dat het misschien een beetje onlogisch is om samen een kleine glazen kantoorruimte in te duiken en daar in elkaars aura bitterballen te eten.
We namen opgetogen en jolig afscheid, tot over twee weken! De kantoorsleur voelt even doorbroken. We gaan iets nieuws doen, we gaan thuis werken.
Scholen dicht
TWEE JAAR LATER (Bedenk hier de voice-over bij Spongebob) Ja, dat nieuwe en spannende: dat is er wel een beetje vanaf na twee jaar. Dat verloor eigenlijk al zijn glans toen Rutte na een paar dagen met een nagekomen mededeling kwam en aankondigde dat de scholen dicht gingen. Deadlines halen, met de kinderen thuis? Hoe dan? Het werkte natuurlijk voor geen meter.
'Mam, welke Pokémon heeft corona?' Ik: (kijkt op van scherm) Ehh… Zoon: Pikachu. Snap je hem? Pikhatsjoe! Haha. Leuk he? Grappig toch?
Op de hoogte
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn praatgrage hyperactieve jongens. Ze combineren alleen niet zo goed met m'n werk. Er zijn kinderen, misschien kent u ze, die zich heel goed zelf vermaken, zo niet die van mij. Die hanteren het motto: als mama het niet hoort of ziet, dan telt het niet.
Zet ik ze aan het tekenen, dan word ik geacht elke streep te bewonderen terwijl deze gezet wordt. Kijken ze een filmpje, dan word ik tot in detail op de hoogte gehouden van de verhaallijn. Spelen ze in de tuin, dan wordt er om de twee seconden op het raam gebonsd om redenen die me nog altijd niet duidelijk zijn.
Gegrom en gemopper
En dan zijn dat nog mijn eigen kinderen. Daar kan ik dat van hebben. Die heb ik op de wereld gezet, gevoed, die vind ik leuk.
Maar op de een of andere manier stroomt in de lockdown ons huis elke dag vol buurtkinderen. Als ik kinderopvangtarieven had gehanteerd, was ik binnen gelopen. In plaats daarvan grom en mopper ik in stilte en hoop maar dat een van mijn buren zich in de komende weken ook eens opwerpt als opvang.
Lees ook: Terugblik op corona-dilemmma's: liet je je vaccineren tijdens je zwangerschap?
Nieuwe collega's
Zoon: 'Mama, ikke ook werken.' Hij stuurt mijn collega een mail met als onderwerp desgkidkl dk.
In Zoom meetings verschijnen er standaard 2 kinderkoppies naast me. Ook andere collega's lijken soms gekloond, als er bijna identieke hoofdjes maar dan op klein formaat naast ze oppoppen. De kinderen zwaaien naar elkaar.
Als er in de vergadering besproken wordt of seks nu wel of niet een bevalling op kan wekken en er geboortefoto's in beeld komen (je werkt bij Ouders van Nu, of niet), druipen ze af.
Nooit genoeg joggingbroeken
Andersom kom ik met mijn hoofd ook vaak genoeg in beeld als mijn oudste zoon online onderwijs krijgt. Ik zie geïrriteerde vaders die met snoeren van computers in de weer zijn en moeders met joggingbroeken aan, brillen op, knot op het hoofd.
De dresscode onder moeders lijkt nogal eenzijdig, maar ook ik sluit me aan bij de trend. Ik bestel zelfs joggingbroeken erbij, daar kun je er nooit genoeg van hebben. En als ik een keer in een rokje beneden kom, vragen m'n kinderen waar ik heen ga.
Thuisonderwijs
Het geven van thuisonderwijs heb ik verder behoorlijk geblokkeerd in mijn geheugen, wegens te traumatiserend. Er waren ouders die hele schema's maakten om het gezin te managen, de kinderen te onderwijzen en ook nog te laten bewegen. Ik zag ze voorbijkomen op LinkedIn.
Met verbazing heb ik daarnaar gekeken. Wat voor mensen maken zoiets? Zijn dat dezelfde mensen die hun onderbroeken strijken, hun kruiden op alfabetische volgorde in de kast hebben staan en de kerstcadeaus in januari al bestellen?
Voor de grap had ik mijn schema moeten visualiseren: chaos. Honderden pijlen in tegengestelde richtingen, maar minstens een ervan naar de lokale drankboer.
Hoe doen ze het?
Vond ik het feit dat de Gall & Gall tot de essentiële winkels behoorde eerst vooral heel lachwekkend; naarmate de lockdown vorderde, begreep ik het steeds meer. Met de buurvrouw dronk ik einde middag, als al het schoolwerk gedaan was, bijna standaard een wijntje. Ik in mijn voortuin, de buurvrouw in die van haar en zo spoelden we synchroon onze frustratie weg.
Weer een dag overleefd, welverdiend dat drankje, vonden we. Hardop vroegen de buurvrouw en ik ons af hoe leerkrachten dit normaal de hele dag doen. We hadden geen idee. En de buurvrouw is juf.
Bondgenoten
In de eerste lockdown stuurden we met vrienden fanatiek lockdownfilmpjes, -gifjes en gebbetjes rond in onze appgroepjes. De hele pandemie namen we echt wel serieus (Om Famke Louise te quoten: 'ik heb heel veel respect voor corona'), maar humor gaf lucht, licht.
En zo bracht, naast een hoop stress het thuiswerken met kinderen ook saamhorigheid. Andere ouders werden bondgenoten. En samen trokken we ten strijd, tegen…ja wat eigenlijk?
Hart van de orkaan
Ik had vooral strijd met De man die eerste lockdown. Hij probeerde zijn veertigurige werkweek te handhaven, terwijl ook ik mijn uren netjes probeerde te maken. We kwamen erachter dat die rekensom niet uitkomt als je kleine kinderen aan je broek hebt hangen.
Dat hij, twee verdiepingen verwijderd van de chaos, op zolder kantoor hield, terwijl ik in het hart van de orkaan mijn werk probeerde te doen, deed mijn humeur ook geen goed. De waskamer is door De man in no time omgetoverd tot een comfortabele werkomgeving met een heus bureau, leren stoel en een printer. Was dit dezelfde man die al vijf jaar over de losse plinten in de keuken heenstapt?
Tussen de kruimels
Nee, dan ik. Aan de eettafel, tussen de ontbijtkruimels met een inmiddels krom gegroeide rug. Elke ochtend installeer ik de boel: muis, toetsenbord, groot scherm, oplader, verlengsnoer, de hele rambam. En elke avond vlak voor het eten gaan 's avonds, schuif ik het gebeuren onder de bank en moffel het weg tussen de kamerplanten.
Terwijl het enige wat de Man hoeft te doen, is af en toe een wasrek uit beeld van een zoommeeting zetten. Opvallend trouwens, dat welke vriendin of vrouwelijke collega ik ook spreek: allemaal hebben we de ergonomisch waardeloze keukentafel toebedeeld gekregen en de partner de zolder of logeerkamer met bureau.
Stil in huis
Maar toen gingen de scholen en opvang weer open. En werd het stil in huis. Ik miste de kinderen. Maar de voordelen van het thuiswerken werden toen wel duidelijk. Een wasje draaien tussendoor, scheelt huishouden in het weekend. Niet dat we in het weekend ergens heen konden, maar dat terzijde.
Er was geen reistijd meer en zo verbaasde ik mezelf door ineens op de fiets mijn kinderen naar school te brengen. Soms keek ik nog even Netflix voor 9 uur 's ochtends, kopje koffie erbij. Het werd eigenlijk allemaal best heel comfortabel, gemakkelijk.
Jaloers op een eend
Maar toen kwam er een intelligente lockdown, een avondklok en daarna ging heel de boel weer op slot. En zo krijgt het leven nooit tijd om saai en voorspelbaar te worden. Al waren de dagen dat wel. Soms verlangde ik ineens naar een binnenspeeltuin. Zo een met veel gegil en slechte koffie. Gewoon voor de afwisseling. Maar ja, gesloten.
En ik merkte dat ik enigszins jaloers naar de eenden in de vijver voor ons begon te turen. Die kwamen nog eens ergens. Die zwommen. Die mochten 's avonds op straat.
Niet klagen
En hoewel, dit een beetje een klaagzang wordt, mag ik natuurlijk niet klagen. Een pijnlijke rug is niets bij de onzekerheid van een zelfstandig ondernemer zijn in deze tijd. Ik heb geen horecazaak waarvan de deur maandenlang dicht moest.
Ik ben geen actrice of artiest zonder podium en ik ben ook geen ic verpleegkundige die geen tijd heeft om op adem te komen of een kapper met het haar in de handen. Nee, juist met niets om handen.
Verveling compleet
Wat dat betreft heb ik het makkelijk en dat besef ik me heel goed. Maar een gouden kooi, zo voelde dit huis inclusief tuin de afgelopen twee jaar wel eens.
In de strenge lockdowns, toen we zelf corona hadden of die keer dat we in quarantaine moesten vanwege een besmetting op de crèche terwijl we dat weekend naar mijn schoonouders zouden gaan. En als een bezoek aan je schoonouders voelt als een uitje, dan weet je dat de verveling compleet is.
Corona moe
Maar goed, ik wil nogmaals benadrukken: de kooi was van goud. Want het kan honderd keer erger. Ik lag op de bank, niet op de intensive care. Het is allemaal maar relatief, gemiep op de vierkante millimeter.
En daarbij ligt het ergste waarschijnlijk achter ons. Er wordt op het moment versoepeld als een malle en op het moment dat dit artikel gedrukt is, zijn alle maatregelen misschien wel van de baan. En zijn we met z'n allen corona moe.
Lees ook: Terugblik op corona-dilemmma's: liet jij je kind testen?
Terug naar de kantoortuin
Want het is bijzonder hoe veel er gebeurd is in twee jaar waarin eigenlijk niets gebeurde. We klapten voor de zorg, we zorgden voor wie ziek werd, we stelden feestjes uit, deelden boksen en elleboogstoten uit en gingen niet meer uit, we droegen een mondkapje, kapten daar mee, om hem na een paar weken toch weer op te zetten, we sloegen wc papier in en sloegen aan het klussen.
Sommigen gingen de straat op, uit protest. De meesten bleven binnen. We waren saamhorig, op anderhalve meter afstand. We gingen van een lockdown naar het nieuwe normaal.
Misschien mogen we zelfs terug naar de kantoortuin. Even opzoeken nog, met wie doet Andre Hazes het tegenwoordig?
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Mariska Schulte. Beeld: GettyImages
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
Lees ook:
Muk leidt zes GGD-testlocaties: 'Al ben ik niet altijd fysiek thuis, ik laat de kinderen elke dag weten dat ik er voor ze ben'
Sanne was zwanger en verpleegkundige op de corona-afdeling: 'Uitvallen was geen optie'
Terugblik op corona-dilemmma's: mocht jouw kind opa en oma knuffelen?
