Nathalie's bevallingsverhaal: 'Ze praten over hem alsof we een reus krijgen. Hoe moet ik dat doen?'

Vertrouwd gevoel

'Oef, wat is dit? Een raar gevoel haalt me uit mijn slaap. Weeën. Ik herken ze, ik weet het zeker. Maar het is midden in de nacht. Ik wil me er eigenlijk nog niet aan overgeven. Draaien, woelen, wegdommelen. Nog een keer draaien. Oké, dit heeft weinig zin. Slapen lukt echt niet meer. "Je hebt 2 centimeter ontsluiting," zegt verloskundige Esmée opgewekt. Na mijn telefoontje is ze meteen gekomen voor een controle. Diep in- en uitademen. Daar komt weer een wee. Rustig opvangen. Ik ben al twee keer eerder bevallen en eigenlijk voelt het wel vertrouwd.

Rustig aan

Als de wee weer weg is, stuur ik Paul gauw een berichtje: 'Het is begonnen, kom je hierheen? En neem wat kleren mee voor de zekerheid.' We wonen bewust nog niet samen. Ik heb veel meegemaakt en heb al twee kinderen. Hij is juist al heel lang vrijgezel. We wilden rustig aan doen, maar ik raakte zwanger. Dit voelt nog even het beste. Samenwonen komt vanzelf wel.

Lees ook: Zo verandert je relatie na de geboorte van je baby

Tante Selma past op

Puffen, rustig blijven. De verloskundige is weer weg en mijn vriendin Selma komt eraan om de kinderen op te vangen. De weeën blijven intussen komen. In mijn rug, mijn buik, overal tegelijk. De kinderen voelen duidelijk de spanning en hebben het even niet zo gezellig samen. De deurbel. Ja, tante Selma is er! Ik geef de kinderen hun tasjes mee. Er kan nog net een kus vanaf. Selma geeft me een knuffel en neemt ze mee. Oké, nu kan het écht beginnen.

Namenstress

Paul komt binnen. Wat fijn dat je er bent. Maar ik zie de paniek in zijn ogen. De navigatie had hem helemaal verkeerd gestuurd. Stomme opbrekingen. Hij heeft stress, maar ik ben relaxed. Ik begrijp hem wel. Het is zijn eerste. "Gaat het?" vraagt hij. Ja, het gaat. De weeën zijn wel heftig. Mijn benen trillen ervan. Ik zal er toch geen beenweeën bij krijgen, hè?

"Zullen we de namenlijst nog een keer doornemen?" vraagt hij. Nee hè. Er zijn zoveel namen voorbijgekomen de afgelopen maanden. En geen enkele vinden we allebei leuk. Hij noemt drie namen op. Ik zeg drie keer nee. Tot ik hem 'Dawson' hoor zeggen. Meent hij dit? Het was mijn favoriete naam uit een film. Het betekent 'geliefde zoon', maar Paul had er een andere associatie bij.

Wil je dit echt? Paul loopt naar de computer en zet de naam Dawson op de lege plek op het geboortekaartje. Ik word er helemaal blij van! Dan belt de verloskundige. Groen licht, we mogen naar het ziekenhuis. In de auto neemt Paul van de zenuwen alle hobbels die we tegenkomen. Hallo, het mag wel iets rustiger. Nog even en ik beval onderweg!

Flauwgevallen

In het ziekenhuis gaat het snel. 6 à 7centimeter ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken. Ik ga onder de douche. Kijken of dat helpt. Ineens slaat de angst toe. Dawson zit al maanden boven de curve. Ze praten steeds over hem alsof we een reus krijgen. Hoe moet ik dat doen? Het wordt me te veel. Ik val flauw.

Lees ook: Zwanger van een grote of zware baby? Dit moet je weten

"Gaat het weer?" De verloskundige en Paul hangen over me heen. Ik lig op de vloer van de badkamer. Ze geven me frambozenlimonade. Zo smerig. Samen helpen ze me naar het bed. Meteen een wee. Uit onmacht bijt ik keihard in het bed. Ik moet persen! Ik ben bijna twaalf uur bezig, maar dan is het eindelijk zover. Ik mag meepersen! Paul staat te filmen. Wat is dit zwaar! Ik schreeuw met al mijn kracht. Het hoofdje is er bijna. Dit doet zo'n pijn. Haal hem eruit!

Prachtige jongen

"Je mag je baby aanpakken," hoor ik zeggen. Ik buig voorover. Wat is hij mooi! Alle angsten vallen meteen van me af. Hij is helemaal niet groot, hij is prachtig. Paul en ik kijken elkaar aan. Woorden zijn niet nodig, onze blikken zijn onbetaalbaar. We knippen samen de navelstreng door. Hij is er: Dawson Tony. Onze zoon!'