'Onderweg naar Patrick en Mandy ben ik benieuwd waarom ze contact met mij hebben opgenomen. Ze wonen niet echt in de buurt en ik weet eigenlijk nog niets, behalve dat ze allebei begin twintig zijn en al een dochter van 1 jaar hebben.
Bij een aanvraag voor doulabegeleiding plan ik altijd eerst een kennismakingsgesprek, er moet van beide kanten een klik zijn om samen verder te gaan. Ik ben immers aanwezig op een van de intiemste momenten in iemands leven.
Lees ook: Extra steun bij de zwangerschap en bevalling: dit doet een doula
Een huis vol
Eenmaal bij Patrick en Mandy thuis kijk ik om me heen. Het kleine huis is behoorlijk vol met, behalve veel spullen, de beide ouders, hun dochter én de moeder van Mandy – een vrouw van mijn eigen leeftijd. We praten wat en al snel vertelt Mandy heel open over hun leven en de 'rugzak' die zij en Patrick allebei hebben. In die rugzak zijn de nodige diagnoses te vinden, waaronder autisme.
In het gesprek merk ik vooral dat Mandy degene is die makkelijk praat. Het gaat over hun dochter en de eerste bevalling, die niet zo is verlopen als ze graag had gewild. Maar ook over haar vader, die in het buitenland woont. ,,Maar hij moet zijn huis uit", vertelt Mandy erbij. ,,Dus aan het einde van het jaar komt hij hier ook wonen."
Ik benijd haar niet. Tegen die tijd heeft ze een pasgeboren baby, een peuter en dus een inwonende vader – en de ruimte is hier al beperkt. Maar Mandy lijkt er niet over in te zitten. Patrick kan ik niet goed inschatten, hij is een man van weinig woorden.
De gewenste bevalling
De vraag aan mij is heel duidelijk: Mandy wil deze keer bewuster bezig zijn met de bevalling en meer haar eigen wensen volgen. De eerste bevalling was medisch omdat ze destijds nog medicatie slikte. Nu zou ze heel graag thuis in bad haar baby ter wereld willen brengen.
Een eerste bevalling die niet is verlopen zoals gewenst, is een belangrijke reden waarom mensen bij mij komen voor een tweede bevalling. Ik kan uiteraard niets beloven, en ook niet toveren, maar ik kan wél met de ouders heel duidelijk een geboorteplan op papier zetten, de randvoorwaarden scheppen om de gewenste bevalling te krijgen en tijdens het hele proces hun wensen bewaken.
Bovendien kan ik vertrouwen en coaching geven, zowel voorafgaand als tijdens de bevalling. Dat laatste is voor Mandy belangrijk, merk ik. Ze moet vertrouwen in haarzelf en haar eigen lichaam krijgen.
Het vertrouwen groeit
Tijdens de zwangerschap ga ik een aantal keer bij Mandy en Patrick langs. We nemen hun wensen door, bespreken de ins en outs van een badbevalling en doen ademhalingsoefeningen. Ook hebben we het over de processen die loskomen tijdens de bevalling, de hormonen die vrijkomen en hun functie.
Mandy neemt het allemaal in zich op. Ik krijg steeds meer bewondering voor deze twee jonge mensen die ik zo zie groeien. Zeker als de relatie van Mandy's moeder uitgaat en zij ook nog haar intrek in het toch al kleine huisje neemt. ,,Beetje druk maar het gaat wel", zegt Mandy.
Patrick heeft er meer moeite mee, ik denk niet dat hun hond ooit eerder zoveel heeft gewandeld. Overigens komt hij wel steeds meer los en vertelt me vol trots over zijn werk op de vuilniswagen, dat vind ik mooi om te zien. Het vertrouwen groeit, in mij, maar vooral ook in henzelf.
Mandy in haar bubbel
En dan is het zover. Ergens in het najaar belt Mandy: de bevalling is begonnen. Ik ga die kant op en kom terecht in een huis dat al helemaal klaar is voor de kerst – als kerstfan met nesteldrang is Mandy de boel maanden voor het feest al gaan versieren. Het geeft een geweldige sfeer.
Mandy trekt zich boven terug terwijl ik het bad oppomp in de woonkamer en als ze weer beneden komt, zie ik dat de bevalling nu echt heeft doorgezet. En dat Mandy zich er met vertrouwen aan over durft te geven. Al haar onzekerheid is verdwenen, ze laat haar lichaam doen wat het moet doen.
De verloskundige – bij uitzondering een man – begrijpt dat Mandy en haar bubbel vooral rust nodig hebben. Niet één keer toucheert hij haar, precies volgens haar wens om zo min mogelijk aangeraakt te worden. Als ze persdrang krijgt, knikt hij rustig en vol vertrouwen: toe maar. Ik geniet van wat hier gebeurt.
Lees ook: Hands off bevalling: wat is het?
We kijken toe
Ondertussen leg ik de kleertjes klaar en vul de kruiken. Dat is het werk van de kraamzorg, maar het bureau dat Patrick en Mandy hebben ingehuurd is, zo weet de verloskundige, enkele dagen geleden failliet gegaan. Onhandig, maar zeker geen reden tot paniek tijdens deze zo kalme bevalling.
Alleen Patrick is af en toe wat onthand, ik probeer hem gerust te stellen en laat hem vooral bij zijn vrouw zitten. Hij vindt zijn rol, steunt haar en zo doen ze de bevalling echt samen. Prachtig om te zien hoe, precies zoals ze het graag wilden, hun zoon even later in bad wordt geboren. Mandy pakt hem zelf aan, de verloskundige en ik kijken toe.
Een grote glimlach
Dat de verloskundige niet met zekerheid kan zeggen of de hele placenta is geboren waardoor Mandy alsnog naar het ziekenhuis moet, is een domper die haarzelf niet echt lijkt te deren. Als zij, Patrick en de baby met de ambulance zijn opgehaald, blijf ik in mijn eentje achter.
Ik ruim het bad op en laat de bevalling nog eens door mijn hoofd gaan. Met een grote glimlach trek ik daarna de deur achter me dicht. Dat ik hierbij heb mogen zijn, is een enorme eer. Dat vertel ik ook als ik in de kraamweek nog een keer op bezoek ga en als we zes weken later het traject met een laatste gesprek afsluiten.
Lees ook: Kraamzorg klaar? Met deze originele cadeaus kun je je kraamverzorgende bedanken
In opleiding
Patrick en Mandy wonen inmiddels met zowel haar moeder als haar vader in hun huis, maar ondanks de drukte én de pasgeboren baby ogen ze ontspannen. Die twee zijn niet gek te krijgen. Als ze vertellen dat ze van mij hebben geleerd, zeg ik dat dat andersom net zo goed geldt.
Voor hoe zij in het leven staan als piepjonge ouders met hun rugzakken, kan ik alleen maar bewondering hebben. Als Mandy me een tijdje daarna appt dat ze heeft besloten de opleiding tot doula te gaan doen, glim ik van trots. Een groter compliment zou ik niet kunnen krijgen.'
