Start: 07.00 uur
'Een schommelende bloeddruk, niet slapen: het laatste stukje van de zwangerschap viel me zwaar. Nóg twee weken niet slapen, dat zou ik echt niet volhouden. Daarom heeft de verloskundige me gestript. Vandaag mogen we ons melden in het ziekenhuis.
Lees ook: Strippen is een manier om de bevalling op gang te brengen, hoe werkt het?
Natte bende
We zijn er al vroeg. Eerst nog even aan de CTG en aan de bloeddrukmeter. Gelukkig is alles goed. Ik heb al 1 centimeter ontsluiting, daardoor kunnen ze meteen mijn vliezen breken. Het vruchtwater gutst eruit.
Pijnlijk
Een stagiaire prikt het infuus. Ik vind het prima. Maar ze prikt en prikt nog een keer. Pijnlijk! Dit gaat niet goed hoor. De verpleegkundige neemt het van haar over. De weeënopwekkers gaan aan. Maar het infuus blijft pijn doen. Ik kan mijn vingers bijna niet bewegen. Er wordt opnieuw geprikt. Teun zegt nog: "Je moet straks wel in mijn hand kunnen knijpen."'
Oeps, vergeten
De weeën lijken ook niet echt door te zetten. Dan blijkt dat ze vergeten zijn om de weeënopwekkers omhoog te zetten. Nou dat gaat lekker allemaal… Als de opwekkers eenmaal zijn verhoogd, voel ik wel snel verschil. Krampen komen op. Het maakt het meteen pittiger.
Verademing
Hangen op het bed, wiebelen op mijn tenen; tijdens mijn vorige bevalling deed ik precies hetzelfde. Toen ging het allemaal supersnel. Het bad kan opgezet worden! Als het bad vol is, kan ik er meteen in. Wat een verademing. Het warme water voelt zo fijn. De weeën zetten door. Steeds sneller achter elkaar. Steeds minder tijd om op adem te komen. Teun telt met me mee. Langzaam kom ik in mijn bubbel.
Lees ook: Doula Annelies Mulder over bevallen in bad
Nu al?
Waarom wilde ik dit ook alweer? Het bad is super, maar de weeën doen zó veel pijn. En ik voel druk. Nu al? De verloskundige doet gauw een check. Ik heb ruim 7 centimeter ontsluiting. Ruim over de helft. Goed zo lijf!
Ik hou het niet meer
Kwartiertje verder. Ik kan het niet meer tegenhouden. Dit kindje moet geboren worden! Weer een wee. Snelle controle door de verloskundige. Volledige ontsluiting! "Ga maar rustig meepersen!" zegt ze. Meepersen? Hoe moet dat ook alweer? De verloskundige geeft aanwijzingen. Zijn we dan tóch aan het eind van de dag thuis? Maar ik pers en pers en pers. En de baby komt maar niet. Wat gebeurt er?
Paniek
De kamer staat ineens vol met mensen. Een couveuse wordt klaargemaakt. Het gaat niet goed met de hartslag van de baby. "Het persen duurt te lang," zegt de gynaecoloog, "je moet NU het bad uit." De verpleegkundige en Teun helpen me eruit. Snel een handdoek om. Kan ik nog wel zitten? Het voelt alsof het hoofdje er al uithangt. De gynaecoloog zegt iets. Ik hoor het niet goed. Gaat onze baby dood?
Klem
Ik blijf doen wat er gezegd wordt. Persen, wegzuchten en weer persen. Door blijven gaan. De gynaecoloog zet al een verdoving en een knip. De baby zit vast met het schoudertje. Het lijkt wel alsof ze hem eruit trekken!
En dan ineens…
… is onze baby daar. Maar ik hoor niks. Geen gehuil. Ons kleine grijze mensje wordt op mijn borst gelegd. Nog steeds geen geluid. Teun mag de navelstreng nog doorknippen. Het lijkt een seconde. Baby weg. Naar de arts.
Blij en verward
Teun loopt mee. In de hoek van de kamer doen ze controles. "Het is een jongetje!" roept Teun naar mij. Wauw, een jongetje. Ik ben blij en verward tegelijk. We zijn net papa en mama geworden, maar ik kan alleen maar toekijken vanaf het bed.
Beademing
Hij wordt beademd. Hij huilt even. Zijn longetjes worden leeggezogen. Beetje huilen. En weer aan de beademing. Zo gaat het even door. Ze rijden hem dichterbij zodat ik zijn handje kan vasthouden. Heel eventjes, dan gauw weer terug naar de arts.
Sterk mannetje
"Het gaat beter met hem," zegt de kinderarts eindelijk. Hij doet het goed. Ik moet huilen en lachen tegelijk. Het komt allemaal goed. Ons mooie, sterke mannetje. Onze Tijn!"
5,5 uur later
Naam: Tijn • Gewicht: 3150 gram • Lengte: 49 cm
