Noors bevallingsverhaal: 'Die druk in mijn bekken! Ik kan alleen maar staan'

'"Het voelt als golven die hoger en hoger komen en weer wegtrekken," had de yogalerares gezegd. Maar dit lijkt meer op kramp. Ik besluit het aan te kijken. Het is niet pijnlijk, wel vervelend. Na een halfuurtje maak ik Els toch maar wakker, het voelt wel echt.

Yoga-ervaring helpt

Ik hang met mijn ellebogen op de keukentafel. De yogalerares had gelijk, het voelt precies als golven. Ik probeer rustig mee te puffen. De golf gaat weer liggen. Els heeft net nog even geslapen. Ik niet, de weeën werden steeds serieuzer. Negen jaar yoga-ervaring helpt wel, merk ik. Het ademen tijdens een wee gaat goed. Geen paniek. Els is rond acht uur uit bed gekomen. Ik ga onder de douche en plof daarna op de bank.

Eigenlijk te vroeg

De druk in mijn bekken wordt gigantisch. Liggen lukt niet meer, dus ik hang nu maar wat in de keuken. Leunend op tafel, net als vannacht. Ik check de weeën-app. Ze komen nu om de zeven à acht minuten. Eigenlijk te vroeg om het ziekenhuis te bellen, maar zullen we het toch maar doen? Ik heb zo veel pijn.

Vals alarm?

We gaan. Ik pak mijn paspoort en gooi gauw mijn sloffen in de tas. Verder zit alles er al in, volgens mij. "Ben je er klaar voor?" vraagt Els. Ja, ik denk het wel. Maar hoe moet ik nou weeën opvangen in de auto? Het valt me mee. Tijdens het rijden worden de weeën minder heftig. Het was toch geen vals alarm hè?

Pas het begin

"Ik breng jullie naar de bevallingssuite," zegt de verpleegster. Een mooie kamer. We hebben zelfs een badkamertje. Daar komt weer een wee. Ik zoek steun en leun op het bed. Rustig ademen. De hoge golven zijn terug: de weeën worden weer pittiger. Maar het wordt vast nog erger.

Op mijn sloffen

Ik krijg een patch op mijn buik om de hartslag van de baby te monitoren. Iedereen staat aan mijn buik te frummelen. Dat geeft niet. Maar die druk in mijn bekken! Ik kan alleen maar staan. Hangend aan het bed kijk ik naar beneden. Wat ben ik blij met mijn warme sloffen.

Gepriegel

3 centimeter ontsluiting. Hij wordt dus echt vandaag geboren! Maar aan het eind van de middag is er maar 1 centimeter bij. Mijn vliezen worden gebroken. Het voelt als vervelend gepriegel. Terwijl het warme vruchtwater eruit loopt, stromen de tranen over mijn wangen.

Ruggenprik

Mijn bekken voelt alsof het gaat ontploffen en de weeën worden alleen maar pijnlijker. Ik wil een ruggenprik. Ik hou het niet meer. Met bed en al rijden ze me naar een andere ruimte om de prik te zetten. Lastig, met die weeën tussendoor. Ik zit voorovergebogen te puffen. Verpleegsters staan te wachten. De wee is bijna weg. Nu kan het.

Bekken

Heerlijk, ik kan eindelijk liggen. Maar het duurt maar even. Ik heb ook weeënopwekkers gekregen. De weeën komen nu regelmatiger en worden heel heftig, dat voel ik ondanks de ruggenprik. Ik visualiseer de golven en knijp in Els' hand. Mijn bekken. Zelfs de ruggenprik helpt daar niet tegen. "Je zit op 8 centimeter," zegt de verloskundige. "Maar het is een sterrenkijker." Dat méén je niet! Vandaar die pijn! Wat nu? Vacuümpomp? Keizersnee? "We kijken het nog even aan," zegt ze.

Zo moe

Het gaat ineens snel. Ik mag persen! De golven zijn gigantisch. Ik kan ze bijna niet meer tegenhouden. Het hoofdje is al te zien, zeggen ze. Er worden koude doekjes op mijn voorhoofd gelegd. Ik pers mee. Het doekje schuift voor m'n ogen, maar ik heb geen puf om het weg te halen. Laat de baby er snel uitkomen!

Ring of fire

Ze doen allemaal een blauwe jas aan. Dit wordt menens. Els wil de baby aanpakken. Ja, weer een wee. Meepersen! Mijn god. Het hoofdje is er. Heeft hij haar? Die pijn! De laatste golf. Ik geef alles. De baby floept eruit. Els legt Oscar op mijn buik. We moeten allebei vreselijk huilen. Een baby! We hebben een baby!'