Presentator en onze columnist Lucas van de Meerendonk: 'Ik wilde altijd de beste presentator worden, maar nu wil ik vooral de beste vader zijn'

Jeugdjournaal-presentator Lucas van de Meerendonk (37) is onze nieuwe columnist. Het vaderschap zit hem soms behoorlijk in de weg als presentator. 'Ik kan om alles janken. Bij een item over gepeste kinderen vecht ik tegen de tranen. “Oké, Lucas,” zeg ik dan tegen mezelf, “over tien tellen zijn we live, diep ademhalen, daar gaan we.”

‘Normaal gesproken is dit mijn moment om te schrijven,’ vertelt Lucas van de Meerendonk als hij terugkomt in de woonkamer. Hij heeft net jongste dochter Fiep naar bed gebracht voor haar middagslaapje, dochter Koosje mag een uurtje tv kijken. Die schrijftijd heeft Lucas eigenlijk wel nodig, want hij werkt aan zijn tweede kinderboek én hij is de nieuwe columnist van Ouders van Nu. Vooralsnog zullen de meeste mensen deze goedlachse Utrechter kennen als presentator van het NOS Jeugdjournaal of, zoals Lucas het noemt, de droombaan.

Toch ben je minder gaan werken vertelde je net, hoe zit dat?

‘Sinds de komst van Fiep ben ik inderdaad elke maandag en om de week op donderdag vrij. Ik ken veel mannen die geen seconde overwegen om minder te gaan werken, ik vind dat vreemd: je hebt toch samen voor kinderen gekozen? Ik hou van mijn werk, maar ik wil mijn kinderen ook zien opgroeien. En daarbij: mijn vriendin is fotograaf en heeft net zo goed ambities, waarom zou zij overal voor moeten opdraaien? Nee hoor, ik beschouw het als de beste beslissing ooit.’

Het vaderschap heeft dus wel invloed op je ambities?

‘Zeker. Ik wilde altijd de allerbeste presentator worden, maar nu wil ik vooral de beste vader zijn. Hoe zoetsappig dat ook klinkt. Ik wil dat mijn dochters voelen dat ik hun veilige haven ben en dat ze altijd bij me terechtkunnen. Het vaderschap heeft trouwens ook een keerzijde: ik kan om alles janken. Bij een item over gepeste kinderen vecht ik tegen de tranen. “Oké, Lucas,” zeg ik dan tegen mezelf, “over tien tellen zijn we live, diep ademhalen, daar gaan we.” Dus dat zit me soms behoorlijk in de weg als presentator, haha.’

Leven jullie volgens een strak schema in huize Van de Meerendonk?

‘Meestal is het chaos. Mijn vriendin vertrekt soms ineens midden op de dag naar een fotografieklus, dus het is altijd passen en meten. Op die dagen doe ik mijn voorbereiding vanuit huis of ik laat de hond al om zes uur uit, smeer vast boterhammen en probeer alvast wat werk te doen. Hoewel Koosje alweer een halfjaar op school zit, zijn wij nog steeds niet gewend aan het schoolritme.

Dan zien we de buren – met drie schoolgaande kinderen! – alweer langs ons huis naar school lopen, terwijl ze bij ons nog in pyjama zijn. Hoe doen mensen dat? Ik denk wel eens dat ik in het verkeerde land ben geboren, met mijn relaxte mañana mañana-mentaliteit. Ook Koosje moet ik ’s ochtends echt wakker schudden voor school, en dan staat ze op met een wel héél herkenbaar ochtendhumeur…’

Wat kunnen we verwachten in je columns?

‘Een eerlijke kijk op het vaderschap. Ik vind opvoeden best lastig en sommige zaken worden echt geromantiseerd. Zo ook de uitdaging om, naast ouders, ook gewoon vriend en vriendin te blijven. Breng dat maar eens in praktijk met zulke drukke werkschema’s. Vaak werk ik tot ’s avonds laat en als ik vrij ben, heeft zij weer een fotoklus. Gaan we eindelijk samen uiteten, dan praten we toch weer net te lang over de kinderen.’

Lees ook: Taakverdeling thuis: zo maak je van de to-dolijst in je hoofd een gedeelde verantwoordelijkheid

Wat is er veranderd in jullie relatie?

‘Vroeger hingen we lekker in de kroeg en trokken we nóg een fles wijn open. Maar nu onze natuurlijke wekker – Fiep – zomaar vóór zessen kan afgaan, doe we dat niet vaak meer. Wel proberen we twee keer per jaar samen een weekend weg te gaan, naar Amsterdam of Londen. Dan past de vriendin van mijn broertje op de kinderen. Daarin hebben we enorm geluk met haar, want zij vindt het heel belangrijk dat Shody en ik genoeg tijd voor elkaar blijven én kunnen maken.’

Hebben jullie verder veel hulp van familieleden?

‘Mijn schoonouders passen om de week op met veel plezier op. Mijn eigen moeder overleed in 2014, dat blijft een groot gemis. Ik had ontzettend graag met haar willen sparren over het ouderschap. Over luiers verschonen en temperaturen tot aan voedingstips of gewoon: “Hé mam, ik kom er even niet uit, wat nu?” Zoals je een moeder kunt vragen.

Niets ten nadele van mijn vader overigens, want hij is hartstikke lief en dol op de kleinkinderen, maar hij vindt het ook spannend om een héle dag op te passen. Terwijl mijn moeder meteen in de auto was gesprongen als ik haar zou bellen.’

Op welke momenten voelde je het gemis van je moeder nog meer?

‘De geboorte van Koosje was behoorlijk zwaar, met een heftige bevalling, een spoedkeizersnee, Shody die dagen in het ziekenhuis moest blijven. Iedereen had het over een roze wolk, maar voor ons was die wolk best… grijs – hoe gelukkig we ook met Koosje waren natuurlijk.

Na de bevalling was ik compleet in de war: Shody lag in de uitslaapruimte, ik in een andere kamer naast Koosje in de couveuse. Ik wist me geen raad, wat moest ik doen, moet ik tegen haar praten? Ik werd overvallen door allerlei emoties die ik niet kon delen, op dat moment had ik maar wát graag mijn moeder gebeld.’

Je dochters hebben hun oma nooit gekend, hoe vertel je over haar?

‘Aan de hand van foto’s en verhaaltjes. Ik laat Koosje zien dat oma Dré net als zij en ik een spleet tussen haar tanden had, dat dit echt ons familieding is. Hoewel mijn moeder er niet meer is, leeft ze door dat soort rare kleine dingetjes duidelijk voort in mijn dochters. Dat emotioneert me. Ook hebben we onze beide dochters met hun tweede naam vernoemd naar mijn moeder. Op die manier is ze toch nog bij ons, al blijft het een open wond. Koosje geeft me af en toe zomaar een kus en zegt: “Ik vind het echt heel erg dat jij jouw mama moet missen.” Dat is toch prachtig?’

Lees ook: Rouwverwerking bij kinderen

Wat neem je in de opvoeding mee uit je eigen jeugd?

‘Probeer lief te zijn tegen elkaar en behandel andere mensen altijd netjes. Ik vind respect voor een ander heel belangrijk, gelukkig zegt zelfs Fiep al keurig “dankjewel” als ze een plakje worst krijgt van de slager. Ook hoop ik dat ze beseffen hoeveel geluk ze hebben. Wij hadden vroeger niet veel geld en waren blij met weinig. We zijn nu in de gelukkige positie dat we af en toe makkelijk een cadeautje kunnen kopen, maar ik blijf er scherp op dat ze wel dankbaar blijven.’

Wat herinner je je nog meer van vroeger?

‘Een warm gezinsgevoel, samen eten, ruzies werden altijd uitgepraat. Ik ga ook nooit met ruzie slapen, je weet nooit wat er kan gebeuren. Als ik eens te fel uit mijn slof schiet tegen mijn dochters, dat gebeurt, dan kom ik er later altijd op terug. Ik wil mijn kinderen meegeven dat je best mag ruziën, als je het maar weer oplost.

Tijdens Koosjes baby-tijd werden Shody en ik door slaapgebrek niet bepaald vrolijker. Wij kunnen best knetteren. Dan stonden we te bekvechten met Koosje erbij, totdat het consultatiebureau ons adviseerde dat niet meer te doen. Sindsdien ‘kibbelen’ wij pas als de kinderen in bed liggen – meestentijds ben ik dan trouwens alweer vergeten waar het om ging, Shody nooit, haha.

Grote kans dat het om mijn koopverslaving gaat dan… Ik koop aan de lopende band jurkjes voor Koos en Fiep op tweedehands-sites. Shody wordt helemaal gek als ze bij binnenkomst allerlei pakketjes in de gang ziet liggen. Helaas voor haar koop ik vrolijk door. En stiekem vindt ze het ook wel lief.’

Lees ook: Opvoedissues? Zó word je het met elkaar eens 

Zitten jullie qua opvoeding op een lijn?

‘We hebben een goede balans. Shody is consequenter, ik heb minder geduld. Als ik bijvoorbeeld denk: wat is mijn kind irritant, dan zou ik dat kunnen oplossen door te vragen wat haar dwarszit, maar mijn eerste reflex is toch vaak: “Hou eens op!” Kak, dat was niet hoe ik opvoedkundig had moeten handelen.

Verder ben ik als vader grappig, leuk en gezellig, maar wel chaotisch en inconsequent. “Geen snoep vandaag!” roep ik dan, om vervolgens op de markt bij de stroopwafelkraam te belanden. Laatst kreeg ik, na dit verhaal over stroopwafels, bij het consultatiebureau een reprimande dat de jongste qua gewicht hoog in de curve zit. “Je moet daar ook nooit de hele waarheid vertellen,” lachte Shody. Wist ik veel.’

Maak je je weleens zorgen?

‘Aan de lopende band. Over… alles! Ik snap nu wel dat het niet uitmaakt of je kind 2 of 16 is, ik moet er niet aan denken wat me nog allemaal te wachten staat. Momenteel maak ik me zorgen over Fiep die de laatste tijd slecht eet. Dan denk ik: hoe krijg ik die groenten erin, moet ik soms alles pureren en dan met een spuit….? Ik zou inmiddels moeten weten dat het goedkomt, maar de twijfels blijven.

Ook hierin ben ik trouwens inconsequent, het ligt er maar aan hoe mijn eigen pet staat. Vanmorgen zette ik een bord pap voor Fieps neus, ze schoof het weg en zei: “Blèh”. Ik was in mijn hoofd druk met werk, met Koosje op tijd op school krijgen, dan ben ik sneller geneigd deze strijd níét aan te gaan en een broodje te smeren. Heb ik alle tijd en ben ik iets relaxter, dan denk ik: hallo, jij bent hier niet de baas. In dat geval kan zo’n ontbijt al snel twee uur duren.’

Lees ook: Moeilijke eters: als je peuter niet wil eten

Lijken je dochters op jou?

‘Bij Koosje zie ik beangstigend veel van mezelf terug, zoals dat ochtendhumeur en haar fantasie. Ze verzint graag verhalen, soms gaat ze aan tafel zitten met papier en pen en zegt: “Ik schrijf ook een kinderboek, papa!” En net als ik vindt ze het verschrikkelijk als ze iets kwijt is; zelf word ik dan helemaal gek en spit ik het hele huis door.

Aangezien ik vaak iets kwijt ben, komt dit ritueel regelmatig voor. Koosje reageert hetzelfde, als ze een knuffel mist, gaat ze volledig over de rooie. Een kopie van mij. Vervolgens zeg ik tegen haar: “Even rustig blijven, eerst tot tien tellen.” Dat mantra kan ik beter tegen mezelf zeggen in de spiegel.’

Ben je gelukkig?

‘Ik wilde altijd al kinderen, ik werk niet voor niets bij het NOS Jeugdjournaal: ik ben zelf ook een groot kind. Maar ik vind het nog veel leuker dan verwacht. Laatst ging ik met Koosje en Fiep, zonder mijn vriendin, een weekend weg. In het begin vond ik dat echt spannend, maar het ging hartstikke goed. Dit gaf me als vader ongekend veel zelfvertrouwen: ik kan dit, ik heb het helemaal voor elkaar.

Het gelukkigst ben ik als we met lekker weer, na het eten, met z’n allen een ijsje halen bij mijn favoriete ijssalon aan de Oudegracht in Utrecht. Dat vind ik magisch. Zodra de lente aanbreekt, kan dit ritueel dan ook zomaar twee of drie keer per week plaatsvinden. Nu maar hopen dat het consultatiebureau dit niet leest…’

Dit is Lucas

Lucas van de Meerendonk (37) is presentator bij het NOS Jeugdjournaal, schrijver van het kinderboek Pas op voor de billenbijter! én de nieuwe columnist van Ouders van Nu. Lucas woont in Utrecht met zijn vriendin Shody en hun dochters Koosje (4) en Fiep (2).

Tekst: Kim Hopmans – Beeld: Shody Careman