Lees ook: Actrice Marlijn Weerdenburg: 'Wat me tegenvalt van mezelf is mijn gebrek aan geduld'
'Hé mam, wij wonen in Den Haag hè?' vraagt Jake, de bijna 3-jarige zoon van Shelly Sterk en haar man Mark Ebing. 'Klopt, maar hoe weet jij dat?' lacht Shelly. 'Ik weet dat, ik weet dat,' antwoordt het ventje voldaan. Meteen is duidelijk: Jake is geen verlegen mannetje. 'Mensen vragen weleens of hij ook een uitknop heeft,' glimlacht Shelly. 'Dat snap ik wel, want hij babbelt de hele dag door. Ik vind dat echt om te gieren, hij is zó gezellig.'
Weinig last dus van de twee is nee-fase?
'Nou, ik denk soms heus wel: hallo, luister eens naar me! Laatst rende Jake bij de groenteboer zo ineens de winkel uit, de stoep op, richting een drukke weg. Voordat hij buiten was, riep ik hem terug, maar: hij draaide zich om, lachte keihard en rende door. Dan word ik woest, hoor. Ik ging hem achterna en pakte hem beet: "En nu luisteren, het is níét grappig wat je doet, maar hartstikke gevaarlijk, hup naar binnen jij!" Bij de kassa zei hij: "Sorry mama, ik zal het niet meer doen." Toen zei een vrouw achter me: "Ach, we vergeten allemaal weleens wat, toch?" Op zo'n moment vraag ik me af: ben ik misschien te streng geweest?'
Lees ook: Kind luistert niet? Zo pakken ze het aan op het kinderdagverblijf
Denken jij en Mark hetzelfde over de opvoeding?
'Ja, gelukkig zitten we hierin helemaal op één lijn. Jake krijgt bij ons allebei dezelfde behandeling: hij hoeft het dus niet bij Mark te proberen als het bij mij niet lukt. Samen zijn we behoorlijk duidelijk. Daarbij hebben we ook het geluk dat Jake gewoon geen kind is dat op de grond gaat liggen krijsen om zijn zin te krijgen. Zonder Mark en mezelf te veel credits te geven: misschien is dat wel gewoon de aard van het beestje. Jake is relaxed, net als wij – en we zijn streng als het moet.
Het fijne van deze peuterleeftijd vind ik dat ik echt kan communiceren met Jake, hij snapt alles dondersgoed. Ik vind het daarom makkelijker dan verwacht om tijd met hem door te brengen. Zo waren we laatst in Barcelona, waar Mark moest werken, en ik besloot om met Jake te gaan citytrippen. Samen in de hop on, hop off-bus, ijsje hier, terrasje daar, lekker samen uit eten. Dat was leuk en ging eigenlijk heel makkelijk.'
Lees ook: Dit hoort allemaal bij de leeftijd van 3 jaar
Zijn er, als het gaat om opvoeding, dingen die je anders wilt doen dan je ouders?
'Ik kom uit een hecht, harmonieus gezin, eigenlijk kan ik niets bedenken wat mijn ouders 'verkeerd' hebben aangepakt. Hooguit waren ze overbezorgd, zeker mijn moeder. Helaas ben ik dat zelf ook. Misschien een tandje minder dan mijn ouders, maar ik ben wel écht een bezorgd moedertje. Niet 'fysiek' bezorgd trouwens: ik laat Jake heel vrij qua klimmen en klauteren, zijn schenen zitten onder de blauwe plekken – dat hoort er ook bij vind ik. Maar ik neem elke grótere beslissing met betrekking tot Jake enorm serieus.
Zoals de keuze voor de kinderopvang: we gingen ergens kijken, ik twijfelde, en omdat het toch niet helemaal goed voelde, zochten we verder naar een gastouder. Dat pakte ontzettend goed uit overigens, maar ik was daarin graag wat makkelijker geweest: "Prima, we gaan dit gewoon doen, ons kind zal er heus niet slechter van worden, hup hup, en weer door." Maar zo werkt het blijkbaar niet helemaal: als moeder wil je toch het beste voor je kind.'
Lees ook: Zo weet je of je overbezorgd bent
Was je destijds klaar voor het moederschap?
'Ik wist altijd wel dat ik kinderen wilde, maar ik voelde me er nog niet klaar voor. Ik maakte me druk om mijn werk, want zou een kind krijgen mijn carrière kunnen dwarsbomen? Volgens mij is het voor iedere vrouw spannend om de keuze voor een zwangerschap te maken. Voor mannen ligt dat nou eenmaal een stuk makkelijker: een kind krijgen betekent voor hen niet dat je er meteen vier maanden uit ligt. En als het kind er eenmaal is, rust het grootste deel van de zorg toch nog vaak op de schouders van de vrouw. En dan hebben we het nog niet eens over het fysieke herstel na de bevalling…'
Want je bevalling was niet bepaald een rozentuin, of wel?
'Zeker niet. Mijn moeder zei altijd: "Liever een bevalling dan naar de kaakchirurg!" Dat bedoelde ze natuurlijk heel geruststellend, maar toen ik na veertien uur weeën pas 1 centimeter ontsluiting had, belde ik haar op: "Wil je nooit meer zeggen dat het wel meevalt!" Ik vond het de grootste onzin. Ik had ook nog bijna geen vriendinnen met kinderen, dus kende amper verhalen of andere ervaringen. En op Insta zie je alleen maar moeders die al na twee dagen in een kort rokje achter de kinderwagen lopen te flaneren, nou dat was ik niet.
Ik dacht dan ook dat ik de enige vrouw was die na haar bevalling weken jankend op bed lag en zich een waardeloze moeder voelde. Dan weer huilend van de fysieke pijn, dan weer uit liefde voor Jake. Mijn hormonen schoten echt alle kanten op. Ook dacht ik van tevoren dat het ná de bevalling sowieso genieten geblazen zou zijn. Dat prent de kraamvisite je ook voortdurend in: "Geniet ervan, deze tijd gaat zo snel." Nou, het kon me eerlijk gezegd allemaal niet snel genoeg gaan! Natuurlijk was ik hartstikke verliefd op Jake, maar niemand praat over die fysiek loeizware weken die nog kunnen volgen.'
Lees ook: Alles over herstel na de bevalling
Heb je het een plekje kunnen geven?
'Ik denk het wel, ik weet het eigenlijk niet. Nu Jake bijna 3 is, vragen steeds meer mensen waar 'nummer twee' blijft. Of ik krijg opmerkingen via Insta: 'Je bent vast zwanger, je hebt echt die mooie zwangere glow.' Haha, wat is dit? Ik vind het niet erg, het is allemaal vast lief bedoeld, maar ik krijg dus wel van alle kanten de boodschap dat het weer tijd wordt om te baren. Zelf ben ik er totaal nog niet mee bezig. Tijdens de bevalling gilde ik zelfs tegen Mark: "Help me onthouden als jij ooit een tweede wil: ik níét!" Ik kan alleen maar hopen dat, mocht die tweede er ooit komen, de bevalling meevalt.'
Ik hoor wel een voorzichtige opening…
'Eerlijk is eerlijk: als ik me een voorstelling maak van ons gezin in de toekomst, dan zie ik wel een groot gezin voor me, met twee of misschien wel drie kinderen. En als Mark zwanger zou kunnen worden, dan zou ik er best wel weer voor openstaan, maar ik vrees dat ik het zelf moet gaan doen en dat weerhoudt me nog. Ik wacht op het oergevoel van binnenuit dat zegt: "Je moet weer een kind proberen te maken, dit wil je!" En dat is er nu gewoon nog niet.'
Lees ook: 13x Zo weet je dat je klaar bent voor een tweede kind
Hoe gaat het inmiddels met je emotionele huishouding?
'Mijn hormoonbalans is weer hersteld, maar ik ben zonder twijfel meer emo dan vroeger. Als voorbeeld: toen Mark zijn trouwgeloften uitsprak, liet ik geen traan, maar toen Jake laatst zijn drijfdiploma kreeg, had ik direct tranen in mijn ogen. Alles rondom het moederschap raakt me meer dan ik ooit had kunnen bedenken. Ik ben ook letterlijk meer bij Jake dan ik vooraf had verwacht, omdat ik het zo leuk en makkelijk vind.
Ik geniet nu juist van de voordelen van mijn flexibele werk, waardoor ik ook veel momenten met Jake kan pakken. Mark en ik hebben allebei werk dat elke week anders is ingedeeld, daarnaast speelt Mark nog in een band, het is dus elke week zoeken: wie kan wanneer, wanneer kan de gastouder, wanneer mijn ouders? Ik ben vaker bij Jake dan Mark, dus op de momenten dat ik een klus heb, zeg ik wel makkelijk: "Regel jij het nu maar even, schat." Het komt altijd wel goed, is tot nu toe de ervaring.'
Zijn je ambities veranderd sinds het moederschap?
'Niet echt. Hoewel ik wel meer rust ervaar, in die zin dat ik alleen nog maar dingen op tv wil doen die echt bij me passen. Dat klinkt makkelijker dan het is, want het is soms heel moeilijk om 'nee' te zeggen. Zeker in de media bestaat de tendens: je moet blij zijn dat je bepaalde kansen krijgt. Bovendien klinken veel klussen al snel leuk of gezellig. Zo werd ik laatst gevraagd om een online programma over voetbal te presenteren. Ik twijfelde, want het klonk tof en ik zou werken met leuke mensen, maar… ik ben geen voetbalpresentatrice, moet ik dat dan wel doen? Ik wil geen allegaartje worden dat overal voor te porren is.
Ik ben erachter: als iets niet bij me past, kan ik het beter niet doen, want daar word ik ook niet happy van. Dat soort keuzes maken, gaat me sinds het moederschap steeds beter af. Mijn hart ligt bij interieur en styling, en in een ander genre heb ik een programma bedacht dat ik met mijn eigen productiehuis wil gaan maken. Dat vergt tijd en geduld – niet mijn sterkste kant – maar het lijkt me gaaf om iets te doen waarin mijn ziel en zaligheid ligt.'
Die verbouwdrift kun je wel helemaal kwijt in jullie tweede huis in Spanje.
'Absoluut, daar zijn we inderdaad constant aan het verbouwen. Heerlijk vind ik dat – en Jake ook, hij krijgt het met de paplepel ingegoten en bemoeit zich er dus ook gezellig mee: "Hier komt de keuken en daar de tafel, hè mama?" Jake voelt zich in Spanje als een vis in het water. Elke keer dat we er zijn – ongeveer eens in de twee maanden – zegt hij een paar keer per dag dat hij voor altijd in Spanje wil blijven en nooit meer terug naar Nederland wil. Haha, nou, dat is geen optie hoor, maar ik snap het wel vanuit zijn perspectief: in Spanje heeft hij een minigolfbaan, een trampoline, een speelhuisje, een zwembad, veel ijs en alle aandacht. Het is Jakes hemel.'
Lees ook: Dirk en Feikje emigreerden met hun jonge gezin naar Spanje: 'We fantaseerden hier al lang over'
Is dat dé plek om tijd met z'n drietjes te hebben?
'Dat kan daar heel goed, maar daar hebben we Spanje niet voor nodig. We vinden het minstens zo heerlijk om hier in Den Haag samen naar het strand te gaan, te eten bij de toko of te barbecueën in de tuin. We hebben het gewoon hartstikke leuk met z'n drieën. Misschien hebben we geluk met Jake; hij is gewoon een gezelligerd om erbij te hebben.
Mark en ik zullen dan ook niet snel een weekje sámen weggaan, hooguit een weekend. Maar dat schiet er eerlijk gezegd wel bij in: de laatste keer dat we samen uit eten gingen, is echt al lang geleden, er kwam steeds iets tussen en voor je het weet, ben je weer twee maanden verder. We zeggen regelmatig: "Ik mis je een beetje." Dat naar elkaar uitspreken, is vaak al genoeg. We hebben gekozen voor een kind en dit zijn gewoon de jaren waarin we elkaar een beetje moeten missen. Maar: ik ga nu wél meteen een restaurant reserveren! Dan staat het maar vast.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
