'Je wereld stort in. Hoe gaat mijn leven er nu uitzien? Hoe ga ik voor mijn vier jonge kinderen zorgen?' Het zijn de eerste dingen die Wols denkt als ze wakker wordt in een ziekenhuisbed en beseft dat haar leven voorgoed is veranderd.
Het is september 2022 als het misgaat. De Almeerse wordt wakker en voelt zich niet helemaal lekker. Drie weken daarvoor is ze bevallen van haar zoontje Leighton. 'Na de bevalling was ik moe, voelde me wat grieperig. Corona, dachten we. Dat heerste toen.'
Meer lezen over: Ontzwangeren, herstel na de bevalling
Haar vriend vertrouwt het niet als hij ziet dat haar benen spierwit zijn, en belt de ambulance. Binnen enkele minuten wordt lopen steeds moeilijker. 'Het voelde alsof ik dronken was. Mijn benen voelden heel zwaar. Vanaf dat moment herinner ik me niks meer.'
Shock
In het ziekenhuis belandt de moeder in een septische shock. Het lichaam stoot haar organen af. Dokters besluiten om Wols in coma te brengen. Pas na een week komen ze erachter wat er mis is. Wols blijkt streptokokken, een vleesetende bacterie, te hebben.
Haar armen en onderbenen zijn niet meer te redden. 'Ze waren afgestorven, compleet zwart', zegt Wols. Zelf merkte ze daar niks van, doordat ze in coma lag.
Ik weet hoe het eruitziet. Maar blijven hangen in het negatieve helpt niet
Roxanne Wols
Meerdere keren wordt haar verteld wat er precies is gebeurd. 'Het kwam pas veel later binnen. Op dat moment ga je pas nadenken wat het betekent voor jouw leven, je gezin. Alles waarvan je dacht dat het goed was, is weg. Ik kan veel dingen niet meer, moet alles opnieuw leren.'
Lees ook: Streptokokken A: wat is het en is het gevaarlijk?
Hechten
Nadat ze na vier weken is ontwaakt uit haar coma moet Wols nog maanden in het ziekenhuis blijven. Maanden die ze als kersverse moeder het liefst met haar baby wil doorbrengen.
'In het begin zag ik er zo slecht uit dat de psychologen het beter vonden dat ze mij even niet zouden zien. Daar heb ik het meeste moeite mee gehad. Ik had het gevoel dat ik mijn kinderen in de steek liet.'
Bij haar jongste kind, inmiddels 2 jaar, merkt ze daar nog steeds de gevolgen van. 'Hij heeft zich niet kunnen hechten aan mij. Nog steeds trekt hij meer naar mijn vriend naar dan mij. Dat heeft tijd nodig.'
Wat wél kan
Boosheid. Frustratie. Het zijn de gevoelens die in die beginperiode vooral overheersen. 'Het is domme pech geweest. Door mijn zwangerschap had ik een lage weerstand, waardoor ik vatbaarder was voor de bacterie. Maar waarom ik? Ik werd vaak wakker en dacht dat het maar een droom was.'
Sinds een halfjaar heeft de Almeerse de situatie leren accepteren. 'Ik weet hoe het eruitziet. Maar blijven hangen in het negatieve helpt niet. We moeten kijken wat ik nog wél kan.'
Eten, bijvoorbeeld. 'Dat vond ik een van de eerste belangrijke dingen. Ik wil niet dat anderen mij eten moeten geven.' Vanuit het revalidatiecentrum krijgt Wols aangepast bestek. Aan het bestek zit een soort grijper, die ze kan schuiven op de plek waar haar hand ooit zat. 'Eindelijk weer iets dat ik zelfstandig kan. Kleine stapjes, maar ze helpen enorm.'
Lees ook: Een lichamelijke beperking en een kind opvoeden: deze ouders bewijzen dat het kan
Nieuwe dingen leren
Met een scootmobiel komt ze makkelijker op plekken en ze is zelfs weer in staat om te lopen met haar beenprotheses. 'Kleine afstanden. Het heeft veel tijd gekost, maar dat gaat steeds beter. Vroeger vond ik het spannend om nieuwe dingen te proberen. Nu moet ik wel. Dat heeft het mij wel geleerd.'
Toch kan ze niet alles meer, beseft ze. 'Als mijn vriend weg is, is er een oppas nodig voor de jongste. Ik heb wel een scootmobiel, maar ik krijg hem daar niet op. Hem verschonen kan wel, maar praktisch is het niet.'
Aanpassingen huis
Veel hulpmiddelen, zoals een traplift, worden vergoed door de gemeente. Toch moeten er nog veel aanpassingen worden gedaan in huis die niet vergoed worden. Aanpassingen die duizenden euro's kosten. 'Te hoge drempels bij deuren, een tuin die schots en scheef ligt, een te krappe douche voor mijn rolstoel.'
Oud-collega's zijn een crowdfunding voor Wols begonnen om ook die obstakels aan te passen. 'Dat helpt enorm. Zonder de steun van mijn familie, kinderen en vrienden was ik niet zo positief geweest.'
'Vorig jaar kon ik nog niet eens lopen en kijk waar ik nu ben. Ik kan steeds meer, word steeds zelfstandiger', zegt de Almeerse trots. Binnenkort krijgt ze een elektronische hand, waar ze spullen mee kan vast pakken. 'Mijn leven kan alleen maar beter worden. Zo sta ik erin.'
