'Voor mijn ongeluk was ik vooral erg zoekende. Ik was de zin van alles kwijt, hoewel ik een goede baan had. Ik lag elke avond met chips en cola op de bank, en was allesbehalve gelukkig. Ik zag er aan de buitenkant succesvol uit, maar aan de binnenkant ging ik kapot.
Op mijn 28e veranderde mijn leven: ik kreeg een bijna fataal motorongeluk. Ik hield er een hoge dwarslaesie aan over, met daarbij een complicatie die constante zenuwpijn en het risico van uitval veroorzaakt.
Echt geen Mister Positivo
Mijn verhaal is echt niet dat van iemand die plots Mister Positivo is na zo'n heftig ongeluk. Maar ik ben wel aan de slag gegaan met het thema 'hoe draag ik wat ik te dragen heb?'. Ik heb bijna al mijn spaargeld uitgegeven aan cursussen, trainingen en boeken die me hielpen een positieve mindset te ontwikkelen, ondanks dat het leven elke dag pijn doet. Dat werpt zijn vruchten af. Ik trouw zelfs met de liefde van mijn leven en mag drie dochters krijgen: een tweeling van inmiddels 9 jaar en nog een dochter van inmiddels 7.
Lees ook: Een lichamelijke beperking en een kind opvoeden: deze ouders bewijzen dat het kan
Honger om alles uit het leven te halen
Elke dag stel ik mezelf de vraag: wat maakt iets nou de moeite waard? Ik heb minder energie dan een ander, en constant pijn. Maar de honger om alles uit het leven te halen is groot. Mijn vrouw en ik hebben dan ook veel gereisd en in het buitenland gewoond. Het viel haar op dat ik minder pijn heb op reis. Bovendien zijn we echte buitenmensen en geeft leven in de natuur ons een gevoel van rijkdom.
Sinds we kinderen hebben bestaat dat reizen voornamelijk uit met de auto naar een familiecamping in Frankrijk gaan. Dat is altijd helemaal oké geweest. Er verandert iets wanneer mijn vrouw mij een filmpje stuurt van een experiment in Amerika. In het experiment wordt aan mensen gevraagd om op te schrijven waar ze het meest spijt van hebben. Wat blijkt? Iedereen heeft spijt van de dingen die ze níét hebben gedaan.
Lees ook: Kamperen met kleine kinderen? Dit zijn slimme tips van andere ouders
Op wereldreis
We gaan op reis, is het besluit. Zeven maanden lang. Om onze kinderen te laten zien dat de wereld anders is dan Nederland, anders dan Het Gooi. Om te ontdekken hoe het is om te leven met weinig. En voor onszelf: omdat de reislust nog altijd in ons zit.
We beginnen onze reis met drie weken in Sri Lanka, gaan dan voor drie weken naar Bali, om vervolgens met een 4x4-auto door West-Australië te trekken langs verlaten stranden en ruige plekken. We zullen daar voornamelijk offgrid leven, en ik kijk het meest uit naar dit deel van de reis.
Vervolgens trekken we twee maanden met een camper door Oost-Australië, reizen zes weken door Nieuw-Zeeland en sluiten af met vier weken Thailand. We gaan niet langs luxe resorts of comfortabele hotelkamers, maar kamperen voornamelijk. Bovendien nemen we slechts twee koffers mee.
Lees ook: Van klassiek campingbed tot slim Deryan tentje: welke kies je?
Het buitenleven zonder al te veel spullen geeft ons juist het gevoel van vrijheid en luxe. Daarbij heb ik zo veel tijd om met mijn gezin door te brengen, want ik weet heel goed dat dat is waar het leven om draait, vooral in de snelheid van ons drukke bestaan.
Mogelijke risico's
Natuurlijk is zo'n reis niet zonder risico. Ik ben al een halfjaar bezig met de details, en heb me bijvoorbeeld ingeschreven bij diverse huisartsen in Australië en Nieuw-Zeeland zodat ik vlug aan medicijnen kan komen. Bovendien hoef ik maar een keer een transfer vanuit mijn rolstoel verkeerd te maken en ik loop een wond of mogelijk zelfs een bacterie op. En dan is de reis voorbij. Er zullen zeker meer dingen misgaan, en kom ik bijvoorbeeld op plekken waar er toch een hoge trap blijkt te zijn, of een bed is waar ik niet bij kan.
Het medische stuk vind ik het spannendst. Gaat dat allemaal wel goed? Er zullen ongetwijfeld scenario's zijn waarop ik niet ben voorbereid en in mijn geval kan dat een heftige impact hebben. Om die reden heb ik het afgelopen jaar heel gezond gegeten en met een personal trainer gewerkt, om zo fit mogelijk op reis te gaan. Daarnaast zie ik eigenlijk nooit beren op de weg, dat vind ik het leukst aan mijn hoofd. Ik denk in mogelijkheden.'
