Lees ook: Een samengesteld gezin: 'We verbazen ons erover hoe natuurlijk iedereen zijn plek heeft gevonden'
Borrelpraat
Marlous: 'Eduard en ik zijn al achttien jaar vrienden en we hadden het er al jaren over, als we een borrel op hadden. Toen mijn broer en schoonzus kinderen kregen, voelde ik: dat wil ik ook. Soms antwoordde Eduard dan: "We kunnen het ook samen doen?" Hij had al lang een relatie met Pascal en met hem was ik inmiddels ook bevriend. Ik wilde altijd al moeder worden, maar een partner was er niet. Ik heb de opties van een donor bekeken, maar daar zaten veel nadelen aan. Zoals de kosten: ik moet bijna fulltime blijven werken om alles te betalen, hoe moest ik dat doen met een kind? De gedeelde zorg met Eduard en Pascal zou een oplossing zijn. Ze leken me fantastische vaders. Toen ik op de thee kwam, heb ik het ze voorgelegd.
Ook interessant: Samen een gezin vormen: 'Jouw manier is niet altijd de enige'
Vertrouwen
Pascal en Eduard wilden er graag voor gaan. Ik had van tevoren gezegd: "Het kind krijgt mijn achternaam, jullie mogen de voornaam verzinnen." Ik moest vier dagen kunnen blijven werken en ik wilde graag alles bij mij in de omgeving: school, tandarts, die dingen. Ik woon in een dorpje en daar ken ik via mijn nichtje en neefje alles. Dat voelt vertrouwd. Pascal en Eduard gingen ermee akkoord. Het was meteen raak. Sommige mensen vinden het raar, een zoon met twee homo's. "Ben je dan ook met hem naar bed geweest?" Nee, tuurlijk niet. We hebben alles goed laten vastleggen: Eduard heeft ook de voogdij, hij heeft Djayden erkend. We bespraken dat we de zorg fiftyfifty wilden verdelen. De rest zien we wel. We kennen elkaar door en door, ik heb er vertrouwen in dat het goedkomt. We zijn alle drie vrij makkelijk.
Lees meer: Hoe geef je je waarden en normen door aan je kind?
Allemaal een flesje
Tijdens de bevalling waren we met z'n vieren, mijn nicht was er ook bij. Pascal en Eduard legden washandjes op mijn hoofd en zagen hoe Djayden uit mij kwam. Toen ze de navelstreng doorknipten, voelde ik dat we met z'n vieren een gezin werden. Onze droom werd werkelijkheid. De eerste drie maanden was ik alleen met Djayden thuis, in de kraamweek had Eduard vrij en sliep hij de ene nacht hier en Pascal de andere. Ik zou borstvoeding geven, maar dat ging niet goed, dus toen konden zij ook de fles geven. Zo zijn we er samen in gerold, elke dag kwamen ze langs. Na tien weken had ik zoiets van: we kunnen wel proefdraaien. Ik wist dat ik Djayden een keer moest achterlaten. Het viel me mee, ik hoefde niet te huilen toen ik hem bij zijn vaders bracht. Ze wonen een kwartier verderop, niet de andere kant van de wereld. Als ik hem wil zien, kan ik altijd langsrijden. Vorige week heb ik Djayden voor het eerst de hele week niet gezien, de mannen moeten de ruimte krijgen om het zelf te doen. En dat lukt ze goed. Pascal had nog een klein paniekmoment toen Djayden last had van krampjes. Ik appte terug: het hoort erbij, het is nog een baby. Dat gaat vanzelf over.'
Fotografie: Kim Krijnen, Visagie: Djolien de Kreij
