Start: 02.30 uur
'Gek gevoel in mijn buik. Krampen. Ik draai in bed. Zou dit het zijn? Even naar het toilet. Het gevoel van krampen blijft, zouden het dan toch weeën zijn? Ik maak gauw Tom wakker. We bellen de verloskundige en ik beschrijf wat ik voel. "Ga maar proberen te slapen, dan kom ik je morgenochtend controleren," zegt ze relaxed.
Hoera!
Slapen lukt écht niet meer. Na wat onrustige uren staat de verloskundige voor de deur. Ik kan lekker in bed blijven, ze doet de controle in de slaapkamer. "Één centimeter ontsluiting," vertelt ze. Wat fijn, het is dus echt begonnen!
Even samen
De verloskundige geeft nog wat instructies voordat ze weggaat: "Bellen als de weeën om de vijf minuten komen en één minuut duren." In de woonkamer houden we de gordijnen nog dicht. Ons eigen coconnetje.
Klaar voor
Soms zit ik op een yogabal. Dan weer op een krukje, of de bank. Beetje de houdingen afwisselen. De weeën worden krachtiger, maar zolang ik op mijn ademhaling concentreer, gaat het goed. Mijn hele lijf voelt er klaar voor om onze dochter geboren te laten worden. De weeën komen soms om de vijf, dan weer om de twee minuten. Tom belt voor de zekerheid naar de verloskundige. "Wacht nog maar even af," zegt ze, "ze zijn nog onregelmatig."
We gaan
Onregelmatig, maar wel steeds heftiger. Tom duwt op mijn rug, masseert, maar het helpt niet meer. De verloskundige komt twee keer langs. Eerst heb ik drie centimeter ontsluiting. Een paar uur later zes centimeter. "Dit is het moment om naar het ziekenhuis te gaan," zegt de verloskundige dan.
Geen stress
De weg naar het ziekenhuis gaat prima. Geen stress. We krijgen een bevalkamer met bad toegewezen. Maar ik blijk nog steeds zes centimeter ontsluiting te hebben. Dat schiet niet op. "Vind je het goed dat we je vliezen gaan breken?" wordt er gevraagd.
Golf water
Tijdens de zwangerschap dacht ik een paar keer dat ik vruchtwater verloor, maar dit is andere koek. Zo veel vruchtwater! Mijn weeën worden meteen heftiger. Gelukkig mag ik in bad. Even een andere houding. Het warme water helpt een beetje. De weeën zijn zwaar. Ik begin moe te worden.
Niet persen
Uit bad, nieuwe controle. "Je hebt volledige ontsluiting!" zegt de verloskundige. Maar ze kijkt niet blij. Wat is er aan de hand? De baby is nog niet ingedaald, ze ligt nog niet op de juiste plek. Ik mag nog niet persen.
Duurt lang
Wegpuffen. Lichte persweeën. Beetje mee persen. Maar het is niet krachtig genoeg om haar eruit te krijgen. Dit gaat te lang duren. Ik word overgedragen aan de klinisch verloskundige. Het is oké, die overdracht regelt zich wel. Ik focus zo veel mogelijk op mezelf.
Lukt niet
Ik krijg een infuus en een band om mijn buik om de hartslag te meten. Tom houdt de monitor in de gaten. Ik moet mee puffen om de baby te laten indalen. Daarna weer persen. Dat is het plan. Maar het voelt alsof er geen beweging in zit. Dit kost zo veel energie. Eten, drinken, het helpt niet. Tom, ik kan dit niet meer. Laat het alsjeblieft stoppen.
Nog een keer
Tom overlegt meteen met de verpleging. Een klinisch verloskundige en verpleegster komen erbij. Ze komen heel kundig over. Het voelt vertrouwd. Ze trekken speciale kleding aan. "Je mag opnieuw gaan persen," zeggen ze, "we gaan het nog een keer proberen."
Ik voel iets
Ik ben helemaal kapot. Kan niet eens meer omdraaien. Geef me iets tegen de uitputting. Pijnstilling ofzo? Het kan niet meer. Doorgaan met persen. Laatste restje energie. Weer persen. Huh? Ik voel iets. Het hoofdje!
Eindelijk
"Nog even wachten," zegt de verloskundige. En dan duidelijk: "Ja, NU mag je!" Ik geef alles. Persen! Daar is ze! Ze leggen haar op mijn buik. Onze dochter. Ik kan haar eindelijk aanraken. Een compleet mensje. Onze Tessa.'
23 uur later
naam: Tessa • lengte:49 cm • gewicht: 3310 gram
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
