'Op 4-jarige leeftijd vlucht ik samen met mijn ouders van Afghanistan naar India. Mijn vader is journalist en door zijn baan lopen wij gevaar. Tot mijn twaalfde leef ik gelukkig in India en ontwikkel ik mijn creativiteit; ik droom ervan schrijfster te worden. Op school leren we yoga en spiritualiteit, een normale bezigheid op Indiase scholen.
Omdat mijn ouders financieel erg beperkt zijn, leer ik al snel dat ik niet om dingen kan zeuren. Ik zou ook weleens een ijsje willen, maar weet dat het er niet in zit. Ik word al heel jong volwassen en pas me aan aan de situaties waarin ik me bevind.
Lees ook: Steeds meer gezinnen hebben moeite met rondkomen: hier kun je terecht
Gevlucht naar India
Toen ik 12 jaar was, vluchtte ik samen met mijn moeder en zusje naar Nederland. Gelukkig spreek ik naast Indiaas ook Engels, waardoor ik de rol van mijn vader op me kon nemen. Het eerste jaar woonden we in een asielzoekerscentrum en ik was dankbaar dat we veilig waren.
Tegelijkertijd moet ik erg wennen aan mijn nieuwe thuis: het was hier koud, ik sprak de taal niet en ik miste mijn oude thuis en mijn vrienden. Ondanks dat ik me fysiek veilig voelde, ontbrak de emotionele veiligheid.
Blijf-van-mijn-lijfhuis
Een jaar nadat we zijn aangekomen in Nederland, krijgen we een huis. Ik wen steeds meer aan het leven in Nederland, maar vind het soms zwaar. Ik heb weinig connectie met leeftijdsgenoten. Op school voel ik me niet gelukkig waardoor ik erg op mezelf raak en veel tijd alleen doorbreng.
Dan beland ik in een ongelukkige relatie en krijg een baby. Op mijn 21e beland ik samen met mijn baby in een blijf-van-mijn-lijfhuis. Het voelt een beetje zoals toen ik naar Nederland vluchtte: in één klap heb ik niets meer. Geen thuis, geen werk, geen toekomstperspectief.
Werken aan mezelf
Ondanks dat dit een nare periode is in mijn leven, voel ik een enorme drive. Hier wil ik nooit meer terechtkomen, en daar ga ik voor zorgen. Het kan vanaf nu alleen nog maar beter gaan. Ik ga met mezelf aan de slag: ik mediteer en volg cursussen en een opleiding tot holistisch therapeut.
Lees ook: Holistische verloskunde: 'Voor het eerst vroeg iemand wat ík wilde tijdens de bevalling'
Om me heen zie ik oudere moeders dan ik, met een partner, die het zwaar hebben. Ik doe alles alleen en daaruit put ik kracht: ik kan dit allemaal, wat kan ik er nog bij doen? Dat ik aan mezelf werk zorgt ervoor dat ik mezelf in een ander daglicht zie en ik begin met mijn eigen onderneming.
Succesvol ondernemer
Inmiddels ben ik oprichter van mijn eigen cosmeticamerk SHAB, heb ik een boek geschreven getiteld de SHAB methode, over de methode die ik heb toegepast om te komen waar ik nu ben. Daarnaast heb ik een eigen stichting, de SHAB foundation, die vrouwen en kinderen in blijf-van-mijn-lijfhuizen ondersteunt.
Inmiddels ben ik moeder van drie fantastische kinderen en dankbaar dat mijn kinderen een jeugd hebben waarbij ze zich geen zorgen hoeven maken over hun veiligheid. Ze mogen kind zijn. Ik ben een gelukkig en dankbaar mens.
Het keerpunt
Dat ben ik uiteraard niet overnight geworden. Ik ben echt aan de slag gegaan met mezelf en kwam tot de conclusie dat zelfliefde en zelfwaardering je leven kunnen veranderen. Mijn zoon heeft me die les geleerd. Op een dag was ik enorm ziek en kon ik bijna niet meer lopen, toen hij zo'n acht maanden was en huilde om zijn flesje.
Kruipend bracht ik hem een flesje melk. Toen realiseerde ik me dat ik alleen voor hem kon zorgen als ik ook goed voor mezelf zorgde, zowel emotioneel als fysiek. Dit was echt een keerpunt in mijn leven. Ik ging beter voor mezelf zorgen en daardoor mezelf ook waarderen.
Lees ook: Julia Roeselers maakt docu over alleenstaande moeders: 'De nachten zijn confronterend'
Mijn kinderen als leermeesters
Mijn kinderen zijn mijn grootste leermeesters en ik behandel ze met liefde en respect. Ik geloof niet in een autoritaire opvoedingsstijl, niemand is bij ons thuis de baas. Ik ben de moeder en mijn kinderen zijn de kinderen. Ik heb die opvoedstijl heus een kans gegeven, nadat ik kritiek kreeg maar het voelde ongemakkelijk.
Ik merkte dat het de afstand tussen mij en mijn kinderen vergrootte, dat wilde ik niet. Er zijn al zoveel uitdagingen in het leven, als thuis ook een uitdaging wordt, is er geen plek meer om te ontspannen. Bovendien laat ik mijn kinderen voelen dat ze geliefd zijn, en laat ik ze mijn voorbeeld volgen.
Eigenwaarde
Als ik terugkijk op mijn turbulente leven zie ik dat de allerbelangrijkste les die ik heb geleerd 'je eigen waarde kennen' is. En vaak krijg ik de vraag: 'Hoe bepaal je dat dan?' Dan adviseer ik mensen om te luisteren naar de gedachten die ze hebben over zichzelf en of ze die gedachten ook over een vriend zouden hebben.
Of zelfs tegen hun kind zouden zeggen, of aan hun kind zouden adviseren. Vaak zie je dat als je hiermee aan de slag gaat, je dingen automatisch heel anders gaat aanpakken. En dat is pas echt succes.'
