Isabelle (44) en Frederik (44) zijn 25 jaar samen en wonen in Leuven. Samen hebben ze twee zoons: K (9) en E (4). (Vanwege privacyredenen alleen de initialen genoemd). Frederik is onderzoekersprofessor aan het Universitair ziekenhuis in Leuven. Isabelle heeft twee jaar geleden een carrièreswitch gemaakt en heeft nu een eigen praktijk als coach voor hoogbegaafde kinderen en hun ouders.
Isabelle: 'Ik heb mijn doctoraat behaald en daarna verschillende banen gehad, vooral als wetenschapscommunicator. Maar drie jaar geleden kwam ik op een kruispunt in mijn carrière. De baan die ik op dat moment had, voelde niet meer goed. Er zat weinig groei in, en ik begon uit te kijken naar iets anders.
Hoogbegaafd kind
Tegelijkertijd werd iets wat we eigenlijk al wisten, opeens heel duidelijk: onze oudste zoon is hoogbegaafd. Hij leert razendsnel en is ontzettend geïnteresseerd in cijfers, vooral in wiskunde. Maar het ging verder dan dat; hij had zichzelf bijvoorbeeld ook Engels geleerd.
In eerste instantie dachten we dat dit misschien kwam doordat we, toen hij klein was, een jaar in Boston hebben gewoond voor het werk van mijn man. Daar hadden we een Engelstalige oppas. Maar naarmate hij ouder werd, konden we er niet meer omheen: dit was meer dan alleen een vroeg talent.
Lees ook: Is mijn kind hoogbegaafd?
Op onderzoek gaan
Toen onze zoon naar groep 3 ging, werd zijn hoogbegaafdheid een punt van gesprek. Zijn leerkracht was begripvol, maar wist ook niet precies wat te doen. Wat doe je met een kind van 5 dat vloeiend Engels spreekt en tot boven de duizend rekent?
Ik besloot zelf op onderzoek uit te gaan. Ik dook de literatuur in en kwam allerlei interessante opleidingen over hoogbegaafdheid bij kinderen tegen. Na lang twijfelen – want die opleidingen zijn niet goedkoop – besloot ik ze toch te volgen.
Eigen coachingspraktijk beginnen
Dit was een echte eyeopener, zowel voor mijn zoon als voor mij. Begaafd zijn is eigenlijk een superkracht, maar het brengt ook uitdagingen mee omdat het niet de standaard is. Vooral voor ouders kan het soms behoorlijk zoeken zijn.
Ik vond het zelf ook ontzettend lastig om goede informatie te vinden. Daarom heb ik besloten om een eigen coachingspraktijk te starten: Bright Star Coaching. Naast mijn praktijk werk ik drie halve dagen per week op Spring-stof, deeltijds onderwijs hier in Leuven voor hoogbegaafde kinderen.
Gesprek voeren over huishoudelijke taken
Als gezin hebben we een druk leven, en het huishouden kan daarbij soms een uitdaging zijn. Lange tijd had ik het gevoel dat het huishouden op mij aankwam. Gelukkig hebben mijn man en ik daar een goed gesprek over gehad, waarna hij veel meer taken is gaan oppakken. Bovendien hebben we een hulp in het huishouden die één dag per week komt schoonmaken. Dat scheelt enorm.
De rest van de taken verdelen we goed. In het weekend koken we vaak samen vooruit voor meerdere dagen. Ik stel altijd het weekmenu samen en zorg dat de boodschappen op zaterdagochtend worden bezorgd. Dat is echt een uitkomst, want in onze buurt zijn maar weinig supermarkten die dat doen.
Op zondag plannen we de week samen. We bespreken wie de kinderen haalt en brengt en of er speciale afspraken of veranderingen zijn, zoals vroege meetings of coachingsgesprekken. Het geeft rust om alles op een rijtje te hebben.
Het bedritueel verdelen
De kinderen blijven meestal in de naschoolse opvang, en we proberen ze tussen 16.30 en 17.00 uur op te halen. Meestal eten we rond 18.00 uur, maar dat hangt ervan af of we met z'n allen aan tafel zitten of dat onze oudste zoon naar een voetbaltraining moet.
Na het eten spelen de kinderen vaak nog even rustig. Onze kinderen hebben niet zoveel slaap nodig, dus we beginnen pas rond 20.00 uur aan het avondritueel. In de avond verdelen we het bedritueel: ik breng de oudste naar bed en mijn man doet de jongste. Als we dan beneden komen, kan het zijn dat er nog wat gewerkt wordt, maar het kan ook dat we samen een serie kijken.
Lees ook: Bedtijden voor kinderen: handig slaapschema
Een keer per maand samen lunchen
We proberen in ieder geval altijd even vijftien minuten te nemen om te zeggen: 'Hey, hallo, hoe was jouw dag?' Ik denk dat dat heel belangrijk is om te blijven doen. Anders is het alleen maar doorgaan. Als dat momentje erbij inschiet, dan is dat echt geen goed teken. Dat is voor mij een signaal dat we te druk zijn.
Ik lees in deze rubriek ook weleens over mensen die elke week een datenight plannen. Dat lukt ons niet. Maar we proberen om één keer per maand samen te lunchen. Ruim van tevoren plannen we een lunch, waarin we echt even een check-in doen: 'Hoe gaat het met jou? Zijn er dingen die we anders of beter kunnen doen?' Dat werkt voor ons.
Emoties sterk voelen
Dat onze zoon hoogbegaafd is, zie ik inmiddels niet meer als een grote uitdaging. Toch komen we nog regelmatig lastige situaties tegen. Hij beleeft emoties namelijk heel intens. Dat betekent dat hij moet leren omgaan met die heftige gevoelens, en dat ik leer hoe ik hem daarin het beste kan begeleiden.
Ik ben zelf opgegroeid in een liefdevol gezin, maar als kind hoorde ik toen vaak dingen als: 'Je moet niet zo boos zijn' of: 'Daar hoef je toch niet om te huilen?' Nu probeer ik het anders aan te pakken. Ik zeg: 'Het is oké om boos, verdrietig of gefrustreerd te zijn. Maar het is niet oké om je broer te slaan, met spullen te gooien of iemand te beledigen'. Dat inzicht heeft me de afgelopen tijd veel gebracht.
We merken ook dat hij flink kan reageren als iets niet gaat zoals hij het in zijn hoofd heeft. Dat kan een lastige oefening zijn die hij niet meteen begrijpt, maar ook iets eenvoudigs, zoals verliezen met schaken. Hij heeft schaken in recordtempo geleerd en wint vaak, maar verliezen blijft een uitdaging. Als dat gebeurt, kan hij echt boos worden.
Tip: Dit zijn de top 10 leukste bordspellen per leeftijd
Kalm blijven in lastige situaties
Als ik boos word, wordt mijn kind vaak nog bozer. Dat maakt mij op mijn beurt weer bozer. Het lijkt een beetje op een potje Jenga: laag voor laag stapelt het op, tot de toren uiteindelijk instort. Het is lastig om in zo'n moment zelf rustig te blijven, maar ik geloof dat kalmte het grootste verschil kan maken.
Als ik merk dat het een zware dag is geweest voor mijn kind, probeer ik dat te benoemen. Dan zeg ik bijvoorbeeld: 'Laat het er maar uit. Ik snap dat dit moeilijk voor je was'. Als ik zelf rustig blijf, is dat de snelste manier om alles weer in balans te brengen.'
/f17d3b85fbf54b1d8243b538f9847edc/image.jpg)
/95d7ba8881fc49bc924529909df013d1/image.jpg)
/3e78c81e214944958f63033ddec0713d/image.jpg)
/24960d6062044dd696522af847d10614/image.jpg)
/50770b94cb6042fd95c4dd1e39c2d7ca/image.jpg)
/daf7733e706e435c90214143daf18576/image.jpg)
